κατά έναν περίεργο τρόπο παντρευόμουν πάντα με σαλοπέτ (είμουν πάντα κατά του γάμου και χρειάστηκαν τρεις, πάντα για κάποιο λόγο), την πρώτη, μας βάλαν στις 9 το πρωΐ, ας πούμε δικές μας 8, μην τρελλαθούμε κιόλας, πάω, το ακυρώνω, την άλλη οκ, 13, οκ πλυθήκαμε, βάλαμε τις σαλοπέτ μας, παίρνουμε το λεωφοριάκι ως το Δημαρχείο και αργεί ο Χάνο, τι χαρά,ήρθε μία ώρα μετά και μας διαβάσαν τα δικαιώματά μας, τώρα δηλαδή παντρευτήκαμε?, τι χαρά, οκ, πήρα το λεωφοριάκι, στο μετρό του Choisy, κάποια στιγμή με ενετόπισαν, σε άλλη ήπειρο, χρόνια μετά, είμαι ακόμη στο Κιλιμάντζαρο, μην ενοχλείτε παρακαλώ, τι Orly τι Vitry, τα αεροπλάνα βζζζζζζζζζ, τα μωρά ταράζονται και δεν βρίσκω να σας δείξω τα ωραία σπιτάκια απέναντι από το παράθυρό μας, ακούω τα μωρά να σκούζουν και δεν ξέρω ακόμα αν είναι Orly ή Vitry, τα παιδιά μεγαλώσαν, εμείς φοράμε λίγο πιο φαρδιές σαλοπέτ, τώρα για γάμους και κηδείες, τι να πω? (την δεύτερη φρικίασε η μάνα μου που ζούσε τότε και το άσπρο φορεματάκι δεν το γλίτωσα, στην τρίτη μεσήλιξ πια, το ταγιεράκι δεν το γλίτωσα) αν μου πούνε να ξαναπαντρευτώ δεν θα ξέρω τι να βάλω πια εδώ- Το είπα, δεν το είπα, είμαι κατά του γάμου, αυτά πάθαινε κάποια στη γενιά μας, 3 κι η θανή!