αχ, βρε Αντρέα, και πάλι σ' ευχαριστώ, νομίζω πως συνοψίζομαι σε αυτό:
ΖΩΗ ΚΙ ΑΥΤΗ
‘Ο,τι χώρεσε από ζωή,
χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.
Οκτ. 2008
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...