©AR
Απρίλης του 2015 Φούγκα...
σπασμένες πόρτες
τρύπια παράθυρα
σαν τζάμια
που κρέμονται
καταντήσαμε/ ανησυχεί
το δάπεδο
κλωτσηδόν οι δίοδοι
\χώρεσα από τη χαραμάδα
εσύ?
κοίταγα το τσιμέντο
-κομμάτια
υπό μάλης
τι ξύλα κι αυτά/
της υποχώρησης,
-της αναχώρησης είπες?
τα σάλτα είναι
για γερά πόδια,
αντέχεις εκπνοή;
ένας κήπος ζωή
αιχμηρή
αγριοτριανταφυλλιές στο μάτι
έρχεται και Μάης
-άντε να ξανανθίσουμε
σε στόματα-πέταλα
/χώρεσες?
April of 2015
broken doors
perforated windows
we came down to be
like windowpanes/ worried is the floor
kicking and screaming into the passages
I fit through the crack
did you?
I was staring at the cement
-pieces
under the armpit
some boards, those/
of yielding
of leaving, you said?
say it again\
leaps are
for strong legs
can you manage exhaling?
life is a garden
spiky
wild rosebushes prick the eye
and May is coming too
In mouths-petals
have you fit?
απόδοση © Έφη Τσιρώνη, Μάρτιος 2016, την ευχαριστώ θερμά.-
Νοέμβρης 2012
Σπορά από πέτρα
σπόρος από πέτρα
ριγμένος
σε φρέαρ βαθύ
σπορά από πέτρα
στο τίναγμα τ’ αγέρα
σπόρος
στριμωγμένος
σ’ ανάσες κοφτές
θαμμένος στα βράχια
- διακεκαυμένη ζώνη
σε τείχος δακρύων/
ένας μόνο σπόρος
από πέτρα
στα μάτια
έκλεισε
όλες
τις ρωγμές
Πού χώρος
να φυτρώσει.
ζόρικο υλικό
η πέτρα
η πέτρα
-λένε-/.
Νοέμβρης 2012
Αστέρες και γαίες
αστερίζομαι
στο μεταίχμιο
μιας ανάσας γιασεμιού
μιας θωριάς
από αγιόκλημα
μιας χούφτας
στέρφας γης
αγκωνάρια
στριμώχνονται
στα σκασίματα
των αυλακιών.
Σκάβω με νύχια μαύρα
τις αιτίες.
Επιστρέφω
σε ασφαλή
καταφύγια
σε ταξιδεύοντα σύννεφα
σε θαλασσινές σπηλιές,
η παλίρροια
πάλι
στο χωμάτινο χρώμα
με ρίχνει
Σωτηρία δεν έχει
θα σκάψω τη γης
με μάτια τυφλά
θ’ αφουγκραστώ
τον μικρό ορίζοντα
μ’ ακοή οξυμένη
Να χυθούν
μάτια νεκρά
αστερόεσσες θάλασσες
να βαφτεί αιμάτινος
ο τόπος μου
ρυάκι οργής
να κυλήσει
σαν δάκρυ
είμαστε
και δεν είμαστε
εμείς.-
Νοέμβρης 2012
Φούγκα και παραλλαγή-7
λεπτόροα τρέχουνε
ανέμοι
χαλκόχρωμα αστράφτουνε
κάτι φεγγάρια
πεταμένα
στο βάθος
-γωνία, βράχοι και θάλασσα-
-γωνία, βράχοι και θάλασσα-
καθόμαστε κι αγρυπνάμε με τα κύματα
μη χλωμιάνει το χρώμα
μη μας μουτζουρώσουν τα χέρια
Γραφές
συρροές
συγγραφές
σε γραφεία παλιωμένα
φορτωμένα
χαραγμένα στον καιρό
αγέρας
σφυρίζει περνώντας αχός
ασπρίζει την κουρτίνα
κυρτώνει το δέντρο
μαυρίζει τη θέα
Τοπίο μαύρο
ασορτί αντίθεση
με τη λευκή σελίδα
Παρατηρώ με επίταση
τα ψηλά πλήκτρα
της γραφομηχανής
-Adler, κατά προτίμησιν,
σκέφτομαι
χρώμα
γράφω άσπρο στο άσπρο
πάλι άσπρο βγαίνει
Χαρτιά κουρελάκια
Ξανά οι ανέμοι
πετάμε πνιχτά
Δεν έχει θάλασσα
εδώ
για ήπια πτώση
στο πλακόστρωτο σκάμε
ανοιγμένοι
βεντάλια
Τι να προφυλάξει
και το δέντρο
του Ταρκόφσκι
έτσι αραιό που είναι;
Νοέμβρης 2012
Δεκέμβρης 2012
Φούγκα και παραλλαγή - 8
Στις ρωγμές της νύχτας
όλα τα νυχτοκάματα
κρυφοκοιτάγματα
των καιρών
νοσταλγία
ν’ αναπαυθεί το βλέμμα,
ν’ ακουμπήσει
πάλι
σ' ομορφιά.
Στα ξέφτια των δρόμων
γκρεμισμένες προσόψεις
ασπρίζουν ιστορίες
κυκλώνουν αμαρτίες
σβήνουν
σαν καμμένο
φανάρι
σαν καμμένο
φανάρι
αγριότητες
επιθυμιών
μετάθεση
χρόνου
κατάθεση
χώρου
Στην άκρη της νύχτας πορευόμαστε
αθωωτικά στεγνοί.
Δεκ.2012
Φούγκα-9
Η τελική συνθήκη
θάνατος συνθηκολογών
oριστική επιταγή
σάρκινο δέρμα
εν-αιωρείται
στον προθάλαμο
Παραδείσου
Καθαρτηρίου/
Η κόλαση
έχει
συγκεκριμένα
χρώματα
-μαύρο λένε
-κόκκινο του βαθέος αίματος
να πω?
Έξαρση Βεατρίκης
αίσθηση ποιήματος
αφή θανατερή
τραγουδιστική
μπαλάντα μυρωδιάς αισθήσεων
/κατολισθήσεων
Χρώμα
\συγκεχυμένο στην ιδέα
χύμα στη ζωή
-χρώμιο
σαν στόμιο Daimler (Mercedes, καταλαβαίνετε, αταβιστικά)
καταφυγή στη φυγή
της αλλιώς υπαίθρου
-τι, πάλι βρετανικής με καλοκομμένους θάμνους κι εξημερωμένο γρασίδι?
Ο Τζαίημς Μποντ αναζητεί ακόμη τα κομμάτια της
/το χρώμιο ανιχνεύεται ευκόλως στο σπέρμα/ όλοι κινδυνεύουμε -προτιμότερο το ΑΙDS\βρήκανε –λέει, αντίδοτο οριστικό-να μην κλαψουρίζει κι ο Μόρρισον κυρίες και κύριοι. Πόρτες ανοίγουν στο χάσμα
προσοχή στο βήμα
κίνδυνος-γκρεμός
αν γκρεμοτσακιστεί το όχημα
με τι θα πηγαίνουμε στη δουλειά;
Επι-φανής κρότου λάμψις
Ο ήλιος ωχριά
υποκλίσεις
ταφτάδες σαιξπηρικών σονέτων
και λονδρέζικου βούρκου
- Ντίκενς-.
Πτωμαΐλα αρουραίων
σε ασθενή φορμόλη
Οι αισθήσεις καταπίπτουν πασιφανώς
λόγω διαφάνειας
σε γυάλινους δοκιμαστικούς σωλήνες.
Πειράματα επί πληρωμή είπατε?
την γκρίζα γούνα
του αρουραίου πώς να ενταφιάσουμε
επαρκώς?
κατώφλι
Καθαρτηρίου
ΝΙΨΟΝΚΥΡΙΕΤΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΑΣ
Ο παράδεισος λένε
είναι στο άλλο επίπεδο
εμ, γιαυτό κολλάει το ασανσέρ στα θέλω μας
Τα τρωκτικά ροκανίσαν καταλλήλως το σύρμα.-
Δεκ. 2012
(οι αφιερώσεις με απόδειξη τριπλότυπη)
Ένα φεγγάρι κατεβασμένο
στον Άδη/
στη λέξη \ποιά,
μία μόνο?
οι παραισθήσεις
αδυνατούν να δουν
τις εκατέρωθεν
συν-αισθήσεις/
χειμώνες
με μαύρο χιόνι
χαλασμένο
απ΄τα βουνά,
γκριζιασμένο
απ’ τις στενωπούς
κιτρινισμένο
σαν δάχτυλα νικοτίνης,
Όλα τα βράδια
που σ’ ανάσαινα
Όλες οι αγρύπνιες
σε καθ’ ολικές
συν-απαντήσεις
σε μαξιλάρια
ανήμπορα
αναπνοές ζόρικες
σε βλέφαρα υποψιασμένα.
Όλοι οι χειμώνες
στα χείλη σου
όλες οι άνοιξες
στα μάτια σου
τα καλοκαίρια,
πού να ξέρω;
στην εποχή σου,
τι να πω;
Τα φθινόπωρα όμως,
τόσο μεσοβέζικα,
τόσο παυσίλυπα,
τόσα φύλλα σερνάμενα,
θα ήθελα
να μας ανήκουν
στη σιωπή.
Να χτίσουμε τα νήματα,
εξ υπαρχής,
Να δοθεί το πρέπον νόημα
στα τεθλασμένα.
~~~~~
Να επιστραφούν τα άστρα
στο Σέλας τού ποτέ
Να μην γίνουν
λίμνες τα μάτια
ν' αντέξουν οι ανάσες μας
μαζί,
Δύο,
αλλά μαζί.
Σταμάτα να μιλάς
για σωληνάκια,
εξασφαλισμένα δεν είναι;
Οι πόνοι/
γάζες απαλές
με χέρια στοργικά
να ιστορούν
γιατρεμένες πια πληγές
δεν έπλευσαν
σ΄ωκεανούς/
δεν πνίγηκαν
τα βαρκάκια.
Σ' όλα είμαστε μεις,
και δεν είμαστε,
άντε,
να βρούμε
το σκοτεινό βουνό
ας μην είναι του Τόμας Μαν,
βρε αδερφέ...
Δικές μας οι κορφές,
αντέχουν τ΄αλπίνια μας;
Οκτ. 2012
Κάθε μέρα
να σφάζουμε μια ιστορία
κάθε μέρα
τα σφάγια
πρόσφορα
στον ναό της Ιστορίας.
Οι ιστορίες τσουρουφλίζονται
αρπάζουν φωτιά
από την φλέβα των θέλω
κατρακυλούν
στην αρτηρία της μνήμης
αστραποβολούν
σαν ήλιοι
μεταμεσονύκτιοι
Τι να τις κάνουμε
τις πυξίδες
Τα φεγγάρια
ξημερώνουν
πάντα πλαγιαστά.-
Φούγκα και παραλλαγή – 10
Ένα δωμάτιο τυφλό
άσπρο
και γκρι
απ τις ανάσες μας
\μην φτύνεις άλλον καπνό,
σώνει,
θα συρθώ
στον φεγγίτη,
κράτα με/
ν’ ανασάνω
χλωροφύλλη
πέρα
απ’ τα μακριά σου μαλλιά
από το σπλαχνικό σου χέρι
προσγείωση
σε δέντρα ισχνά
σε μουσικές καινές
εαυτών –ερώτων εν ματαιότητι-
-γιατί λες κοινές - ?
Να θυμηθώ
να σου κλαδέψω
τους βοστρύχους
είναι επικίνδυνοι
οι Αβεσσαλώμ,
σ' το έχω πει.
Αποφλοιώνοντας
στρώσεις
ουρανού
/ Ξερνώντας
νύχτες αφέγγαρες-
Για όλες τις πόλεις
που περπατήσαμε
μωρό
να πορευτεί
μόνο του
\εμείς
ο στύλος του-.
σε όλες τις μνήμες
Χαραγμένες σε μνήματα
ανέλπιστα όμορφα
-το χαμόγελό σου άστραφτε
χιλιάδες κεραυνοί-
Να συν-υπάρξουμε
σαν θεωρία
του Αϊνστάιν
να γράψουμε μαζί
τις πάρτες
κείνες
που θέλουν
ορό γάλακτος
να
ξανανθίσει
η μυγδαλιά
Δεν θες
ν’ αφουγκραστείς
ένα σύμπαν
λάμπει
σε μακρυσμένες λεωφόρους
/κίτρινες κατά προσέγγισιν
ξασπρισμένες
κατ’ ανάμνησιν
μαυρισμένες
\σαν τοίχοι.
Να θυμηθείς
όλους τους τόπους
όπου συν-υπήρξαμε.
Να λυπηθείς
γα τις ώρες
που σκαφτήκαν πληγές
σε σαρκία
ισχνών αναμνήσεων/
στα Γιάννινα
και στη Σαλονίκη,
στο Βαραδέρο και στη Νέα Υόρκη
στο Νεπάλ
και ες την Πόλιν/
τόσο δύσκολο
το εμείς
μακρύς ο δρόμος
οι ανάσες
κονταίνουν
γιαυτό σου είπα:
/μην ξαναέρθεις στην Πράγα
\δεν σου ανήκει/
Τα μυστικά φυλάγονται
σε σεντούκια από σιντέφι
ξημέρωσα να τα χαζεύω
οι απόγονοι αναρωτιούνται
οι ανάσες κονταίνουν
\ξανακλεινόμαστε
στο ίδιο δωμάτιο
τυφλό
άσπρο
και γκρι
Μην πεις
ότι
δεν σε ειδοποίησα.
Δεκέμβρης 2012, του Αλ
Pêle- mêle
Εικόνα μηδέν
στη μνήμη της κινηματογραφίστριας και ποιήτριας Λουκίας Ρικάκη
Το σκοινί
χαρακώνει
τη διαφάνεια του ορίζοντα
Τόσο εκτυφλωτικό φως
νεκραίνει
τις απολήξεις του αμφιβληστροειδή
Τόσο γαλάζιο και χρυσό
σκάβει τρύπες
στο μυαλό
ούτε μια γκρι απόχρωση
να σπάσει τις χορδές
ούτε μια αιχμηρή επίκληση
να ηρεμήσει την εικόνα.
Τόσο σπαραχτικά γαλάζιος
ο θόλος
κανένα περιθώριο
περιδίνησης
ακινησία νεκρού.
Δεκ.2011
Δεν το ’ξερες αγάπη μου;
Η τύχη μάς εξώνει απ’ τα νερά της
δεν το ‘ξερες αγάπη μου
πως όλες οι αγάπες είναι από πηλό;
Τι κι αν μια ηλιαχτίδα πίνει νερό στ’ όνομά της
τα κόκκαλά μας σπαρμένα στο βυθό.
Φλεβ. 2012
Βίγλα
Λείπω
από τις γωνίες
όπου
καιροφυλακτείς
σπασμένες ανάσες.
Με σπάνιο ντύμα
και περίτεχνο περίβλημα
κρύβονται
τα απλά υλικά
της ύπαρξής σου.
Στα εξ ων συνετέθης
να σε δω
Εκεί σε θέλω.-/
Μάιος 2012
Ασπρόμαυρα
Ξάφνου, μες στην πολυπραγμοσύνη της μέρας,
νοσταλγώ ασπρόμαυρα όνειρα.
Όταν βγαίνουν πολύχρωμα
αποσύρομαι στα κροκί του Γκόγια.
Ακόμα κι ο υπολογιστής
μας υπολογίζει σε πολύχρωμα pixels.
Λέω να βγάλω αυτή τη ρόμπα
για να φαίνεται
το κιαροσκούρο
στο βίντεο.
Αν σου φτάσει εκτός προθέσεων,
να το ξέρεις: μας βλέπω ασπρόμαυρους.
Μάρτιος 2011
Μου σώνεται ο Χρόνος
μου σώνονται τα μάτια
μου σώνεται η ανάσα σου
Μου σώνεσαι εσύ.
Mάρτιος 2011
Kάποτε
Κάποτε
τα όνειρα θα είναι άλλα
ειρηνικά, μαλακωμένα
απ΄τον ορίζοντα.
Ίσως και
ν’ ανέβω το βουνό
με τον γυλιό μου ελαφρύ
να πάω ν’ ακούσω
το τρίξιμο
απ’ το πορτάκι
του χειμαδιού
που φυλάει
τα μυστικά μας
χαμηλό βουνό
ίσαμε την όρασή μου.
Κάποτε,
ίσως να μην έρχεσαι πια
εφιάλτης
να κάνεις
τις κουρτίνες να θροϊζουν.
Κάποτε,
ίσως να μπορέσω
ν’ ανέβω χωρίς γυλιό
τ’ άπατα μονοπάτια
του νου.
2011-2012
Μαργαριτάρι
Ένα
λευκό
μαργαριτάρι
στον
βυθό
το έμβρυο
έμβιο
εγώ/
τραβηχτήκαν
τα κοχύλια
σαν σφουγγάρια
σαν εσύ
\σε μαύρο βυθό
σε σπηλιά
μαγική
των βοστρύχων/.
Η πνοή του αέρα
λυσσομανάει
ήχους
στα μάτια
μαστιγώνει
τις ανάσες/
κρέμονται
στο λαιμό σου.
Λευκό μου μαργαριτάρι
θαλασσινής σπηλιάς
μαύρης
στην απόγνωση
δροσερής
στην αφή.
Λευκό μου μαργαριτάρι
μην μεταλλαχθείς/-
μην μεταλλαχθείς/-
Φεβρ. 2012
Στερέωμα
Χιλιάδες μαύροι ήλιοι
κοντράρουν το στερέωμα.
Η μέρα προμηνυόταν καλή
συγχυσμένη
Κανείς ήχος.
Τα πουλιά κείτονταν πεθαμένα.
Κανένα αίμα.Ο ορίζοντας μώβιζε απ΄το κακό του.
Ύστερα έφτασαν μαύρα σύννεφα.
Ιαν. 2010
Εισδοχείς
Απ’ τις απλωσιές του κόσμου
στον δικό μου μικρόκοσμο
παρεισδύει
η μυρωδιά της ανάμνησης
κινητοποιεί
τα κύτταρα του εγκεφάλου
και κατακάθεται
στο ράγισμα της μνήμης,
εκεί, στην πείσμονα γραμμή
του μεσόφρυδου.
Απ’ τις απλωσιές του κόσμου
στον δικό μου μικρόκοσμο
παρεισδύει
η μυρωδιά της ανάμνησης
κινητοποιεί
τα κύτταρα του εγκεφάλου
και κατακάθεται
στο ράγισμα της μνήμης,
εκεί, στην πείσμονα γραμμή
του μεσόφρυδου.
Ανάπλι, Αύγουστος 2011
Κήποι μαρτυρίων
Αποκηρύσσω τους ζηλωτές μου
επιζητώντας τους αρνητές μου
Βαρυέμαι να ποδοπατήσω
τις διαισθήσεις μου
συστάδες
στον κήπο των εμμονών.
Τη νύχτα που μυρίζει φούλι
ζόφος σκιάζει
τον τόπο της Γεθσημανή
Κλαριά γερμένα
αλαλάζοντα
ριπές φώτων
εδώ/
γονυπετής
η πρόσκληση
υψιπετής
η επίνευση.
Τη νύχτα
του
εγώ ειμί
άστραψαν αίφνης
όλα τα φυτά
συστράφηκαν
και πνίξανε
τα μύρα.
Σε γης
σηπόμενη
σύρεται πια
η εντολή.
2010-απρ. 2013
Θαύματα
Εισέρχομαι σιγά
εισδύω απαλά
στη δικαίωση
του χρόνου
ακονίζομαι
απ’ τα θραύσματα
του τόπου
ξέπνοα
συλλαμβάνω
τις φουσκάλες
πάνω στη ζωή
κάτω
από
τα καθίσματα
του νου
Κυλάω ομαλά
στα εκτός
ουρλιάζω
στο φως
Μια σκέψη σφηνωμένη
στ’ ανοιχτό κρανίο
αβυσσαλέα
πώς\
και
γιατί.
10 Ιουνίου 2013
Φιλί
Το χρώμα
του φιλιού σου
δεν επανέρχεται
όσες γονυκλισίες
κι αν κάνω
-μαύρο
στα περιθώρια\μαύρο-.
ας μην αρχίσουμε
τις μελό κατακόκκινες/
αστραπές-
για άσπρο?
μαράθηκε ο ορίζοντας
πλαντάζοντας στο σύννεφο,
άστο, μαύρο κι ό,τι βγει\
πλαντάζοντας στο σύννεφο,
άστο, μαύρο κι ό,τι βγει\
Η γεύση
του φιλιού σου
ήχος
πλάγιος
στους χειμάρρους
σβησμένος
στο ταξίδι.
Ο απόηχος
του φιλιού σου
-τράκτερ πέρασε.
Η ανάμνηση εδώ/
σ' ένα κομμάτι σπασμένης παλάμης
\ένα φιλί
\ένα φιλί
γράφτηκε
μόνο/
είχε γεύση
σκόρδου
στην αρμαθιά των αποδείξεων\`
Ιούλης 2013
Φούγκα και παραλλαγή ….
Εκπρόθεσμα
ήχησαν πάλι
οι φθόγγοι,
οι μυκηθμοί
και οι εσμοί
Εμπρόθεσμα
λεηλατήσαμε
συν~αισθήσεις και αισθήματα,
αυτιστικά
επανέρχονται/
λυγισμένα
Στα γόνατα
/λυγισμένα
άπαντα
\τα παρελθόντα
μερικά
/τα παρόντα
απόντα
\τα μέλλοντα.-
26/08/2013
Δύσκολος ύπνος
σε πόρτες κλειστές\
οι εφιάλτες
ξεδοντιάζονται
με το πρώτο τσικ.
Στο γυάλινο μάτι
του εγκεφάλου
η καταγραφή\
Μάτια ανοιγμένα
στις αιτίες.
Σεπτ.2013
Ήχοι πλάγιοι
του Σταύρου Σταμπόγλη
Κοίταγες
μ’ ένα μάτι
σε σχήμα του αυγού
σε κοίταξα
με μάτι
ολοπόρφυρο
σχήμα του φεγγαριού.
Το αποτέλεσμα
ήταν
donnant-donnant
ή
το ρήμα επικρατώ
είχε τόσες έγνοιες
που δεν ήρθε στο ραντεβού.
Τα χρόνια της αθωότητας
συγκρούστηκαν ηχηρά
σε τείχη
από τέλος.
-Στο Καστράκι ο Σεφέρης
ακόμα απορεί-.
Οκτ. 2013~~~~
Ξάνθισαν πάλι Απρίληδες στα μάτια σου
στο φέγγος μιας κίνησης αβρής
ούτε αύρα δεν έπνευσε
στο δυστοπικό πεδίο
του αμφιβληστροειδή
ψέμα
σκάλωσε
ακροτελεύτιο.
Απρίληδες ξάνθισαν πάλι
στο νεύμα
αύρας αλλοτινής.
Απρίλης 1,2014
Χαράζοντας μαύρες γραμμές
στο μαύρο
κανένα βήμα
δεν διασταυρώνεται/
στα άσπρα
Τι μένει;
Λευκές σελίδες-κηλίδες
σκιώδεις παφλασμοί
καταργείται κι η αχλύ
ισχνά ζιγκ-ζαγκ
κάποιοι να/
επικαλούνται πλησμονή
μην/
μην αφήσεις μην/
το αχνό σου πρόσωπο
σε αναμονή
Το σπάσιμο του χρόνου
κλεψύδρα ξανθή
δεν υπάρχει
προσμονή
Το τέλος
ένα ωραιότατο delete.
19-04-2014
Για την Ειρηνούλα, 30-10-1961-13-04-2003
Φούγκα και παραλλαγή….
κοίταγες
μ’ όλα σου τα μάτια
λυτά
donnant-donnant/
το χέρι μπλόκαρε,
τα ατυχήματα \βλέπεις/
το χέρι μπλόκαρε,
τα ατυχήματα \βλέπεις/
δεν είχα
λύσεις/
άσπρο στο άσπρο
κι όλα τα μαύρα
κοκκινήσαν
τους καιρούς-
~σκούρο, να μην ξεχνιόμαστε ~
7 Μαΐου 2014
(ενδιαμέσως, πέρασε από ΝΕΛΕ ως πλήρη αναμόρφωση στις φυλακές Κορυδαλλού)
(ενδιαμέσως, πέρασε από ΝΕΛΕ ως πλήρη αναμόρφωση στις φυλακές Κορυδαλλού)
Φούγκα...
Είναι πλέον
πολύ
το λίγο/ σε υγρό
οι πλεύσεις
πνιγήκαν
Είναι πλέον
λίγα τα διότι
τόσο
το
μη-εμείς
μη-πλεύσεις
μη-αναφορά
μη-μνήμη
μη/
πνιγμένα
τα βαρκάκια
Αυτόν
τον κόλπο
να μην
πια/
επιστροφές
πού;
γιατί πάλι?
τα διότι
πάλιωσαν
σαν σβησμένο
κρασί
Είναι τώρα πολύ
το λίγο
σε
γέφυρες
σιωπής.
τη λέξη
"μην"
γκρέμισα
σήμερα
στο χείλος κείμαι/.
10/5/2014
Προσωπογραφώντας
τοπία της μνήμης
χαράζοντας
χώρους αντήλιους
στην ανάμνηση.
χαριζόμαστε
σε κακούς ανέμους/
ανταριάζουμε το μαύρο
της νύχτας
ουρλιάζοντας στα όρνια
περιτριγυρίζουμε
τις αντοχές
με χαμόγελα
παρελθούσης εσοδείας
ορμάμε μπρος
με φρενίτιδα
παγώνει η εικόνα
σε delete-
(μπλόκαρε το πλήκτρο-
Θεός).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
κυλώ
που κυλώ
φλέβες
σε μαύρο αίμα/
αφού
υπό~γεωργώ
αντι-ήχους
αποφασίζω από σήμερα:
Μόνο γάλα
λευκό,
αν θυμάστε.
13/5/2014
Πεταλίδες στα βράχια
Ένα συναίσθημα αποστέρησης
κατακαθίζει στα βράχια,
μεσοστρατίς στον ήλιο.
Ούτε οι πεταλίδες
δεν παρηγορούν –
την έλλειψη σελήνης-
Δροσίζω τα πόδια μου
στην άρμη
και σκέφτομαι το τοπίο
του κόλπου
π´ανεμίζει μαντήλια
από απέναντι.
Το Μπούρτζι βέβαια,
στενοχωριέται
για την απώλεια προσοχής
Αλλά, τι να κάνω κι εγώ;
Λίγες αισθήσεις έχω
και δύο μόνο μάτια.
Αυγ.2010
Azotea*
* δώμα
Η azotea
έλαμπε
απ’ το μωβ-ροζ της μπουκαμβίλιας
που είχες φυτέψει βιαστικά
για να μας βρει με λουλούδια.
H θλίψη μου
φωτιζόταν
απ’ τον προγονικό πολυέλαιο.
Η εφηβεία σου
χαμογελούσε ιππαστί
απ’ το κάδρο.
Κοινή μας αγάπη τ' άλογα/
εγγραφές στον πέρα νου
Ύστερα ήρθε
η μόνη
Zona Rosa
που ξέραμε κι οι δυό
μες στη γκρίνια της δωδεκάτης
τα πάντα αερόπλανα
και η παντελής έλλειψη ανάσας
φτάνοντας στη Μέριδα
τα
χέρια
στον πάγκο
Όταν πάτε στη Μέριδα
να το αναζητήσετε, Μισιόν το ξενοδοχείο
κενά μνήμης, φυσικά/
το λένε
στέγασε
τελευταίες γκρίνιες
και τελευταίες
αισθήσεις
αισθήσεις
-λένε, μετράνε, τι να σας πω
από αυτό το ύψος καντηλιού, κάποιοι
θα ξέρουν
δεν μπορεί,
ίσως κι εκείνος ο πάγκος
που μας στέγασε
ευγενικά.
Ο μπλε παραστάτης
τις φιγούρες μας
στην τελευταία φωτογραφία
μαζί.
Μόνο μιάν αίσθηση
του εσύ
πήρα μαζί μου
απ’ το χέρι σου
φευγαλέα στο πρόσωπό μου.
Και το πάντα
απαστράπτον
χαμόγελό σου
να χαράζει
την απελπισία
του τίποτα./
Τι να θυμόμαστε κι εμείς για τόσα νερά cenote πίσω;
Τι να θυμόμαστε κι εμείς για τόσα νερά cenote πίσω;
Μια
κλειστοφοβία
σαφώς
τα
ρέστα
να τα αποδώσετε
στον Δάντη.
Α, η νοσταλγία
κάνει κακό
στα γόνατα/
άλλο Ανάπλι
άλλο Celestún
να σε προσέχεις...
βαραίνουν
κι άλλο
οι μνήμες
μην σ' ακούσω
να ξανα~πεις
/δεν
έχουμε ζωή/
καντήλια\
ξέρεις εσύ.../
ήταν
κι εκείνη
η Σαντορίνη
με όλα
τα γυαλιά
έξω
και τα δόντια
μέσα
/δεν μπορεί;
κάτι
γράφτηκε
σ' εκείνη
την άμμο\
τι διάολο?
λες?
έτσι θα είναι
πάντα
το Μιραμάρ
κι η ζωή
σκέτα
καρναβάλια.
παλίντονος
νοσταλγία
απουσίας
αιχμηρής
Βγήκαν
οι ξιφολόγχες/
πίσω
στο λαγούμι
του Διογένη
εμείς-
/μην ενοχλείτε,
παρακαλούμε\-
13/5/2014
~~~~~~~~~~~~~~~~~
amor ~ desamor
Η εκμάγευση
σφυρηλατημένη
στην κόχη του γκρεμού
σε χείλος
κρεμασμένου ουρανού
από μνήμης
Δεν ζητάει πολλά
μόνο
μία αίσθηση
κοινού εαυτού
εκ μνήμης
Δεν ξέρει από λόγια
δεν ξέρει από χέρια
μόνο μάτια
‘Όταν χτυπήσει κόκκινο
η απομάγευση
θέλω να κοιμάμαι
μην ενοχλείτε/
παρακαλώ/
δεν καταλαβαίνετε ελληνικά?
do not disturb, pleeeease!
από μνήμης,
ίσως/
εκ μνήμης.
27/5/2014
Φούγκα…
αισθήσεις –φίδια
συστρέφονται
σαν
χασάπικος
στου λιμανιού την άκρη.
Ιδέες, σκέψεις
ανατρέπονται
στο πέραν
του ορίζοντος
/εμάς
ποιες Μοίρες
μοίραναν
πνιγμένους πάντα
σ’ ωκεανούς?
πάνε κι οι Αβεσσαλώμ
νερό
τους ήπιε
στην υγεία τους.
γιαυτό {προκρίνουμε}
γη,
ως εκεί
απλώνεται
το χέρι.
31/5/2014
Φούγκα…
Χέρια
γάζα στα μάτια
σαν βέλο
/πνοή
χωρίς αέρα
{πνιχτό}
χωρίς κραυγή
καμιά
χωρίς θάμπος
μπορεί?
ένα πουλί
μπορεί γλάρος
μπορεί αητός
μπορεί?
Ύψωση και καταβαράθρωση
καταβύθιση/
μπορεί?
1/6/2014
"Στο βαθύ μπλε θα επενδύουμε εφεξής
Τα μαύρα της μέρας
στα άσπρα των άστρων
η έπαρση
να γκρεμοτσακιστεί/
σε πόδι χωλό
αστραπόγιαννα/
σε θολωμένο γκρι
ανοιχτό
δεν φταίνε τίποτα οι ποντικοί
σπάνε κρακ
σπασμένα τα κρύσταλλα
ραγίζουν
κρακ
οι συνειδήσεις
μ' ένα κρακ
όλες
οι συν~αρθρώσεις,
μην ξανακούσω
για κρακ
γιατί
οι εκρήξεις
θ' αστράψουν
κατακόκκινες
εγγυήσεις
μηδέν
καταποντισμοί/
zero
πάμε πάλι
απ' την αρχή".-
27/06/2013
Με ασπρισμένα μυαλά
(γιαυτό το κλικ στον αμφιβληστροειδή γράφουμε -και για μας, ενίοτε-)
----------
Οι έρωτες θάρθουν
σαν σαΐτα
στον αμφιβληστροειδή
/υποχωρεί-καταρράκτης-\
δεν θα πάρουμε το κατόπι τους
-γιατί, άλλωστε?-
Ξέρουν
πού
να μας βρουν
όχι κλάμματα
Υπάρχουμε-
αρκεί.
Ιούλιος 2013-Ιούνιος
2014
Φούγκα…
περιορώντας
υπόρρητες αισθήσεις
αποστρέφοντας το
βλέμμα
από υπόγειες
κατολισθήσεις
ατενίζοντας
υψηλόφρονες –ισμούς
παραμένω
στο πόδι
του
ίδιου πελαργού
ζεμένα
και εκτός/
ανεβαίνει φως
παραδίπλα-
11/6/2014
-----------------------------------------
οι αρμονικές των fa
\...abriendo... pasos perdidos.../ *
οι συντονίες
των do (σε alto σειρά)
με το πρηνές
της αδράνειας
αδύνατη η εκφορά
του υψηλού la
η μελωδικότητα
εβλήθη
κατά κράτος/.
-----
κανένα
φως
δεν
ημερώνει
λυκαυγώς
καμιά φωνή
δεν
ραγίζει
λυγμικά
να ψέξουμε τον λύγκα;
οι αρμονικές
σιγούν/
τα ελάσσονα
στην
πρώτη γραμμή
παριστάνουν
τα
βιολοντσέλα.-
πίσω-πίσω
τα
φαγκότα
εμείς-
απόντες
ως
είθισται\
July,
2014
*caminante, no hay camino, se hace camino al andar, al andar se hace camino (...) * Antonio Machado
(διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας, περπατώντας ανοίγεις δρόμο (...), Αντόνιο Ματσάδο -1875-1939, ο επιφανέστερος ποιητής της λεγόμενης γενιάς του '98 στην Ισπανία, συμβολιστής με μιαν αύρα ρομαντικού υπερρεαλισμού-.
Συν - κατ’ - οίκηση
Σε κοίταγα
ώρα πολλή
στο μυαλό
χώρο δεν πιάναν
τα μάτια
απόκαμαν/
απόστρεψαν το βλέμμα.
Σε φύλαγα
χρόνους
πολλούς
στη αφή
σκεβρώσαν
οι φάλαγγες
έπεσες
φαρδιά –
πλατιά
στο χώμα
σε πότισα
εποχές
πολλές
να φυτρώσεις
ν’ ανθίσουν
τα μάτια
χαμόγελα.
Νύχτα
κλείσαν τις
στρόφιγγες
το πρωί
σε βρήκα
με διαμελισμένους αρμούς
κι ένα σημαιάκι
να το κουνά
χαρωπά
αέρας
σβουριχτός
από πέρα
στη
θέση του κρανίου.
Ήθελα μόνο
να σου δώσω
πατρίδα
σώμα
για να
σκέφτεσαι
κι ένα
πανωφόρι
να το
σκέπει.
Τώρα
μόνο μετ-οίκηση.-
2014, August
αξόδως διέξοδοι
κοίταγα,
κοίταγα
ορίζοντες,
μυαλό
και νοήσεις
περπάταγα,
περπάταγα
σπάζοντας
κλαράκια
με το νύχι
σκάλωσα
στην άκρη
μιας φόδρας
μου είπαν
ότι σκίστηκε
σαν πέπλο
αλαφιασμένο
όταν μπήκαν
τα χέρια
στις τσέπες
στις τσέπες
έχασκαν
φαφούτικα
γκλιν-γκλιν
είχαν πέσει
όλες οι
λέξεις
κομματιασμένες
καταγίνονταν
με κάτι
καταγής.
Βαρέθηκα να σκύψω-
Σεπτ. 2014
Φούγκες...
χτυπάνε τα ναρκοπέδια
ένα προς ένα
τροχιοδρομούνε
σε τοίχους παλιούς
βαράνε οι σφαίρες
με άσφαιρα
\ποιοι κάλυκες;/
σε ζόρικες
αισθήσεις του νου.
Ασπρίσαν κι οι αρθρώσεις
Για πες,
οι κουρούνες
πάντα μαύρες δεν ήσαν;
Ε, γι’ αυτό
το γαλάζιο τ’ ουρανού
μούλιασε στα γκρι-
7 Οκτ. 2014
Φούγκα…
Ηττώμαι χωρίς
μεταχείριση
συν ή πλην.
Διαχειρίσιμες οι
ήττες
ή
εκτός τοπίου-πεδίου
συνειρμών κι ολοφυρμών?
Φωτοφράκτες
σε τόνους του γκρι
Τοπία ανέστια
(τι να μπει κι άλλο
πιάτο
στο τραπέζι;)
Τέρμα τα γκάζια
σε βάθος πεδίου
κι όπου λάχει
οι γκρεμοί
Ηττώνται άραγε οι
ήττες;
Καταπτοημένα
ηττημένοι
εμείς-
Νοέμβριος 2014
Φούγκα
ξερνώντας
συνισταμένες
συνιστωσών
σε ευθεία γραμμή
τα ζιγκ-ζαγκ
στην αποθετική ευχέρεια
ελβετικού σουγιά
μαχαιρώνει
στα ίσια
ξυρίζοντας
χιόνια
ξέφτια καλών αρχών
ευγενών στην αφή
ικανών στην ακοή
στιλπνών σε άμεση επαφή.
Βλέμμα ξυρισμένο
λοξώς φερόμενο
Χέρια ανοιγμένα σε νερά
Σώμα επιπλέει
γραπωμένο από γκρεμό
Πέφτουμε?
Φλεβ.2015
Φούγκα...
Βούλιαγμα
σιωπηλά ασίγαστο
αενάως βυθιζόμενο
Βούλιαγμα
τρύπα εγκεφάλου-
Μετά, σιωπή
σκιερή
στα βάθη/
αγκαλιά
το φως.
Βλέμμα λευκό.-
Μάρτης 2015
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ένα χασάπικο στο Λεωνίδιο
Πλησιάζοντας τη φωτιά
ρίζες τσουρουφλίζουν
νεύρα χαίνοντα
μια ανάσα καπνός
κι ένα στρώμα φλεγόμενο
σε πρόσωπο διάφεγγο
σφιχτός ο λαιμοδέτης
απόσταση μηδέν
από το ρήμα έχω,
από το ρήμα χάνω
από το ρήμα
ποιο?
αντωνυμίες στα τσιγκέλια
κι ένα χασάπικο στο Λεωνίδιο
κέρναγε σάρκα
με ίχνος αιμάτινο
τα χνάρια περπατάνε σε ρυθμό
ελληνικό,
χασάπικο τον λένε-
οι ρανίδες μονοπάτι ακαταχώριστο
-τα Πούλιθρα ποτέ
δεν θα τα βρούμε
ο οδοιπόρος κατάρρευσε
μεσοστρατίς-
/είχε μια κακή συνήθεια,
βιαζότανε για θάλασσα-
Μάρτης 2015
Φούγκα...
ανοίγει το φως
πόρτες σκιερές
καταπατώντας τις σκλήθρες
στην ψίχα των δαχτύλων/
στενάζει το φως
πνιγμονή στον βυθό
όταν μεγαλώσει
μπορεί να γίνει θάλασσα
μπορεί
κι η σκιά
του
εαυτού του-
2015, Ιούλιος
Οι μέρες σας στις νύχτες μας Your days in our nights
Ναυαγώντας shipwrecking
σε τρυφηλά μαξιλάρια Νιρβάνας on Nirvana’s lavish pillows
βυθιζόμενοι στην θάλασσα sinking
into the sea
του κανενός of none
ατενίζοντας gazing
τον μη-ορίζοντα at
the not-horizon
του μηδενός of nil
ένας δρόμος φιδωτός a winding road
στα πουθενά to the no-places
των θέλω of
wishes
μια λεωφόρος της νίκης an
avenue of victory
στις σκαλωσιές on the
scaffolds
ήττας ηχηρής of a resonant
defeat
μόνο σφυριές only hammerings
δομούν are
structuring
ένα τίποτα a
nothingness
αφής-ακοής-πνοής σφυριχτής of
touch-hearing-wheezing breath
Οικοδομήματα Constructions
/κατάρρευση. /crambling.
με μιαν ανάσα with
one breath
το κεφάλι έξω head out
βλέμμα gaze
στο σύμπαν on the
universe
το τώρα the
now
διαμελισμένο dismembered
στα πεδία χαμένων μαχών on
the fields of lost battles
στόματα ουρλιάζοντας mouths screaming
στο απειροελάχιστο on the
infinitesimal
άστρων of
stars
φεγγοβόλα αχνών. luminously faint.
Καταβύθιση. Submergence.
για την μετφ. ευγενική καταγραφή:
©Έφη Τσιρώνη, ευχαριστείες πάντα
Φούγκα και Παραλλαγή...
Δεκάλογος
ψιθύρων
χαϊδεύει απαλά
χλιμιντρισμούς
όλων των αλόγων
όπου
πάνω τους καλπάσαμε,
πέσαμε,
ξανασηκωθήκαμε
τινάζοντας
λάσπες
του νου
Τρίλοφοι
οριζόντων
κατακρημνίζονται
σε πεδιάδες
πνιγμένες
σε υγρά.
Κι άλλο βούλιαγμα στον εγκέφαλο,
άλλη τρύπα
σε καρδιά
δεν οδηγεί πουθενά/
από τυφλό σημείο κοιτάζω,
αχτίνα καμμιά.
Δυσκολεύεται η επιστροφή
στη λογική
είναι, βλέπεις,
κι εκείνη η αίσθηση
που έλεγε κάποτε
πως θ’ ανασύρουμε ναυάγια
για τα μυστικά τους
ούτε καν/
μυστικοί κήποι
με θεόρατους φράχτες
πώς
πώς
να τους διαβείς?
Decalogue
of whispers
caress softly
neighs
of all the horses
which we galloped on,
fell
got up again
brushing off
mires
of the mind
Three – hilled
horizons
crumble
drowed
in liquid fluids.
Another sinking in the brain,
another hole
at heart
it doesn’t lead anywhere/
from a blind spot I peer,
no ray at all.
Troubled is the return
to logic
you see,
there’s again
that sense
which once said
that we’ ll reclaim wreeks
for their secrets
not even that/
secret gardens
with towering walls
how
to fond them?
Νοέμβριος 2015
μετφ: ©Έφη Τσιρώνη
μάτια λυτά
σε τρίστρατο
απανθρακωμένο
φωτάκια
του βυθού
ατενίζουν
τα σώψυχά μας όλα
το ρίσκο/
σάλτο του Θανάτου
σαν μοτοσακό
στο βαρέλι του
η ζαριά/
άλλη φορά Θεέ-
Γενάρης του 16
Παριστάμενοι
Παραστατικά
υπογεγραμμένα-σφραγισμένα
καταχωρημένα
Σε
χέρι λειψό.
Διαδρομώντας
αισθήσεις
ανεβοκατεβαίνοντας
τις
όποιες παραισθήσεις/
σκοντάφτοντας
στη
μία και μόνη
επιθυμία
του νου.
κατακρημνίζοντας
εικόνες
του αλλού-
Πρόβες
χαράς,
πρόβες χαμού.
Χέρι-πόδι
σκουντουφλιστά
/το
αλλού
να
εκκρεμεί
στην
πίσω αυλή
του
μυαλού.-
Jan. 2016
Όταν τα μάτια λύνονται
τα πόδια ζεμένα
το χώμα πρασίνισε
το άλογο φοβάται
μικρό καλπασμό
τα χέρια σταυρώθηκαν
τα δάχτυλα κροταλίζουν
τον αέρα του χθες
ο κορμός έγυρε
ο καθρεφτισμός φτώχυνε
\νερά στερεμένα
Ξαποσταίνοντας
σε μούσκλια
ανάσας αλλοτινής
ματιάς πια στεγνής
Η πόλη ανεμίζει
τα χωράφια της σε παρυφές
κάποια παιδιά που αλλάζαν μπαλιές
φύγαν γι’ αλλού
Το τοπίο έρεψε
τα μάτια καταγής-
ποιός έρχεται; ποιός φεύγει; σε ποιανού προσώπου αχλύ, ποιός; ποιός υπαναχωρεί; ποιός προχωρεί οπισθοχωρώντας στην ψίχα του μυαλού; ποιός σκαρφαλώνει στην κατακύρωση του νου; ποιός δεν; ποιός ναι; ποιός όλα; ποιός κανένα; ποιός τίποτα; ποιός εδώ; ποιός παραπέρα;
Όλα: ποιός κανένα, ποιός, μένει: το πιοτό, amaro e dolce
τα ποιός, κρεμασμένα σ' ένα δέντρο φουντωτό,
αν τύχει και ξαναπεράσω, μπορεί να τα δω,
μάλλον δεν, χρόνος μηδέν-
Μάιος 2013
(απόσπασμα)
Σε λαγήνια
βαθύγαια
να παυθούν
φωσφορίζοντα μάτια
στο χάος του νου.
Νερό σκοτεινό
στραγγαλίζει
χαμόγελα
στη στροφή
του συρμού.
Όσες οι προσπάθειες
γι’ ανάσυρση
τόσα τα βουλιάγματα
του εαυτού.
Φως αναρριχάται
στην πέρα μεριά
του βουνού.
Ο δρόμος τελείωσε.
Οι οδοιπόροι
νεκροί
του καιρού.-
In deep-laid
amphorae
to be ceased
phosphorous eyes
in the chaos of the mind.
Dark water
Is strangling
Smiles
On the bend
Of the flux.
As many as the toils
for retrieval
such the sinkings
of self.
Light is ascending
On the mound’s
furthermost shelf.
The road has come to an end.
The wayfarers
Are time’s dead.
©ΑΡ
απόδοση:©Εφη Τσιρώνη
απόδοση:©Εφη Τσιρώνη
από την επερχόμενη συλλογή: Φούγκα και Παραλλαγή, θερμές ευχαριστείες για την απόδοση
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
©AR
ανέφικτα περπατάμε σε δρόμους κενούς
διασταυρώνουμε βήματα ?
ποτέ πια-
χωρίς προβιά
χωρίς εμείς/πότε εμείς σε πνιγμονή του λαιμού?
χωρίς λύκους σε ατέρμονες σκιές
ανέξοδα χαράζουμε ζωές του χαμού
σωζόμαστε σε καθρέφτες του εαυτού?
Ναρκισσισμοί, πώς το είπαμε αυτού?
μια διαδικότητα, θυμείστε μου πού?
Κοιμάμαι,
Μην με ξυπνήσετε σε χρόνο του μηδέν και κάποιου κυρίου
που τον είπατε εσείς αλλού,
Μην επανέλθετε, παρακαλούμε σε χρόνους
του μυαλού-
24/03/2016
Επαναφορά
Ολική επαναφορά
σε κουρτίνες
χωρίς ιριδισμούς/
στεγνή επαφή
στεγνή επαφή
σάπιες ιδέες
του μυαλού,
επιστροφές σε πέτρες γλιστερές
νέες προσγειώσεις
ενός κάποιου εαυτού.
Επιστρέφω
χωρίς
επιστροφές
σε ακέραιους αριθμούς/
ούτε γεωμετρική\
ούτε αριθμητική
πρόοδος μηδενική
πρόοδος μηδενική
Αρκεί ο Αϊνστάιν
σε σαρδόνια χαμόγελα
του ίδιου πάντα γκρεμού.
Σε μικρομόρια τού μόνου
ουρανού-ωκεανού
Τα ρέστα
ας μην μας αφορούν-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σε μιαν ιδέα τόπος
Στην οδό του Μπαλαμό
σταυρώνοντας
βλέμματα/
τρεκλίζοντας βήματα
πιωμένη αφή.
Σε απλωμένα μέλη
κατακερματισμένη
κι αυτή η επαφή.
Σε μια γωνιά
βγήκαν τα κατάστιχα
φωτερά.
Τίποτα δεν είχε
καταγράψει
αυτή η μεταλαβιά-
Απρ. 2016
©AR
Ξ-α-φορίζοντας
στην ποίηση πορεύεσαι
γυμνός στ’ αγκάθια
στην πεζογραφία πορεύεσαι
γυμνός και ζεμένος με σκοινί που σε σέρνει
ανάμεσα σε θεόρατους άνυδρους βράχους
στη ζωή κολυμπάς στον βυθό
μες στη σαγήνη και τον φόβο
ή σε ρουφάει κι εκεί μένεις
ή ανεβαίνεις κι ανασαίνεις.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
κίτρινα μάτια
σαν γάτας θωριά
σφυρίξαν ανάστροφα
κιτρινήσαν
την πόλη
τα φώτα σβηστά.
Το σβησμένο κίτρινο
δεν είναι χρώμα
ομίχλη στον περίγυρο
ούτε η γάτα
να μη βλέπει πια-
ομίχλη στον περίγυρο
ούτε η γάτα
να μη βλέπει πια-
Ράβω ελπίδες
σαν στόμα ανοιχτό
ούτε τσιρότα
ούτε ουλές
όλο σπάει η κλωστή
τα δελτία ειδήσεων
είπανε χθες πως έσπασε κι η βελόνα
τότε γιατί ένα μάτι
την συνέλαβε σερνάμενη καταγής?
Θολωμένο θα ήταν-
Δεκ 2016
©ΑΡ
Ως εκ τούτου,αυτό το μπλογκ δεν προσφέρεται για αντιγραφές χωρίς άδεια της ιστολόγου.
