σαράντος καργάκος

-εσείς, δεσποινίς, τι βαθμό έχετε στην έκθεση?-
(το παιδί τσιμπήθηκε μέσα του,"με απεκάλεσε δεσποινίδα?")
Νοέμβρης του 1971, φροντιστήριο "Ηράκλειτος" δίπλα μας ακριβώς, δηλαδή.
Γράφαμε τότε υποχρεωτικά αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, μόλις είχα αλλάξει σχολείο με την θέλησή μου, πηγαίνοντας στο θρυλικό 5ο των Εξαρχείων, ένα τετράγωνο από την κατοικία μας και τον Ηράκλειτο, θα έδινα στην Ιατρική. Ήταν απόγευμα, για να διαβάζω το πρωΐ και να πηγαίνω σε κάποια από τα μαθήματα του Μανωλκίδη, πουρνό-πουρνό, το βράδυ, κανονικά, 7-11 μμ. Είχαμε έναν τυπάκο, κοντούλη, φαλακρό, στις περίπου 11 μμ μας ξύπναγε -όλοι κοιμόμασταν-Φυσική και Μηχανική, πάταγε μία στριγγλιά, χτύπαγε τα χέρια κι έλεγε: "τι κάνω? χτυπάω μια βίδα στον τοίχο", κουνιόταν ο τοίχος κι εμείς ξυπνάγαμε, να είναι καλά ο άνθρωπος...
Στο νέο σχολείο δασκάλα μας (με όλη την έννοια του λόγου) στα Αρχαία Ελληνικά η κυρία Παπαδοπούλου, Κυπρία και μητέρα του ηθοποιού Δημήτρη Ποταμίτη, σε περίοδο μεγάλης απήχησης τότε. Λίγο ατίθασες οι περισσότερες μαθήτριες (Θηλέων, φυσικά), εγώ, έτσι κι έτσι, μάλλον στοχοπροσανατολισμένη αλλά, εντάξει, και τα φλέρτ υπήρχαν ζωηρά, και σε ντίσκο πηγαίναμε τα απογεύματα της Κυριακής.
Η κυρία Παπαδοπούλου είχε τελειώσει την Σχολή του Εθνικού, έλεγε πως θα έπρεπε να στραφώ στην ηθοποιία ζητώντας μου το "εις παρειάς νεάνιδος", κάθε που ρωτούσε κάτι, σήκωνα το βλέμμα από τον πίνακα της Οργανικής Χημείας στα γόνατα -μια ιδιαίτερη κατασκευή που είχε φτιάξει ο Μανώλης ο Καστρινάκης στο φροντιστήριο, ο κύριος του "αυτό που μετράει, είναι τούτο δω", βαρώντας τον πίνακα το καλοκαίρι του 1971 στις 7 το πρωί, για να δω τι λέει το κείμενο στην "Αντιγόνη".Χμ, καθόμουν και διάβαζα prima vista κι όποιον πάρει ο Χάρος, όπως έλεγε κι ο αδερφός, έχασε η Επίδαυρος μετά την Παξινού, τα κατάφερνα να μην με οσμισθεί.

*επειδή γεράζουμε και δεν ξεφεύγει κανείς από τον χρυσούν κανόνα των ενθυμίσεων, δύο ήσαν οι δασκάλες στον μαθητικό μου βίο: η κυρία Μαρία Μπρατσιώτη, θυγατέρα του τότε καθηγητή Αρχαίων Ελληνικών στο Αθήνησι, στο Αρσάκειο, που είπε να μου "κόψει την φόρα" στον εφηβικό ρομαντισμό, ανησυχώντας ακόμη και την εν πολλοίς αδιάφορη μάνα μου για την σχολική πορεία των βλαστών της, όταν το 20άρι στην Έκθεση το έκανε 16 (για να την μάθω να γράφει λιτά)-καλή της ώρα- και η κυρία Παπαδοπούλου.
-εσείς, δεσποινίς, τι βαθμό διμήνου είχατε στην Έκθεση?
-19 κύριε καθηγητά- μου έβαλε 18.
ανεβασμένος με τον γοφό σε θρανίο, 10 μμ της νυκτός, μας μιλούσε για τον Ιωάννη Συκουτρή. Νομίζω πως ήταν η πρώτη επαφή με την Γεννάδειο βιβλιοθήκη, πέρασα μέρες διαβάζοντας τα γραφτά του.
Βγαίνουν τα αποτελέσματα των ας πούμε σήμερα πανελληνίων, μία σκηνή, στην Κωλέττη, ήταν η μάνα μου και ο Καργάκος, πρώτη φορά, με απεκάλεσε με το μικρό μου όνομα. Περιττεύει η αναφορά πως ήταν από πλείστους όσους που περνούσαν από το λογοτεχνικό σαλόνι της μάνας.

Συνάντηση στον Γκούτενμπεργκ των Δαρδανών που του έχουν βγάλει τα περισσότερα γραφτά του, του λόγου μου σκαστή από την δουλειά, έκανα πως δεν τον γνωρίζω, με γραπώνει από το χέρι -μα, αφού είχα τόσο αλλάξει...- δεν είσαι η...? μάλιστα κύριε καθηγητά. Χαίρομαι να βλέπω παλιούς μαθητές μου να γράφουν καλά (η,πια,κυρία, ξανά-τσιμπήθηκε), ωχ!!!.

Κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια, νά σου τον ο καλός Καργάκος, σε μία κομβική επιτροπή στο Υπουργείο Παιδείας, εκεί, λογοφέραμε κάποιες φορές αλλά του λόγου μου "Boutros Galli" (ο Αιγύπτιος αείμνηστος Γ.Γ. του ΟΗΕ που στην δεκαετία του '90 είχε πει το αμίμητο: "κι εγώ, υπάλληλος είμαι"). Έμενε στο Μαρούσι, τα τελευταία χρόνια, γυρίζοντας από τη δουλειά με τον Ηλεκτρικό, τον συναντούσα, όρθιο πάντα, με ένα βιβλίο στο χέρι, πιάναμε καμιά φορά ψιλοκουβεντούλα. Εξαρχής θεωρούσα πως εμφορείτο από ακροδεξιές απόψεις. Έγραψε πάρα πολλά βιβλία, έχω 4-5 με αφιέρωση, νομίζω πως ήταν πολύ εμβριθής η ματιά του για την Οθωμανική αυτοκρατορία και τα Βαλκάνια. Δεν υπήρξε ποτέ δάσκαλός μου. Καληνύχτα σας κύριε Σαράντο Καργάκο, ελαφρύ το χώμα σας.

*αναλυτική η βιβλιογραφία του από την Μίνα εδώ