https://www.youtube.com/watch?v=6y9zAOfF8sU
ένα κομματάκι γλυκό, το τραγούδι αυτό και να περιμένεις χαμόγελο, δεν έρχεται, επιμένεις, πάντα θα επιμένεις, κι ας μην έρχεται, ίσως, αργότερα, ίσως...ίσως θυμηθείς πως ήταν το τραγούδι μας που τραγούδαγε η μάνα, ίσως ξανα-θυμηθείς, ίσως μας χαρίσεις το όμορφο που είχες πάντα, χαμόγελο, ίσως, περιμένουμε και πάντα θα επιμένουμε, έλα, προσπάθεια και πάμε...
https://www.youtube.com/watch?v=0gGs-ym7f2s
και αντηχούσε η αυλή από την σοπράνο φωνή της κι εσύ σιγοντάριζες, πρώτος τενόρος, sotto voce invecce, να είχαμε τότε ηλεκτρονικά μέσα να σας ηχογραφήσουμε, io me ne ricordo, tu, te ne ricordi? ricórdati- σκαρφαλώναμε στο σκάμμα για να μυρίσουμε τους μενεξέδες, απέκτησα ένα φυτάκι, από την Βικτώρια,μωβ-μωβ, είναι πολύ όμορφο,κάνω ό,τι μπορώ να το συντηρώ, αν το μυρίσεις βαθιά, σαν μενεξές, γειά σου κύριε μενεξέ https://www.youtube.com/watch?v=UjnH2A4SF8M
στην μαμά, σ΄εσέναν κι εμέναν άρεσαν πάρα πολύ οι μενεξέδες, δεν τους βρίσκεις πια, έχω καμιά φορά, θυμάσαι που χάρηκες πάρα πολύ όταν λίγα χρόνια πριν ανέβηκες ως εδώ και είδες την βεράντα γεμάτη μενεξέδες?, ε, να μας ξανάρθεις, οι μενεξέδες μαραίνονται, σαν μάθουν πως θα μας τιμήσεις, έσω σίγουρος, θα ανθοβολήσουν με χαρά, γίνε καλλίτερα να έρθεις να τους δεις, θα χαρούν πολύ,έτσι που απισχάνθηκες, να σε πάρω από το χέρι, σαν τότε, πανέμορφα λεπτεπίλεπτο, μα τι στρίγγλα αυτή η μαμά που δεν σε άφησε να κάνεις πιάνο με την δεσποινίδα Στέλλα και πειθαναγκαστικά έστειλε εμέναν- αντιδρούσα και ξέρναγα κανονικότατα τον Μότσαρτ-αυτός, ποτέ δεν μου άρεσε-, να τα λέμε κι αυτά, στρίγγλα ήταν και σε κατα~πίεσε, σε έστειλε στην Χορωδία με τον Χαραμή και έκλαιγες συνεχώς, εκείνη, killer, να τα λέμε κι αυτά... Τώρα που απισχάνθηκες τόσο πολύ, να σου φέρω ένα πιάνο να κάνουμε πρακτική? συγκατάνευσες. Θα δούμε. Το πιάνο να το φέρω? , Θα συσκεφθούμε, θα δούμε, νομίζω πως πρέπει, θα έρθει, εξάλλου το Μαριώ -υποσχέθηκε πως θα παίξει τον μικρό βοσκό, το θυμάσαι έτσι? εγώ το προσπαθούσα αλλά το Μαράκι σάρωσε όλα τα βραβεία της εποχής με αυτό, θυμάσαι πως ήσουν πίσω-πίσω και χειροκροτούσες σαν τρελλό από την χαρά σου διότι το Μαράκι μας διέπρεψε? ύστερα, βέβαια, έπεσες να πεθάνεις αλλά η κραταιή μαμά σε έσωσε πάλι, έτσι, μας μετανάστευσαν στην πρωτεύουσα, εσύ ευτυχής, περνούσες τις μέρες σου μεταξύ του Ράμμου (άλλη ιστορία αυτή) και του Ζολώτα, χέρι-χέρι με την Έφη στο Ντόλτσε, και μεταξύ μας χαμός, έτερη ιστορία αυτή, κλωτσιές στα ρολά, πόρτες σπασμένες κι η μάνα μας κάθε Σάββατο, το μόνο που της είχε απομείνει,να συμμαζεύει και να απειλεί να μας στείλει στο ορφανοτροφείο μπας και βάλουμε μυαλό, αμ δε...το παίζαμε Μαρίες Μαγδαληνές και πάλι από την αρχή,ως που ήρθαν οι γονείς στην πόλη και όλα μπήκαν στην θέση τους, από τότε ως λίγο πριν, εμείς αγαπιόμασταν και το παίζαμε φεγγαράκι, ως που πρέπει να έρχομαι να σου λέω, "ξύπνα, ρε συ", έχουμε πολλές πόρτες να κλωτσήσουμε, πολλά ρολά να σπάσουμε, πολλά γραφτά να καταθέσουμε, πολλούς μενεξέδες να χαζέψουμε μαζί, μην μου κοιμηθείς ακόμη, έχουμε ακόμη λίγη ζωή, έλα, χαμογέλα μου, σε παρακαλώ....άκου τον μικρό βοσκό
https://www.youtube.com/watch?v=vy-WVGeZcv0
προσπαθούσα να σου εξηγήσω την πάρτα, δεν ήθελες να καταλάβεις...., πήγαινες να παίξεις σπαθιά με τους φίλους σου στον Άη Νικόλα, να γυρίσεις να ξαναπαίξεις σπαθιά με τον Γιαννιά, τον Μπακαλιάρο, τον Μήκο, ο Ρούλης λέει πως σε περιμένει να σε κατασκίσει στο προαύλιο της Παναγίας κι όσους σας πάρει ο Χάρος, εσέναν μην μου πάρει ο κύριος Χάρος ξαφνικά, θα θυμώσω, να το ξέρεις και καλώς γνωρίζεις πως αν θυμώσω, θα γκρεμιστούν όλα τα καμπαναριά της πατρίδας κι αλί τους.... κάτσε καλά και τρώγε το παγωτό σου, χωνάκι, από του Θοδωράκη.
-αύριο θα σου φέρω κομματάκια γαλακτομπούρεκο, δεν είναι της κυράς Καλλιόπης αλλά τι να κάνουμε? καλό είναι κι αυτό, πολύ ωραίο, θα έρθω νωρίς, να το φας στη ζούλα πριν να έρθει ο γκαουλάιγκερ και μας βρίσει και maron glassé, να τα σαβουρώσεις και όταν έρθει ο γκαουλάιγκερ θα σφυρίζουμε αδιάφορα και θα κοιτάμε την λεϊμονιά απέναντι και θα νομίζουμε πως είναι η κορομηλιά μας και θα λέμε πως είναι η κορομηλιά μας και θα φαντασιώνουμε πως τρώμε την μαρμελάδα από την κορομηλιά μας και θα σκεφτόμαστε πως θα έπρεπε να χαιρόμαστε γιατί κάποτε είχαμε την κορομηλιά μας και η μάνα μας έκανε τόνους μαρμελάδα και κάποιους φύλαγε σ' εκείνες τις γυάλες τις μεγάλες με τα περίτεχνα καπάκια, ένα έχω κρατήσει και το έχω περί πολλού, άλλο ένα εσύ, στο δικό σου σπίτι του καιρού, νομίζω πως επίσης το έχεις περί πολλού, έτσι είναι, έτσι ήταν, για πες, θα ζήσεις? είναι που έχω πολλές έγνοιες αυτούς τους καιρούς και δεν ευκαιρώ να μου πεθάνεις, άρα, κανόνισε, σε παρακαλώ, να το αναβάλλεις για λίγο, θα τα πούμε πάλι, του καιρού-,α, έκατσα και σου σκάρωσα και σοκολάτα-το ρόφημα δηλαδή, το έβαλα σε κάτι σαν θερμοθάλαμο, είναι σαν κι εκείνη που πίναμε στην Rhumerie, το θυμάσαι, ναι, εκεί στην Saint Germain des Pres, αφού είχαμε φάει στο Restau U της Mabillon με τον Έρνστ σταθερά, του φιλάραμε στη ζούλα τα δικά μας κουπόνια, να φάει κι αυτός. Είναι πολύ καλά sends always regards-
