όλοι μολογάνε πως ήσουν το καλλίτερο παιδί και διακεκριμμένο μέλος απ' όσους χώρους κι αν πέρασες. Για μέναν, ιδανική συνοδοιπόρος, στο καλό κοριτσάκι μου, τόσο ήθελες να ζήσεις, έτρεμες την ταλαιπωρία. Οι καλοί αθρώποι στον δικό τους Παράδεισο διαφεντεύουν, έτσι θαρρώ θα συμβεί.
Νομίζω πως οι τελευταίοι μας καιροί κάπως έτσι υπήρξαν:
ΟΛΑ ΚΑΠΟΤΕ
Όλα κάποτε,
ακόμα και τα καύσιμα της
αγάπης,
όλα, τέλος πάντων,
τελειώνουν.
Σαν τα καράβια που βυθίζονται
χωρίς να αισθάνονται την
ανάγκη
να δικαιολογηθούν
που άφησαν ημιτελή
την ρότα προορισμού τους.
ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ
Πυκνώνει την μοναξιά μας
η συμπιεσμένη σιωπή.
Γράφει την ιστορία μας
στον αέρα.
Φτερό στον άνεμο
που μας αφήνει
εκτεθειμένους στο κενό.
Επιστρέφω όπως πήγα¨
άδειος, χωρίς αποσκευές.
Λουκάς Αξελός, Το Σθένος των
Λέξεων, Αθήνα 2022.
