https://www.argolikeseidhseis.gr/2023/01/blog-post_213.html
https://www.argolikeseidhseis.gr/2023/01/blog-post_469.html
Γιάννης Δουλιγέρης: 18 Ιανουαρίου 1933-18 Ιανουαρίου 2023, ετών 90, δεν άντεξε άλλο, δεν άντεξε το μόνος του, δεν άντεξε όταν του πέθανε η πρώτη και μόνη του αγάπη, η θεία Ελενίτσα, προτελευταία της πατρικής οικογένειας, όσο μπόι της έλειπε, η μόνη ανάμεσα σε αδερφές "νταρντάνες", τόσο μυαλό είχε και θέληση για ζωή και προκοπή. Δεν την άφησε η κέρβερος μάνα της να σπουδάσει νομικά που ήθελε, πήγε Γραμματέας στην Εισαγγελία πρώτα Αθηνών κι έπειτα του χωριού μας ως να συνταξιοδοτηθεί. Ήταν ένα παλληκαράκι, 10 χρόνια μικρότερός της, ψηλό και φτενό, ο κυρ Θανάσης, ο πατέρας του, είχε ένα μαγαζί στον Μεγάλο Δρόμο, ηλεκτρολόγος, αυτό έγινε κι ο θείος Γιάννης, αργότερα, ήταν ο πρώτος που έφερε αυτό που ονομάζεται "λευκές συσκευές", μας έφερε το πρώτο μας ψυγείο, ηλεκτρικό, Kelvinator. Το παλληκαράκι πέθαινε από έρωτα για την θεία Ελενίτσα, όλοι λέγαν, -μακριά-, όλοι υπήρξαν κατά τους, κλεφτήκαν και πια το 1958 παντρευτήκαν στο Κεφαλάρι του Άργους' τον Αύγουστο του 1960 γεννήθηκε ο μοναχογιός τους Θανάσης, σήμερα Θάνος. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος, σεμνός, σιωπηλός, δεινός κυνηγός, στο δίχωρο ισόγειο του κήπου στο πατρικό, το σαλόνι έσφυζε από μπαλσαμωμένα ζώα, τα φοβόμουν πολύ σαν έμπαινα κειμέσα. Όταν αρρώστησε η θεία Ελενίτσα την φρόντισε σαν την καλλίτερη νοσοκόμα. Χρόνια μετά, τα έφερε έτσι η ζωή και συντρόφευσαν με την Γιόλα, στην φωτό του συνδέσμου. Όταν έχασε και την Γιόλα τόσο νέα και τόσο άδικα, μαράζωσε πια. Ούτε τα εγγόνια του δεν τον παρηγορούσαν, μέστωναν και πρόκοβαν, ούτε ο Θάνος ούτε εμείς. Τον Μάιο πήγαμε την γνωστή βόλτα, από της Θανάσαινας, όπου το διαμέρισμά του πια, ως το Φανάρι, με τον αγαπημένο του σκύλο. Στην γιορτή του μου παραπονέθηκε πως τον κολλήσαν κορονοϊό, τον φρόντιζε η εγγόνα του. Το Σάββατο, στο νεκροταφείο, ήρθαν όλοι, όσοι όλοι όφειλαν να του πουν αντίο κι ευχαριστώ. Σπάνιο για την αδηφάγα εποχή μας, όλα τα ΜΜΕ τήρησαν ανωνυμία, σεβάστηκαν έναν ευγενή κι αξιοπρεπή συμπολίτη που είχε τις χάρες όλες. Μετά τον θάνατο των γονιών μου, τον λόγιαζα δεύτερο πατέρα, σιωπηλό μα πάντα δίπλα. Σας όφειλα αυτή την δημοσιοποίηση θείε Γιαννάκη, σας ευχαριστούμε για όλα, καλά καταλάβαμε πως τόσο θέλατε να ζήσετε. Ανάπαυσις-
