a paixão segundo gh -ζήτημα αίσθησης, το έχω μεταφράσει: το πάθος κατά το ανθρώπινο είδος κι όχι γένος, το παρόν παραπέμπει φυσικά στα Κατά Ματθαίον ευαγγέλια- μικρές λεπτομέρειες που δεν αναιρούν τον μεταφραστικό άθλο του Μάριου Χατζηπροκοπίου, θεωρείται το πληρέστερο και αλληγορικότερο μυθιστόρημα (οι λογοτεχνικοί διαφορισμοί σε γραπτά έργα και η Λισπέκτορ, καμμία συνάφεια) της Βραζιλιανής συγγραφέως. Μόλις κυκλοφόρησε. Toυ 1964, μετά το A Maçã no Escuro -το μήλο στο σκοτάδι, του 1961,με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος -η Λισπέκτορ και μετέφρασε και θαύμαζε τον Ντάσιελ Χάμετ-
ένα ακόμη εξαιρετικό εξώφυλλο των πολύ σημαντικών εκδόσεων Αντίποδες, δύο ως σήμερα παρουσιάσεις, μικρή αίσθηση κι ας με συγχωρήσουν οι εξαιρετικοί τω όντι παρουσιαστές λογοτεχνικών κειμένων Τίνα και Διονύσης:
https://www.lifo.gr/print/book_feature/200348/i-akatamaxiti-mageia-tis-klarise-lispektor
https://www.bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/lispector-clarice-antipodes-ta-kata-ag-pathi-marinos
το paixão, δεν είναι μυστικιστικό, δεν έχει καμιά σχέση με Καμπάλα και άλλα ευφάντασθα που διαβλέπουν κι ονειρεύονται αλλότριοι του λισπεκτοριανού τόπου αλλοδαποί της ανάγνωσής της κριτικοί αναλυτές. Μακριά από μέναν να τους προσαφθεί τοιούτον τι. Με τα δικά τους λογοτεχνικά εργαλεία, και των δύο η ανάγνωση είναι εξαιρετική, πλην...Απλώς, το λισπεκτοριανό σύμπαν δεν είναι πολύ εύκολο στην αποκωδικοποίηση, αυτό είναι όλο, ίσως να είναι πολύ. Όταν το έγραψε δεν/δεν είχε διάθεση σε καμία αναφορά ούτε στον Χάιντεγκερ ούτε στον Κίργκεγκωρ, εν τούτοις, εν εξαιρέσει του πρώτου της βιβλίου "Κοντά στην άγρια καρδιά" που υπήρξε εξόχως ημιαυτογραφικό αλλά με πολλά από τα μετέπειτα λισπεκτοριανά πεδουλευμένα εργαλεία, όντως, το σύνολο του έργου της, μηδέ των παιδικών της βιβλίων εξαιρουμένων, όλα διακατέχονταν από έναν ιδιάζοντα φιλοσοφικό λογισμό, in any case, στο paixão είχε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα με τον αγαπημένο της Λούσιου Καρντόζου, φίλο της από το 1940, κείνου που της πρότεινε την προμετωπίδα στο πρώτο της soi-disant μυθιστόρημα, "Κοντά στην άγρια καρδιά" από το "Πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού" του Τζέιμς Τζόυς, σιγά μην τον γνώριζε τότε το νεαρό κορίτσι, φοιτήτρια της Νομικής και σκληρά εργαζόμενης στην εφημερίδα. Όλους αυτούς τους έμαθε αργότερα, ως τότε, μόνο την Καθλίν Μανσφιλντ γνώριζε και την είχε εντυπωσιάσει, έγραψε κάποια διηγήματα στο ίδιο ύφος, ως έφηβη, της τα δημοσίευσαν σαν ήταν 17 χρονώ.
Στην δική μου ανάγνωση, αυτό το βιβλίο είναι η καταβύθιση κι ανασκαφή στους βρεττανικούς "σκελετούς στο ντουλάπι", δηλαδή μία βουτιά στον ενδότερο εαυτό, τον ολίγιστο που γνωρίζουμε και ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε καλά. Η κατσαρίδα είναι όλα όσα φοβόμαστε, όλα όσα αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε με τα ισχνά μας εργαλεία κείνου του εαυτού που βγήκε ουρλιάζοντας στο φως, κατά πως λέει ο πατριώτης μου Νανάκος Καρούζος. Νομίζω πως μόνο αυτό θέλησε να καταδείξει με τις δικές της καταδηλώσεις η Λισπέκτορ. Τα υπόλοιπα είναι φιλολογία και η Λισπέκτορ την απεχθανόταν σαν τις αμαρτίες της (δεν ήσαν πολλές, να λέμε και του στραβού το δίκιο). Τα υπόλοιπα, όταν αναγνωσθεί η Ελληνική μετάφραση.
*στην δεκαετία του '70 η Λις πήρε μία σειρά από συνεντεύξεις από διάφορους, δημοσιευμένες στο Jornal do Brazil, μία από αυτές ήταν από τον Fabrizio De André
το paixão είναι ένα αξιοδιάβαστο πόνημα, ως όλα σχεδόν της Λις, δυσκολοκαταλογίσημο. Να διαβαστεί!!!!
