σίγουρα γνωριστήκαμε με άσπρη γκαμπαρντίνα και βόλτα από την Δεληγιάννη ως την Πλατεία, εσύ είχες σκύλο κι εγώ παιδί, ζεμένα και τα δυό από χέρια, από μάτια, τα πόδια είχαν δική τους ζωή, πόσα χρόνια γνωριζόμασταν? μείναμε μεις, πολλά τα βήματα, πολλά τα χρόνια. Όταν αδυνατούμε, εμείς, μόνο να αδυνατούμε θα ξέρουμε πια,θα γυρίζουμε πίσω στο Λαύριο με τους γλάρους να πετάνε, τότε ακόμη είχαμε ανάσα, τότε ακόμη είχαμε ελπίδα, στο δωμάτιο υπάρχει. Υπάρχει μια ολοκαίνουργη αναπηρική πολυθρόνα, σε χρήση πια, με πάνε και με φέρνουν και θυμήθηκα καλά-καλά.... σύντομα θα πρέπει να θυμόμαστε, καλά-καλά."Αρκεί να ζούμε", να μου πεις, όχι!!!! να ζούμε, θέλω, όρθιοι να πεθάνουμε, όπως χθες που είδα σε γυαλί πως σηκώθηκες πάνω σε μπαστούνι για να βγάλεις κραυγή. Δεν νομίζω πως πεθαίνοντας θα έχω αντοχή για κραυγή. Όρθιοι-
*η ανάρτηση για την Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου*
Kαι η
εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.
