"μπήκαμε" και στην Ελληνική Βουλή, η "πρώτη φορά Αριστερά" μας μουμιοποιεί κανονικά, στην μεγάλο φωτό, θυμάμαι μπροστά μου να είναι η Όλια και η Άννα με τα κόκκινα πάντα μπροστάρισσα. (τα άσπρα γυαλιά έχω ακόμη) πίσω μου η Χαρούλα να κοιτάει το πανώ μας, έχοντας μόλις στήσει το Σπίτι των Γυναικών
http://www.lifo.gr/articles/woman_articles/150244
http://www.genderpanteion.gr/gr/indexvasi84.php ασχέτως του θεσμικού πλαισίου, η Αγγέλικα κι η Μαρία κάνανε σπουδαία δουλειά, πρώτα φτιάχτηκε η Σκούπα, από την Χρυσούλα και την Έφη, την Αγγέλικα, την Φανούλα που χάσαμε το 2013, την Ίντα, την Μαρία και γράφαμε όλες, ύστερα, φτιάχτηκε η Δίνη, μπήκε και το Χριστινάκι, η Χαρούλα, η Νάσια, η Αίμη και η Φρέυ,γράφαμε πάντα όλες.τι ωραίες εποχές, θυμάμαι ένα καταπληκτικό κείμενο της Ίντας για τα πάνω-κάτω στην Πατησίων και το πόσο ασφαλείς κι ανασφαλείς θα μπορούσαμε να αισθανθούμε ως θήλεα, τύφλα να 'χουν διηγήματα της σημερινής εποχής, σε μία σελίδα ανατέμνει εναργώς την Ελληνική κοινωνία από το 1821 ως τότε, παραμύθια, ήταν η εποχή που ανεβοκατεβαίναμε την Πατησίων στις 2 το πρωΐ με απόλυτη ασφάλεια και ύστερα, μας μπήκε ξαφνικά στο μυαλό ο κίνδυνος του βιασμού, ταξί στα Εξάρχεια με το σπρέυ που είχε φέρει η Νάσια από τον Vieux Campeur, ακόμη έχω ένα, σαν του Κοκκώνη, ας πούμε, με όλα τα προσκοπικά και τις σημαίες στην Στοά Φέξη, σημείο αναφοράς, έστελνε κείμενα η Ελένη η Βαρίκα από το Παρίσι. Πολλά από τα θεωρητικά κείμενά μας χρησίμευσαν για τις διδακτορικές μας διατριβές. Ομηρικοί οι καυγάδες μας ανάμεσα στην αφεντιά μου και το Μαράκι τη Ρεπούση, πάντα θεωρητικά, πάντα τεκμηριωμένα. Η Χρυσούλα, κούλ, να συνοψίζει και να περνάμε στο δια ταύτα. Τα ωραία γαλλικά παράθυρα της Ρωμανού Μελωδού ανοιχτά, μετά πιάναμε το τραγούδι, ύστερα βάζαμε ροκιές της εποχής και το ξημερώναμε χορεύοντας-
-όπως μας θυμάμαι, αντιπροσωπεία στα θεωρεία της Βουλής για την έστω και λειψή πολυπόθητη ψήφιση του νομοσχεδίου του Γεωργίου-Αλέξανδρου Μαγκάκη, καταργώντας μερικώς την απόλυτη υποδούλωση του πατρός και του ανδρός. Με την υπερψήφιση αρχινίσαμε τον χορό, kermesse το λένε οι Γαλάτες, γιορτή, δηλαδή. Πήγαμε και παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο, δώσαμε το επώνυμό μας στα παιδιά μας, ζήσαμε εμείς λίγο καλλίτερα και φθάσαμε στην σημερινή εποχή της Ηριάννας (λες και δεν μας φθάσαν τα μνημόνια, όλα αυτά τα λαμόγια, χωρίς εισαγωγικά, φυσικά, Κωστίκας-Γιωργίκας, λογιστάκος και λοιποί "υπερ~άνω θρώσκοντες και υποψίας" πολίτες, λέει, λες και όλοι τούτοι οι εγχωρίως και διεθνώς διαπλεκόμενοι-μόλις το "παιντί" παραιτήθηκε από πρωθυπουργός που του είχανε δώσει ""δαχτυλίδι"" εξαγόραζε την ανυπαρξία μυαλού με διαλέξεις στο Χάρβαντ έναντι 50,000$ ή δεν θυμόμαστε?- θα ζήσουν ποτέ με 500 € στα οποία καταδικάσαν εμάς, α, ξεχάσαμε, η "πρώτη φορά Αριστερά" δήθεν αποτίει φόρο τιμής λέει στις δικές μας πορείες, εννοείται πως δεν θα πρέπει να περάσουν τα γεράματά τους με τα γνωστά 500€. Δεν δώσαμε το όνομά μας στα παιδιά μας? τι μας λένε: "να προσέχατε όταν πολύ δουλεύατε, τραβάτε τώρα να σας ζήσουν τα παιδιά σας". Εντωμεταξύ, οι μεγαλύτεροι συντηρούν οικογένειες με τα ίδια 500 και αυτό το θεωρούμε τιμή και η "πρώτη φορά Αριστερά" λέει να το θεσμοθετήσει κιόλας. Όλως ενδιαμέσως, οι υποβαθμισμένοι στο έργο τους αστυνομικοί (ακόμη μικρό "κράτημα", Χούντα περάσαμε εμείς οι παλαιοί) λένε να πάνε να κάνουν συνάντηση με την κοινωνία στην πλατεία μας κι αρχίσανε τα σου-ξου-μου, στο σουμιτζού κάποια φορά. Είναι η "πρώτη φορά Αριστερά".
Διότι, βρέθηκε δικαστική λέει "λειτουργός" να στείλει στην φυλακή ένα κορίτσι, ποινικοποιώντας, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις κοινωνικές σχέσεις, καταπατώντας ακόμη και την κοινή λογική και να μην τολμά κανείς να αμφισβητήσει το θέσφατο καθεμιάς (τα είπαμε αυτά, το σημερινό Δικαστικό Σώμα κατά 99,99% από θήλεις) αναπαύεσθε ωραία τις νύχτες κυρία Εισαγγελεύ,? κυρία Πρόεδρε που δεν βρήκατε μία λέξη για το σκεπτικό της καταπληκτικής σας στα δικαστικά χρονικά απόφασης? κοιμάσθε ήρεμα τις νύχτες σας? εμείς, όχι όσο η Ηριάννα έχει υποστεί αυτόν τον απίστευτο Καφκικό εφιάλτη-
Το 1971 ο Μίκης είχε γράψει για τον Αντρέα, αναφερόμενος στον Αντρέα Λεντάκη.
Τα τραύματα από μία, μόνο μία, ημέρα εγκλεισμού λίαν αδίκως, δεν επουλώνονται, πιστέψτε με.
καθόλου τυχαία η κινητοποίηση πολλών από εμάς, διότι, όντως, "σήμερα εσύ, αύριο εγώ" ο υπεράνω υποψίας δάσκαλος Ευτύχης Μπιτσάκης, σήμερα 90 χρονώ, σαν σήμερα θυμάμαι την μικρή, μικρότατη, ανακοίνωση, αριστερά στην σελίδα Πολιτισμού με τα νέα, της τότε εφημερίδας Ελευθεροτυπία, το 1976 "επέστρεψε στην Ελλάδα για να συνεισφέρει με την επιστημονική του γνώση ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης": http://www.efsyn.gr/arthro/tha-epitrepsoyme-na-katastrafei-mia-anthropini-yparxi
-συνυπογράφω με χέρια και με πόδια την ακροτελεύτιά του πρόταση, ενδιαμέσως, ας τολμήσουν να δώσουν στην δημοσιότητα τα ονόματα της κυρίας Εισαγγελέως και της κυρίας Προέδρου που έχουν ήσυχο ύπνο ενώ η μισή Ελλάδα ασχολείται με ένα θέμα προσωπικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας. Εμείς που ασχολούμεθα, στο περιθώριο του μηδέν χρόνου, θέλω να πιστεύω πως διεπόμεθα από κοινωνικόν πολιτισμό και ποσώς προτιθέμεθα να τις διαπομπεύσουμε, έτσι, μόνο για την Ιστορία, όπως πέρασε στην Ιστορία ο δικαστής Ντεγιάννης με τα "εις θάνατον" που έγιναν ισόβια "τα ισόβια, είναι ισόβια"-Κωνσταντίνος Καραμανλής- στους συνταγματάρχες και ταξιάρχους της Χούντας- ο μόνος λόγος, και μόνον έτσι-.
20 και μία, αφήστε ελεύθερο και ήσυχο αυτό το κορίτσι, δεν θα του επουλωθεί το τραύμα αλλά θα τα καταφέρει να ζήσει και κάποτε μπορεί να μας κάνει περήφανους ως λαό (οι πολιτικάντηδες, μακριά).
*Δεν είναι μόνο η Ηριάννα στην καφκική της σημερινή πορεία, έχουμε δει τόσα άλλα, πιο πριν του Παύλου Παυλίδη που προς τιμήν του βγήκε να μιλήσει για την Ηριάννα, με πρόσφατο του Τάσου Θεοφίλου, όσα και να έχει να του προσάψει κανείς μεταγενεστέρως, μνημειώθηκε η απόφαση του Χρήστου Σαρτζετάκη για τον Λαμπράκη.
** "είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας" παραφράζοντας την διαχρονική Ρίτα Σακελλαρίου, ο νυν Πρόεδρος της Βουλής που η κοιλιά βαίνει αυξανόμενη επί τη βάσει του τραπεζικού του λογαριασμού ως εκπροσώπου θεσμού (προς Θεού, όλως νομίμως!!!) κοιμάται ωραία αυτές τις νύχτες όταν βρέθηκαν άλλοι δικαστές και του έστειλαν στο σπίτι το δικό του σπλάχνο που του προέκυψε "επαναστάτης" και "αντάρτης πόλεων"? δεν υπάρχει ούτε συλλογική, ούτε οικογενειακή ή συγγενική ευθύνη, τον σεβαστήκαμε τότε, τον στηρίξαμε. Δεν άνοιξε το στόμα του για την Ηριάννα.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι....
*για να μην δημιουργηθεί σύγχυση: δεν ανήκα ποτέ, ούτε το σκέφτομαι σε αυτή την ηλικία, σε αυτόν που ονομάσθηκε πιο Αριστερά από την Αριστερά χώρος, με τον Βούτση συνυπήρξαμε, εκείνος πάντα ρίχνοντας νερό στον μύλο της δεξιάς πτέρυγας του Λεωνίδα, του λόγου μου, συντασσόμενη με τον Φιλίνη (με γοήτευε η επιστήμη της Θεωρίας των Παιγνίων που πάντοτε πρέσβευε).
~~~~~~~~~~~~~~
*έχω μία φίλη, την λένε Κλαίρη, είναι μία από τις καλλίτερες μεταφράστριές μας από τα αγγλικά, πριν από 10 χρόνια κοντά, έκανε τον απίστευτο άθλο να μεταφράσει τον "Ζόφο" του Καρόλου Ντίκενς. Ήταν υποψήφια για τα Κρατικά Βραβεία λογοτεχνικής Μετάφρασης του 2011, αυτό στοίχισε στην ιστολόγο την ίδια υποψηφιότητα για ένα μικρότερο μεν βιβλιαράκι αλλά εμβληματικό, για το πρώτο δημοσίευμα εν Ελλάδι της Κλαρίσε Λισπέκτορ. ("ανήκουμε" στον ίδιο εκδοτικό οίκο). Η ιστολόγος δεν το λυπήθηκε ποτέ (είναι εναντίον των παντοίας υφής βραβείων, εξάλλου), καταχάρηκε για την φιλενάδα της, ήθελε τόσο πολύ την έστω και τύποις καταξίωση μιας καταπληκτικής μεταφράστριας με "απαστράπτοντα" Ελληνικά σε λεπτοβελονιά. Πριν από δύο χρόνια η Κλαίρη υπέστη ένα απίστευτο πλήγμα και έκτοτε παλεύει θαρραλέα από ένα αμαξίδιο για την ύπαρξή της. Είναι πάντα αισιόδοξη, δεν λυγίζει, μεταφράζει με ένα χέρι και μας μοιράζει απλόχερα την δική της αισιοδοξία.
~~~~~~~~~
**χρόνο δεν έχω αυτούς τους καιρούς, μία στο ελάχιστο τόσο, σε κάτι διαδίκτυα, τι παρατηρώ: την μέγιστη αυταρέσκεια, δεν "τρέχει" τίποτα σε αυτή την χώρα για τόσους, ομφαλοσκοπούμενα γραφτά, τα αλληλοσυγχαίρειν δεν είναι της εποχής, διαχρονικό γαρ, πως λέμε κουτσοί στραβοί στον Άγιο (έρχεται και Δεκαπενταύγουστος). Κοινωνική στάση και αξιοπρεπής συμπαράσταση δεν πολύ~οράται, ίσως να είναι πιο τίμια η θέση του Τίτου (για ποιητής, τι να σας πώ, την γνώμη μου γνωρίζει, συνεχίζουμε στην ίδια σχέση που λέει και το άσμα), αλλά η δημόσια κοινωνική στάση, ας αναγνωρισθεί, όπως και της Μάρως Δούκα, ίσως γιατί εμείς είμαστε παλαιάς κοπής, δεν συνηθίζουμε να αλληλοσυγχαιρόμεθα και λέμε τα σύκα από την συκιά σύκα, άντε και φραγκόσυκα, οι νεώτεροι, καλή συνέχεια σε αλληλοασπασμούς, Μυστήριο το τραίνο της καταγραφής στην Ιστορία της λογοτεχνίας: μάλλον θα εγγραφούν κάποιοι που δεν τους γνώριζε ούτε ο Κατσιφάρας και θα μείνουν στην σκιά κάποιοι σαν τον παλιό Λορεντζάτο και την Ελένη Βακαλό. καλή συνέχεια και καλά μπάνια-
*** η σύνολη ανάρτηση αφιερώνεται σε δύο θαρραλέες γυναίκες, σε δύο μεγάλες κυρίες της εποχής αυτής, στην Ηριάννα και στην Κλαίρη, για να μην λέμε πως αγωνιστήκαμε τελείως αδίκως εμείς τα βουτυροκόριτσα, με τα περισσότερα προβλήματά μας λυμένα, έτσι, από το τότε στο σήμερα***
