αριστερή φωτό, κέντρο με το καλπάκι, ο παππούς Κώστας Παπαδόγιαννης, δεξιά φωτό, ο γκαρδιακός του φίλος από την Σχολή των Ευελπίδων μαζί με τον Στέφανο Σαράφη, Ευριπίδης Μπακιρτζής, 30 Οκτωβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Θεσσαλονίκη, το σκέφτηκα και χθες αλλά δεν πρόκαμα, αναπαράγω από το ιστολόγιο του Μακουλιού  ο οποίος, ομοίως δεν λησμονεί, εγγόνι του κοινού μας παππού.
https://sikam.wordpress.com/2016/10/30/h-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%82-30-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2/, στις φωτός, ο Παπαδόγιαννης φορούσε πάντα την στολή του τού τακτικού στρατού με τα εύσημα του βαθμού του που επανέκτησε μετά την Αλβανία, έχοντάς του τα ξηλώσει κατά το κίνημα του 1935 το Μεταξικό καθεστώς.

αυτούς τους καιρούς, εν μέσω των δικών μου γραφτών, άρχισε η σχεδίαση για την βιογραφία του παππού μας Κωνσταντίνου Παπαδόγιαννη, συνταγματάρχη πυροβολικού. εφ' όσον δεν το κατορθώσαμε μαζί με τον αδερφό Γιωργή που διακαώς το επιθυμούσε, μου αναλογεί η βαριά κληρονομιά να το πράξω.Ήταν και ζήτημα τιμής για κείνον τον νεαρό υπολοχαγό, γιό του Γιώργη Παπαδόγιαννη, λοχαγού στα Τρίκαλα που το αφηνιασμένο άλογό του τού κατέφερε θανάσιμο κτύπημα,να μπει στη Σαλονίκη, ως νεαρός δόκιμος στρατιωτικός, είχε συμμετάσχει στην απελευθέρωση της πόλης το 1912
https://www.sansimera.gr/articles/328 
έπειτα,αφού ολοκλήρωσε την Σχολή Ευελπίδων και εκπαιδεύτηκε παντοιοτρόπως, και υπήρξε από τους πρώτους πιλότους,με εκπαίδευση στην Γαλλία, στην επιστροφή του, εξάλλου, από την Μασσαλία, πάνω στο πλοίο, γνώρισε κι ερωτεύτηκε την γιαγιά μας Γιακαλού, την Μαργκαρέτε, νυμφεύθηκαν το 1917 και αμέσως μετά, υπηρέτησε στο Γ' Τάγμα Στρατού Κεντρικής Μακεδονίας από αρχές του 1918 ως και το 1923. Η μητέρα μου, πρωτοθυγατέρα του, γεννήθηκε εκεί,στη Σαλονίκη, στην Μάρκου Μπότσαρη, 5, στις 4 Οκτωβρίου του 1918, στις φωτός, εκτός από την κομψή κοψιά της Γιακαλούς, Μαργκαρέτε, εμφανίζεται και μία πελώρια ως στο ταβάνι σόμπα με υαλική επικάλυψη, την ίδια ηύρα στην Πράγα, με πράσινη επικάλυψη. Από εκεί επιστρατεύτηκε ο παππούς, υπολοχαγός, για την Μικρασία. Μετά την καταστροφή, παρέμεινε σε στρατόπεδο κρατουμένων στην Ανατολία για ενάμισυ χρόνο. Τον είχαν τραυματίσει βαριά οι Τσέτες, επέζησε. Και άλλες φορές επέζησε ο χαλκέντερος στρατιωτικός παππούς, ήταν πεισματάρης και έβαζε πάνω από όλα κι όλους το ιδανικό της πατρίδας. άφεριμ παππού-

και ο πατέρας μου Τάκης, δεξιά στην φωτό, βόλτα με τους φίλους του από την μεριά του Βάλτου, το μαγκάκι με το καπελάκι και το τσιγάρο στο στόμα,άγνωστος, ο γκαρδιακός του φίλος Χάρης,αριστερά, το ποδήλατο, του πατέρα. Σε καμία φωτό δεν έμοιαζε ο Τάκης τόσο πολύ στη μάνα του Μαρίκα όσο σε αυτήν, ήσαν ετών 17, άρα 1936, 4 χρόνια μετά, ο Χάρης κι ο Τάκης διέκοψαν τις πανεπιστημιακές τους σπουδές με κοινή απόφαση για να πάνε να κάνουν την στρατιωτική τους θητεία, κατετάγησαν στις 8 Οκτωβρίου του 1940,-τυχαίο? ο πρωτότοκος του Τάκη, ο Γιώργος, γεννήθηκε 8 Οκτωβρίου του 1949, ο Τάκης δεν είχε ακόμη πάρει πτυχίο από την Νομική- ο Χάρης σπούδαζε Μηχανολόγος-Μηχανικός στο Μετσόβειο κι ο Τάκης στην Νομική Αθηνών. Παρουσιάσθηκαν στο Έμπεδον Ναυπλίου, πριν καλά-καλά τους ντύσουν στρατιωτικά, κηρύχθηκε ο Πόλεμος, τους στείλαν-πάντα μαζί- πρώτα στην Πρεμετή, ο Τάκης τραυματίστηκε ελαφρά, ευτυχώς, από όλμο, τον κουβάλησε ο Χάρης στους ώμους του ως τα Γιάννινα. Γυρίσανε στο Έμπεδον Ναυπλίου, από κει, τους στείλανε στην Κρήτη. Στην μάχη του Μάλεμε, ο Χάρης σκοτώθηκε από Γερμανικό όλμο. Ο θρήνος του Τάκη καταγράφηκε σε μία συγκρατημένη νεκρολογία, δημοσιευμένη στην "Αργολική Φωνή" το 1941, υπήρξε η πρώτη εμφάνιση, έστω και έτσι, του πατέρα στα Γράμματα. Όπως ο παππούς, ακόμη φειδωλότερος, ελάχιστα διηγήθηκε σ' εμάς, κάτι με μία ιστορία ότι πιάσαν κοριούς στο στρατόπεδο αιχμαλώτων και δεν ξέραν τι να κάνουν με τα στρώματα και τη χλαίνη τους, μικρά παιδιά ήσαν, 20χρονα. Ο πατέρας μου παρέμεινε σε στρατόπεδο των κατακτητών στο Καστέλλι, γύρισε με σπασμένα φτερά τέλη του 1941. Ύστερα, πέρασε στο ΕΑΜ, δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής, όπως ούτε κι ο πεθερός του, ο στρατιωτικός παππούς, πορεύτηκε και πέθανε σαν ουμανιστής, την ύπαρξή του στο προοδευτικό στρατόπεδο πλήρωσε πολύ ακριβά, του στοίχισε μια πολλά υποσχόμενη νομική καρριέρα, κοινωνική αποδοχή και προσωπική ευτυχία, δεν βαρυγκόμησε ποτές. Άνθρωποι-πρότυπα που έζησαν κι έδρασαν στο πλαίσιο της εποχής τους υπήρξαν για μας, τον Γιώργο, τον Μάκη και του λόγου μου, οι κύριοι αρσενικοί πρόγονοί μας, μαζί με τον θείο μου Ντίνο, πατέρα του Μάκη, που συμμετείχε στον Ιερό Λόχο του Τσιγάντε https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%82, είμουν σχεδόν 13 το 1967, Μάρτιος θαρρώ ήταν, όταν ο παππούς Κώστας Παπαδόγιαννης είπε στον Τσιγάντε, στου Ζώναρ'ς : "η εγγόνα μου"  εμείς, μαζί με όλους τους άλλους συστρατιώτες τους, αυτούς θα τιμούμε κάθε 28 Οκτωβρίου, υπήρξαν όντως του Δαβάκη τ' άξια παλληκάρια
https://www.youtube.com/watch?v=r90sdr0Jvyw

-για τούτο μας θλίβουν βαθύτατα κάποιες ανιστόρητης κι ανερμάτιστης συριζαϊκής-παιδακίων του πρώην ΚΚΕ δηλαδή- κοπής εκδηλώσεις-διαμαρτυρίες της συμφοράς, από παιδάκια που δεν γνωρίζουν καν τι γιορτάζουμε κάθε 28 Οκτωβρίου- τουλάχιστον, η γενιά μου απέκτησε μία κάποια παιδεία, έστω και παρωχημένης εσοδείας, άφεριμ-
ΥΓ. το 1978, ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και πήγαμε μαζί στο Μάλεμε, τότε δεν κατάλαβα γιατί με ήθελε μαζί, ήταν πολύ συγκινημένος, δεν μου είπε σχεδόν τίποτα, μόνο ένα "κοίτα και κατάγραψε, θα σου χρειασθεί", μικρή είμουν ακόμη, δεν πολυ-κατάλαβα, δεν ρώτησα, ένιωσα πως έπρεπε να τηρήσω στάση σεβαστική και "το βούλωσα", τώρα ξέρω πως ήθελε να μου αφήσει και αυτή την παρακαταθήκη, ίσως διαισθανόταν πως θα ήμουν κείνη που θα έγραφε αλλιώς την οικογενειακή ιστορία, το και άρχισα να πράττω τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη, βαρύ φορτίο, γεννήτορες, ευτυχώς, είμαι φύτρα σας, μου εύχομαι έστω και στο ολίγιστο, να μην σας απογοητεύσω-