ανοίξαν ουρανοί

κάθεσαι και γράφεις τα δικά σου ολίγιστα, δουλεύεις παράλληλα, αν δεν δουλέψεις δεν έχει επιούσιο, καλά το γνωρίζεις,και ξάφνου, μία οικεία φωνή από το απώτερο παρελθόν:

ορμητικά κύματα, αίφνης, ο θείος Παύλος, στην ταβέρνα του "Κόκκινη αλεπού", το καλλίτερο εστιατόριο-ταβέρνα με Γάλλο σεφ, τότε, τραβάει ένα βιβλιαράκι: "L' espagnol sans peine" φτενό, καφετί, το δίνει στον αζιρφό, 1963, 4 χρόνια μετά, κληρονομώ, σε πάντα περίοπτη θέση σε κάθε βιβλιοθήκη μου, το ανοίγω, εικονογραφημένο με σκιαγραφήματα της εποχής, σαν να λέει κανείς, Mafalda, κάπως έτσι μάθαμε μεις οι δυο ισπανικά, τα μετά, δικό μας θέμα. Τα του Καίσαρος, τω θείω Παύλω, ευγνώμονες κι οι δυό για τους δρόμους που μας άνοιξε μία απλούστατη κίνηση, μοιρασιάς οριζόντων.

Ο θείος Παύλος (πάντα θα τον λέω "θείο") ήταν ο νονός του αζιρφού, ποτέ δεν μου έγινε γνωστό πολλώ μάλλον κατανοητό από πού γνωρίστηκαν με τον γεννήτορα και την μάνα, ούτε η θυγατέρα του θα θυμάται, έμπορος, import-export, Ελβετία-Ισπανία-Γαλλία-Καναδάς-ΗΠΑ, νομίζω και Αυστραλία. έδωσε στον αζιρφό το δεύτερο όνομά του: Στέφανος, πέρυσι, 27 Δεκεμβρίου, ήταν η τελευταία φορά που πήγα και του είπα: "χρόνια σου γλυκά Γεώργιε-Εστέμπαν", χαμογέλασε σαν να αναθυμήθηκε τον νονό του...

σήμερα, πάλι επαφή. Ο θείος Παύλος έπαθε καρκίνο του πνεύμονα, ήταν το 1984, εγχειρίστηκε στην Ελβετία, τα πήγαινε πολύ καλά, τηλεφωνικά παρηγορούσε την μάνα: "θα δεις, Τερεζάκι μου, κι εσένα θα σου πάνε όλα καλά" ο θείος Παύλος είχε τον ωραιότερο θάνατο, ανακοπή, ενώ κολυμπούσε στην Σαρωνίδα ένα ωραίο για κείνον και μας πρωϊ. Διότι οι ωραίοι άνθρωποι, όμορφα πεθαίνουν, μπαμ και κάτου, το ίδιο συνέβη και στον αζιρφό, κι εκείνος με το κοκκαλάκι της νυχτερίδας έζησε, λίγο του το χάλασε η ζωή προς το τέλος, το μπαμ και κάτου, παρηγοριά μας-

από την Σαρωνίδα κρατώ μία ανάμνηση, σφιχτά στην μνήμη: στο σπίτι τους, στην Σαρωνίδα, τζάκι αναμμένο και ο Χατζής να κλαίει πάνω στην κιθάρα του, σεγόντο από τον γιό του,τον Αλέξανδρο, τα ρολαριστά ρρρρ του Χατζή είχα ζηλέψει ως περίπου μετ' έφηβη. Ήταν οι εποχές που η "Κόκκινη αλεπού" έγινε μπουάτ, ονόματι "Ζυγός", πάνω στην Κυδαθηναίων, στην Πλάκα, αμέσως μετά τα "Μπακαλιαράκια", ουρές συνωστίζονταν να μπουν, εμείς, είχαμε το ελεύθερο και μπαίναμε, αβρόχοις ποσί. Χρόνια μετά, ο θείος Παύλος με πήρε από το χέρι να με βάλει μαζί με την μεγάλη τω όντι παρέα μου, πρώτο τραπέζι πίστα, Χατζής-Μαρινέλλα. θείε Παύλο, σ' ευχαριστώ.

https://www.youtube.com/watch?v=pR240P9z5Zw
*για την Ηλέκτρα*