μια αγάπη για το καλοκαίρι

απεχθάνομαι το καλοκαίρι και την ζέστη, με αυτό μας συστήθηκε ο πολυγραφότερος ίσως συνθέτης νεώτερης μουσικής μας.

https://www.youtube.com/watch?v=IMY7T2xxMIA

στιγμάτισε την εφηβεία, την πρώτη μας νιότη και μας αφήνει στην ύστερη ζωή, τι να πρωτοδιαλέξουμε για να του πούμε το πελώριο "ευχαριστούμε, μαέστρο", κάποιοι ίσως πουν "μα και αυτόν γνώριζες", αμάν πια η έπαρση, καμία, γνώρισα τον Γιάννη Σπανό, έχοντας, εννοείται, όλους του τους δίσκους ως τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '80, στενός φίλος της φίλης μας της Έλλης, είχε μόλις ανοίξει κάβα για τα ούζα της οικογένειας της Γιούργου εκ Πάργης και διαλεγμένες ετικέτες κρασιού, στην Μαυρομιχάλη, η Έλλη έμενε στην Κομνηνών -καρφί- στην Λεύκα, ερχόταν τότε ο Σπανός, η Έλλη, στο 65 τετραγωνικών σπίτι της αλλά με βεράντα 40 τμ, είχε εγκαταστήσει το πιάνο στην βεράντα.
Πέθανε η Έλλη πριν λίγα χρόνια κι αφού είχε έρθει να ιδεί την ως τώρα-εν πωλήσει- βεράντα, ομοίων τετραγωνικών, είπε, φυσικά, να σου φέρω το πιάνο του Γιάννη, ακόμα γελάω.

Η Έλλη είχε αποκτήσει εξοχικό στο Κιάτο, δίπλα στου Σπανού, νομίζω πως τελευταία φορά ήταν αρχές του 2000 είχαμε πάει για Καθαρά Δευτέρα, η μόνη που δεν ήπια τίποτα ήμουν εγώ διότι έπρεπε να φέρω οίκοι την ομήγυρη, λέει τότε ο Σπανός: "να κι ένα υπόδειγμα γυναικός". Του είχα πει, παλιότερα, πως όταν είχα πρωτοπάει στο Παρίσι, το πρώτο μου κατάλυμα ήταν σε ένα φτηνό ξενοδοχειάκι στην οδό Marseille, τώρα είναι ξενοδοχείο πολυτελείας, 5 αστερο, σε δωμάτια πάνω-κάτω με τον αδερφό, τα κρεββάτια είχαν κάτι καλύμματα κλαρωτά κι έκανε ένα κρύο του διαόλου,κάθε που έλεγα να πλύνω την μακρύτατή μου τότε κόμη, έλεγε ο Γιώργης, θα κρυώσεις σαν τον Καραγκιόζο και θα πεθάνεις και τι θα πω εγώ μετά στους γονείς, γέλαγα, με έπλενα κι έβγαινα με κείνη την πλεκτή μεξικανική ζακέτα για βόλτα με το τότε αμόρε, έτρεχε ξωπίσω ο Γιωργής, καταλήγαμε στην Rhumerie για ζεστό πόντς, μας το είχε βρει η οικογενειακή μας και πάντα αγαπημένη φίλη γλύπτρια Νάντια, έφευγε τότε για την Αμερική,να πάει να παντρευτεί τον Σταμούλη της-η ζωή βόλτες κάνει, όταν είχα κάτι υποτροφίες στο ΥΠΕΠΘ, έδωσα μία από τις υποτροφίες στο όνομα Σταμούλης Στούρνος, ΕΜΠ, είχε μόλις πεθάνει, υπήρξε ο νεώτερος καθηγητής στα Ελληνικά ΑΕΙ, αστροφυσικός, αν λίγο ακόμη είχε ζήσει, Νόμπελ αστροφυσικής θα είχε πάρει, καταπληκτικός φίλος και θαυμάσιος επιστήμων- απέναντι ακριβώς ήταν το μέγαρο όπου κατοικοέδρευαν οι τότε σύζυγοι Guliette Greco-Michel Piccoli, μου είχε τότε αραδιάσει ένα σωρό ιστορίες της εποχής αλλά με το θρασύμι της νιότης επέμενα στον Boris Vian. 
Αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι μας, ένας διστακτικός, σεμνός, "μαζεμένος" κρυπτικός, άνθρωπος, ένας καταπληκτικός συνθέτης, δυό υπέροχα χέρια στο πιάνο, ένα υπέροχα όμορφο πρόσωπο, κείνος που μας πήρε από το χέρι και μας περπάτησε sous les cieux de l' humanité, merci encore, maitre, please, rest in the eternal peace

-για προσωπικούς κύριους λόγους: πρώτο αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=O6nLChp_lfI

τον μαίτρ είδα για ακροτελεύτεια φορά στην κηδεία της Έλλης, στην Πάργα, είχε γεράσει ξαφνικά, πολύ, πάνε 12 χρόνια-