ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΠΙΣΑΡΝΙΚ
ΜΙΑ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ
ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ποίημα για το χαρτί μου
Από τη συλλογή «Η πιο ξένη γη», 1955
διαβάζοντας δικά μου ποιήματα
βάσανα τυπωμένα καθημερινές
υπερβάσεις
χαμόγελο περηφάνιας σφάλμα
συγχωρημένο
είναι δικό μου είναι δικό μου είναι
δικό μου!!
διαβάζοντας πλάγια γράμματα
χαρούμενος εσωτερικός παλμός
να νιώθω πως η τύχη θρομβώνεται
καλώς ή κακώς ή καλώς
έκπληξη από αισθήματα εγγενή
κύπελλο αρμονικό κι αυτόνομο
όριο σε χοντρό δάχτυλο κουρασμένου
ποδιού και
μαλλιά λουσμένα σε κατσαρό κεφάλι
δεν πειράζει:
είναι δικό μου είναι δικό μου είναι
δικό μου!!
----------------
Εραστές
Από τη συλλογή «Τα έργα και οι νύχτες», 1965
ένα λουλούδι
όχι μακριά απ’ τη νύχτα
το κορμί μου βουβό
ανοίγει
στη λεπταίσθητη επείγουσα ανάγκη της
δροσοσταλίδας.
-----------------
Περιμένοντας το σκοτάδι
Στην Κλάρα Σίλβα
Από τη συλλογή «Η
τελευταία αθωότητα», 1956
Αυτή η στιγμή που δεν ξεχνιέται
Τόσο κενή που την έχουν επιστρέψει οι
σκιές
Τόσο κενή που την έχουν απορρίψει τα
ρολόγια
Τούτη η φτωχή στιγμή υιοθετημένη από
την τρυφερότητά μου
Γυμνή γυμνή από αίμα φτερούγας
Δίχως μάτια για να θυμάται αγωνίες
τού άλλοτε
Δίχως χείλη για να συλλέξει τον χυμό
των βιαιοτήτων
χαμένων στο τραγούδι των παγωμένων
καμπαναριών.
Προστάτεψέ την τυφλό κορίτσι της
καρδιάς
Ρίχ’ της τα μαλλιά σου
κοκκαλωμένα απ’ τη φωτιά
Αγκάλιασέ την μικρό άγαλμα τρόμου.
Δείχ΄της τον κόσμο που σπαρταράει στα
πόδια σου
Στα πόδια σου όπου πεθαίνουν τα
χελιδόνια
Τρέμοντας από φόβο για το μέλλον
Πες της πως οι στεναγμοί της
θάλασσας
Υγραίνουν τις μοναδικές λέξεις
Για τις οποίες αξίζει να ζούμε.
Αλλ’ αυτή η ιδρωμένη στιγμή του
τίποτα
Ανακούρκουδα στη σπηλιά του
πεπρωμένου
Δίχως χέρια για να πει ποτέ
Δίχως χέρια για να χαρίσει πεταλούδες
Στα πεθαμένα παιδιά.
---------
Δαχτυλίδια από στάχτη
Από τη συλλογή «Τα έργα και οι νύχτες», 1965
Στην Κριστίνα Κάμπο
Οι φωνές μου τραγουδάνε
Για να μην τραγουδήσουν εκείνοι
οι φιμωμένοι γκρίζα την αυγή,
το ντύμα του πουλιού απελπισμένο στη
βροχή.
Υπάρχει, στην αναμονή,
ένας δυνατός θόρυβος πασχαλιάς που
τσακίζεται.
Και υπάρχει, σαν έρχεται η μέρα,
ένα σπάσιμο του ήλιου σε μικρούς
μαύρους ήλιους.
Και τη νύχτα, πάντα,
μια φυλή από ακρωτηριασμένες λέξεις
αναζητεί άσυλο στο λαρύγγι μου
για να μην τραγουδήσουνε εκείνοι,
οι φριχτοί, οι κυρίαρχοι της σιωπής.
---------
Στάχτες
Από τη συλλογή «Η
τελευταία αθωότητα», 1956
Η νύχτα θρυμματίστηκε από αστέρια
κοιτώντας με υπνωτισμένη
ο αέρας εκσφενδονίζει μίσος
εξωραϊσμένο το πρόσωπό του
με μουσική.
Σύντομα θα φύγουμε
Απόκρυφο όνειρο
προηγήθηκε του χαμογέλιου μου,
ο κόσμος στέκει ισχνός
κι υπάρχει κλειδωνιά μα όχι κλειδιά
κι υπάρχει τρόμος μα όχι δάκρυα.
Τι θα με κάνω εμένανε;
Γιατί σ’ Εσένα οφείλω ό,τι είμαι
Αλλά δεν έχω αύριο
Γιατί σ’ Εσένα…
Η νύχτα υποφέρει.
----------
Εξορία
Στον Ραούλ Γουστάβο Αγίρε
Από τη συλλογή «Οι
χαμένες περιπέτειες», 1958
Αυτή η μανία να με θέλω άγγελο,
δίχως ηλικία,
δίχως
θάνατο όπου να ζω,
δίχως συμπόνια για τ’ όνομά μου
ούτε για τα κόκκαλά μου που κλαίνε
περιπλανώμενα.
Και ποιος δεν έχει μιαν αγάπη;
Και ποιος δεν χαίρεται ανάμεσα σε
παπαρούνες;
Και ποιος δεν διαθέτει μια φωτιά,
έναν θάνατο,
έναν φόβο, κάτι φριχτό,
κι ας είναι με φτερά
κι ας είναι με χαμόγελα;
Ολέθριο παραλήρημα ν΄αγαπάς μια σκιά.
Η σκιά δεν πεθαίνει.
Κι η αγάπη μου
αγκαλιάζει μόνο αυτό που κυλά
σαν λάβα της κόλασης:
μια σιωπηλή στοά,
φαντάσματα σε γλυκιά διέγερση,
ιερείς από αφρό,
και πάνω απ’ όλα άγγελοι,
άγγελοι ωραίοι σαν μαχαίρια
υψώνονται τη νύχτα
και ρημάζουν την ελπίδα.
είδα πως ο Στάθης έβγαλε κι άλλα της Πισαρνίκ, μόνο ευχαρίστηση, εφόσον,από τους πρώτους -νομίζω πως ο πρώτος-πρώτος ήταν ο Λαλιώτης-που συστήνουμε στο Ελληνικό κοινό μια σπουδαία ποιήτρια, ως πασίγνωστον, ορισμένα από τα δικά μου ευρίσκονται στο Poetix του 2011, τότε που είχα κουράγιο κι έγραφα και δημοσίευα...
*καθείς και τα πολυπλούμιστα όπλα του, κανέναν γηραιότερο δεν ενοχλεί νεώτεροι να ποικιλοτροπούν, χαρά, άσχετοι με το κάθε αντικείμενο πλην, σε μία φούσκα ιδεοληψίας, με απόλυτη άγνοια, αδράχνουν καμιά φορά ένα μικρόφωνο και ανακατασκευάζουν έναν φαντασιακό δικό τους εαυτό, μεθερμηνεύοντας προθέσεις θανόντων ποιητών, οι ίδιοι ούτε θα τις είχαν ποτέ φαντασθεί, σημεία των πολυπραγμώνων καιρών... κακό πράγμα η βιασύνη να αναδειχθεί κάποιος με ξένα κόλλυβα και βαρκάροντας σε αχαρτογράφητους για κείνους πολιτισμούς...
εποχής λόγω:
https://www.youtube.com/watch?v=kNLdAGWgYKE
https://www.youtube.com/watch?v=o3B3AyR_37I
