εμέναν, τον παππού μου λέγαν Κώστα, ήταν λοιπόν ένα άνοιγμα γιορτής; από του Άη Γιώργη όπου γιορτάζαμε τα γενέθλιά του, με την παγκοσμίου φήμης τούρτα της μαμάς, άσπρη με φράουλες, φερμένες μυρωδάτες από το μανάβικο γωνία Κοραή και Πατησίων ή Πλατεία Κολωνακίου και Πατριάρχου, χτυπημένη Mofat η σαν~ την~ γη, μετέπειτα, την γιορτή του πρωτεγγονού του, Γιώργη, περνάγαμε στα γενέθλιά μου, με την ίδια τούρτα συν βερύκκοκα κονσέρβας συν φρουΐ γκλασσέ πολύχρωμα, και φθάναμε στην γιορτή του παππού. Κείνους τους χρόνους των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης είχαμε αργία πανελληνίως, διότι γιόρταζε ο Κωστάκης ο Γκλύξμπουργκ αλλά και ο πρωθυπουργός της ΕΡΕ Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού παίζαμε καλά-καλά ρόμβους-ρούμπους τους λέγαμε τότενες, και περνά-περνά η μέλισσα στην Πλατεία, κόβαμε βόλτες στην παραλία με τα ποδήλατά μας, και, σαν γιορτή, είχαμε ψητό κρέας στο φούρνο -από τα χεράκια του Κωτσοβού- οι γονείς πίναν μισή μπύρα, αν είχαμε τον παππού στο σπίτι, ο λευκός οίνος έρρεε, στα 11, μου δώσαν κι εμέναν να δοκιμάσω μία γουλίτσα, μία μόνον.
Στην τελευταία γιορτή του παππού,το 1972, είχα σχολείο απόγευμα, Γ' τάξη και τυχερή, ΣΤ' δηλαδή εξαταξίου, πήγα στο "σπίτι"του, στου Ζόναρ'ς με μία μεγάλη μπουμπουκάδα κόκκινα τριαντάφυλλα "χρόνια πολλά παππού", μύριζε την μυρωδιά της εποχής, Pino. Το βράδυ, η θεία Ζωρζέττα μας είχε τραπέζι για τον παππού. το έσκασα την τελευταία ώρα από το φροντιστήριο του Μανωλκίδη... Ο παππούς, μας άφησε ήρεμα από καρδιακό επεισόδιο την 1η Φεβρουαρίου του 1973, για χρόνια, ακόμη και σήμερα, φοράω την κολώνια Pino
https://staxtes2003.com/2016/05/04/4-5-16-2/
ο παππούς ο Κώστας είχε μία γραφή σαν βυζαντινή, πρέπει να ήταν καλοκαίρι όταν ήμουν 8, η θεία Ζωρζέττα, η μικρότερη θυγατέρα του κι ο θείος Ντίνος, νοικιάσαν ένα σπιτουλάκι πάνω στην άμμο στο Τολό από τον κυρ-Γιώργη τον ψαρά, σκάρωνα κάτι γραφτά τότες, δεν ξέρω πώς, δεν θυμάμαι καλά, έβαλε το κεφάλι του πάνω ο παππούς και διάβασε, με έπιασε από τους ώμους και μου είπε πολύ σιγαλά κι απαλά: θα ακολουθήσεις την μητέρα σου στην γραφή, πήρε το χαρτί κι υπέγραψε :"περήφανος παππούς μιας μέλλουσας συγγραφέως" δεν νομίζω να διασώθηκε αυτό, για την παππουδίσια γραφή λυπάμαι, ήταν, ειλικρινά πολύ όμορφη, έχει διασωθεί υπογράφοντας φωτογραφίες του, ιδιαιτέρως πως, στον αδερφό, "στο αγαπημένο μου παιδί Γεωργάκη". Ο δημοκρατικός, ως το κόκκαλο Βενιζελικός στρατιωτικός παππούς μου- πέθανε υποστράτηγος- είχε μία μυθιστορηματική τω όντι ζωή, αυτούς τους καιρούς συνεχίζει η έρευνα στα αρχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, δεν μας παραχωρούν τον φάκελλό του, ούτε για τις γραφειοκρατικές φωτοτυπίες, Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!' ελπίζω να καταφέρω την καταγραφή που είχαμε ξεκινήσει με τον αδερφό μου, υπήρξε σπουδαίος, αλλά, για μέναν, ήταν απλώς ο παππούς που με πήγαινε στο Άλσος,να δούμε ακροβατικά, με κέρναγε την μυθική γρανίτα φράουλα στου "Ζόναρ'ς" σε ψηλό γυάλινο ποτήρι ντυμένο με ασημένια βάση κι εκείνος που τηλεφωνώντας έλεγε περήφανα :"έχουμε εδώ μία δεσποινίδα, ήδη 1,55 εκ." όταν ήμουν 9 και πηγαίναμε επίσκεψη με την μητέρα μου. φυσικά, γιόρταζε κι ο υπερ~αγαπημένος θείος μου, ο Ντίνος, ο σύζυγος της αδερφής της μητέρας μου, Ζωρζέττας, γεννημένος περιπλανώμενος, πνεύμα ελεύθερο και στα τελευταία του έτη επαγγελματίας ψαράς στο Πορτοχέλι' μυθιστορηματική η ρήση του, όταν, στα διαλείμματα από την Αφρική, του πρότεινε η μάνα μου να μείνει σ' εμάς, στην Κωλέττη: "και πού θα ψαρεύω, Τερεζάκι μου? στην Πλατεία Πατούσα?" μαζί με τον Μακουλιό, τον γιό του, μας έστειλε από την Ελβετία από τα πρώτα ηλεκτρικά καλάμια ψαρέματος με μηχανάκι,ο Μάκης αστέρι, από τότε ως σήμερα, προτιμώ να κόβω πεταλίδες από τα αναπλιώτικα μπλόκια...
https://www.youtube.com/watch?v=u_49zgOVifY
*όταν ο παππούς πέθανε, ο Γιώργος ήταν ήδη στο Παρίσι, η μητέρα μας δεν ήθελε να ταράξει το παιδί προφανώς (μιλάμε για ούτε 23 χρονών παιδί),υπερλάτρευε τον παππού του, τον μόνον που γνωρίσαμε, εξάλλου, ο παππούς, του είχε την μέγιστη αδυναμία, ως πρωτότοκου εγγονού, η μάνα μας, λοιπόν, του έστειλε μετέπειτα ένα γράμμα που απαντάται στην οικογενειακή επιστολογραφία, ο μικρός, της θύμωσε πολύ, διάβαζε το γράμμα κι έκλαιγε στο παρισινό μετρό,έλεγε, της κράτησε κακία για καιρό, ήταν ο αγαπημένος του παππούς -δεν γνωρίσαμε άλλον- κι ο πρωτότοκος λατρεμένος εγγονός εκείνου. "θα είχα έρθει αμέσως, δεν θα σου το συγχωρήσω ποτέ που δεν με ειδοποίησες εγκαίρως για τον παππού μου", της αντέγραψε με πονώδη οργή ο νεαρός. Μικρά λάθη μη αλάνθαστων γονιών...
*έχοντας μεγαλώσει σε οικογένεια 6μελή, 3 κορίτσια, 3 αγόρια, έχοντας μεγαλώσει δύο κορίτσια, προφανώς, ο παππούς ο Κώστας είχε ιδιαίτερη προτίμηση στα δύο του αρσενικά εγγόνια, όχι πως δεν με αγαπούσε, μικρές κοινωνιολογικές παρατηρήσεις μεταγενεστέρως*
Κωνσταντίνου και Ελένης σήμερα, μεγάλη γιορτή, στην υγειά τους
