ίσαμε

ίσαμε να σου γίνουν τα μάτια σκόνη...

Αλεχάντρα Πισαρνίκ: «Το δέντρο της Άρτεμης», 1962 –με πρόλογο του Οκτάβιο Πας-.

1

He dado el salto de mí al alba.
He dejado mi cuerpo junto a la luz
y he cantado la tristeza de lo que nace.

Πήδηξα στην αυγή.

‘Αφησα το κορμί μου δίπλα στο φως

και τραγούδησα τη θλίψη κείνου που γεννιέται.

10

un viento débil
lleno de rostros doblados
que recorto en forma de objetos que amar

αδύναμος άνεμος

γεμάτος από πρόσωπα καταπτοημένα

που ψαλιδίζω σε σχήμα αντικειμένων προς εράσθαι

11

ahora
en esta hora inocente
yo y la que fui nos sentamos
en el umbral de mi mirada

τώρα

τούτη την ώρα της αθωότητας

εγώ και κείνη που υπήρξα καθίσαμε

στο κατώφλι του βλέμματός μου

13

explicar con palabras de este mundo
que partió de mí un barco llevándome

να εξηγείς με λόγια του κόσμου τούτου

πως ξεκίνησε από μέναν ένα πλοίο που με παίρνει μαζί του

14

El poema que no digo,
el que no merezco.
Miedo de ser dos
camino del espejo:
alguien en mí dormido
me come y me bebe.

το ποίημα που δεν λέω,

κείνο που δεν του αξίζω

Φόβος να γίνουμε δύο

μονοπάτι στον καθρέφτη:

κάποιος κοιμισμένος μέσα μου

με τρώει και με πίνει.

18

como un poema enterado
del silencio de las cosas
hablas para no verme

σαν ποίημα που μάθαμε

απ' τη σιωπή των πραγμάτων

μιλάς για να μη με δεις

23

una mirada desde la alcantarilla
puede ser una visión del mundo

la rebelión consiste en mirar una rosa
hasta pulverizarse los ojos

ένα βλέμμα μέσα απ’ τον υπόνομο

μπορεί να είναι μια ματιά του κόσμου

εξέγερση είναι να κοιτάς ένα τριαντάφυλλο

ίσαμε να σου γίνουν τα μάτια σκόνη

26

(un dibujo de Klee)

cuando el palacio de la noche
encienda su hermosura
pulsaremos los espejos
hasta que nuestros rostros canten como ídolos

(ένα σκίτσο του Κλε)

όταν το μέγαρο της νύχτας

βάλει μπρος τη ηδύτητά του

θα πιέσουμε πάνω στους καθρέφτες

μέχρι να ψάλλουν τα πρόσωπά μας σαν είδωλα

-αποσπάσματα, κυκλοφορεί στην δική του ωραία απόδοση και σε τυπωμένο βιβλίο συναδέλφου εξαιρετικού τω όντι μεταφραστή, ετοιμάζεται η εκδοχή της ιστολόγου κι ας αναμετρηθούμε τότε αν είναι: "εξέγερση είναι να κοιτάς ένα ρόδο μέχρι να σου γίνουν σκόνη τα μάτια" ή "εξέγερση είναι να κοιτάς ένα τριαντάφυλλο ίσαμε να σου γίνουν τα μάτια σκόνη" ** δεν πρόκειται ούτε για συναγωνισμό ούτε για ανταγωνισμό, για παραλληλίες, απλώς, προσπαθώντας για το κάλλιστο, σε αναφορά ως προς μιαν εξαιρετικότατη ποιήτρια από την Αργεντινή, με ιδιόλεκτο αξιοπρόσεκτο. 

για την παρούσα απόδοση, μην λέμε τα ίδια © ΑΡ

*όσοι γνωρίζουν, μία ευρεία απόδοση ποιημάτων της Πισαρνίκ έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Poetix, το 2011 

**για  μέναν πάντως, αυτό είναι το ωραιότερο ποίημα της Αλεχάντρας Πισαρνίκ, όλη η απελπισία και συνάμα όλη η ελπίδα σε συμπύκνωση: 

Πολύ πιο πέρα

Από τη συλλογή «Όλα  τα ποιήματα», 2003

Κι αν σπεύδουμε

από χαμόγελο σε χαμόγελο

μέχρι την τελευταία ελπίδα;

Και λοιπόν;

Και λοιπόν, τι μου δίνεις εμένα,

εμένα που έχω χάσει τ΄όνομά μου,

το όνομα που ήταν για μένα γλυκιά ουσία

σε καιρούς μακρινούς, όταν εγώ δεν ήμουνα εγώ

παρά ένα κοριτσάκι που το είχε ξεγελάσει το αίμα του;

Για ποιο λόγο, για ποιο λόγο

αυτό το ξέκαμα, αυτή η αιμορραγία μέχρι θανάτου,

αυτό το ξεπουπούλιασμα, αυτό το χάσιμο της ισορροπίας

αφού η πραγματικότητά μου υποχωρεί

σαν σπρωγμένη από ένα πολυβόλο

κι άξαφνα αρχίζει να τρέχει,

αν και την προλαβαίνουν εντούτοις,

ίσαμε να πέσει στα πόδια μου σαν νεκρό πουλί;

Ήθελα να μιλήσω για τη ζωή.

Λοιπόν αυτό είναι η ζωή,

αυτό το ουρλιαχτό, αυτό το να χώνεις τα νύχια

στο στήθος, αυτό το να ξερριζώνεις

τα μαλλιά σου τούφες-τούφες, αυτό το να σε φτύνεις

στα ίδια σου τα μάτια, μόνο για να πεις,

μόνο για να δεις αν μπορείς να πεις:

“λοιπόν, εγώ υπάρχω, έτσι δεν είναι;

αλήθεια δεν είναι πως υπάρχω

και δεν είμαι ο εφιάλτης κάποιου ζώου”;

Και με τα χέρια λασπωμένα

χτυπάμε την πόρτα της αγάπης.

Και με τη συνείδηση καλυμμένη

με βρώμικα κι όμορφα πέπλα,

αναζητούμε τον Θεό.

Και με τους κροτάφους να κροταλίζουν

από ηλίθια υπεροψία

αρπάζουμε απ΄τη ζώνη τη ζωή

και ποδοπατούμε κρυφά τον θάνατο.

Λοιπόν αυτό κάνουμε.

Σπεύδουμε από χαμόγελο σε χαμόγελο

μέχρι την τελευταία ελπίδα.

- δημοσιευμένη η απόδοση αλλά η ιδέα είναι της κοινοποίησης και της μοιρασιάς-

εννοείται η απόδοση 

©ΑΡ