Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
https://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A
https://www.youtube.com/watch?v=xK3D32RvnfQ
ήσουν ήδη κάπως αλλά ήταν η τελευταία μας φορά, νομίζω Μαρτιος 2016 στο Jazz Club, θαρρώ ήταν κι η τελευταία συναυλία της Αρλέττας....
φοβάμαι λίγο για αύριο, πρώτη φορά που δεν θα είσαι μαζί μου σε μία τόσο δύσκολη περίσταση τα τελευταία 44 χρόνια, ακόμη κι εκείνο το δραματικό του 1988, μετακόμιζες κι έφευγες πατητά αλλά είσουν πάντα εκεί. Μόνο η παρουσία σου θα αρκούσε, λείπεις πολύ, βρε παπί
