δεν φθάνει που βγαίνουμε στην ρούγα και μας αναγνωρίζουν στην πόλη μας, καταγόμαστε και από χωριό με ονοματεπώνυμο -τρομάρα μας!!!!- σήμερα Νέα Χώρα δίπλα από το Καστρί της Κυνουρίας, από το διπλανό χωριό κι ο Βαλτινός, για τούτο οι αγάπες αναμετάξυ μας, ο ξάδερφος Πάνος, κοινοτάρχης τώρα, έσιαξε ένα ωραιότατο ημερολόγιο, το ψηλό κτίσμα αριστερά είναι το Δημοτικό, τώρα χωρίς παιδάκια. Είναι λίγο μετά τον Άγιο Πέτρο, περάσαμε εκεί ένα Πάσχα θυμάμαι, ένας σωρός φωτογραφίες με συγχωριανούς και συγγενείς, η θεία Ελένη, η μητέρα του ξάδερφου, κοντούλα, αεικίνητη, δασκάλα στο επάγγελμα αλλά κι αγρότισσα, μελαχροινή, δεν την πρόλαβα όταν πήγα πριν λίγα χρόνια, ο ξάδερφος, τον οικογενειακό μας τάφο μου έδειξε, απλώς, έτσι είναι πια, δείχνουμε τάφους, ως τον ιδικόν μας, οσονούπω, δηλαδή-
1961, η θεία Ελένη τρίτη από αριστερά, ο θείος Πέτρος, σύζυγός της και πατέρας του ξαδέρφου Πάνου, και του Μίλτου, και της Κατερίνας-έλειπε-πρώτος από δεξιά, ψηλός, ευθυτενής και πρόωρα ασπρομάλλης, ένας λεβέντης καθηγητής φιλόλογος, έχει γράψει κάπου πέντε-έξη βιβλία για τα σχολεία, προοδευτικός, Μακρονησιώτης, κάτου από αριστερά με την καρώ φούστα η Αντριάννα μας, μετά, του λόγου μου, φορούσαμε κορδέλλα στα μαλλιά τότενες, ο Γιώργος κι η μάνα άκρη δεξιά, καθιστοί, η κυρία δίπλα στην θεία Ελένη είναι επίσης ξαδέρφη, σύζυγος του Νομάρχη, θαρρώ, δεν ενθυμούμαι το όνομά της ούτε από πού, και οι δύο κύριοι από αριστερά πριν την θεία Ελένη συγγενείς ήσαντε, ο δεύτερος με την γραβάτα ήταν τότενες Νομάρχης, δεν θυμάμαι το όνομά του, πάντα υπήρξαμε μεγάλα σόγια, 0 έβδομος από αριστερά με την τραγιάσκα είναι ο θείος Μανώλης, μας πήγε μουλαρότσαρκα κι αφήνιασε το δικό μου μουλάρι, πέσαμε στον γκρεμό και μας μαζέψαν με σκοινί, ωραία περάσαμε κείνο το Πάσχα, στο ξενοδοχείο με λάμπες λουξ, εμείς, με την Αντριάννα μας και τον αδερφό βγαίναμε στην Πλατεία και παίζαμε τραινάκι και κρυφτό 'και επιτάφιο κι ανάσταση στην εκκλησία, πρώτη φορά που δεν ήμασταν στην Παναγία μας, καθόλου δεν μου άρεσε, ξενέρωτα μου είχε φανεί, άσε που στην Ανάσταση είχαν κίτρινες λαμπάδες αντί για άσπρες. Μουρμουράγαμε με την Αντριάννα μας : "τι κατάσταση είναι αυτή!!!!" Πάντως ανήμερα το Πάσχα είχαν στήσει αρνιά και τρικούβερτο γλέντι, φέραν ειδικά και πορτοκαλάδες για τα παιδιά, είχαν πλήρη ορχήστρα και παίζαν δημοτικά, ο θείος Πέτρος έφερε ένα πικάπ και χορέψαν και δυτικά.... * αυτός που με κρατάει, με την γραβάτα, ο ξανθός, είναι ο πρωτότοκος, ο Μίλτος, ήταν πιλότος, πέθανε λίγο μετά, από- φθίση-*
