24/2/17

25η μέρα

σφραγίζοντας από τη Νέα Υόρκη χορό αποχαιρετιστήριο, οι άνθρωποι που ήσαν εκεί μακρίνοα καταγράφονται και σε ψηφιακή μορφή [θ το βάθος,]
κατευθείαν στου Τζούλη, τότε την λέγαν Αθηναίων Εφήβων, μετά την είπαν Μελίνα'ς, όση προσπάθεια κι αν γίνηκε η ταφή της να είνη λιτή και σεμνή, μετετράπη στο γνωστό λαϊκό προσκύνημα και την περιφορά, εκπορνευτική, με το φέρετρο σε λεωφόρους, στεφάνια, κορδέλες κι ατέρμονους επικήδειους, η πλήρης ζωντανή μετάδοση από τα αδηφάγα δίκτυα με κατεύθυνση τον αναπαυτικό καναπέ, δύσκολη στιγμή. ¨Ηθελα και δεν ήθελα να είμουν εκεί, ρωμαϊκές κηδεύσεις "δώστε το όρνιο στον όχλο"-
στο παρμπριζ έβαλα τις ανεμώνες και γκρίνιαζες σιγαλά διότι έκανε κρύο ενώ είχα διαβεβαιώσει πως η άνοιξη ήταν εδώ κι ώρα ήταν να γυρίσεις το ρολόι πίσω.
Πέμπτη, είχα άδεια και πήγα στην  Εφορία, πάλι κάτι ζητούσαν από νεκρούς, έτοιμα όλα, ήθελα να πάω στην κηδεία της Μελίνας, έτσι, για τη μάνα μου την παιδική της και πάντα φίλη ως το τέλος, για μια στιγμή εμφανίσθηκε η ρωμαϊκή έκθεση σε όλο της το μεγαλείο, δεν ήταν πια η ουσία της Μελίνας αλλά ένα κουφάρι σε περιφερόμενη κοινή θέα ξεγυμνωτικών βλεμμάτων. -μου είπες, "να μην πας, δεν είσαι εσύ γιαυτά", πάντα σωστή η ανάγνωση. Θα έφευγε το φως, η μοίρα της Μελίνας είχε πια ορισθεί και μουμιοποιηθεί, φύγαμε από τις παρυφές της πόλης μες σε βαριά παλτά, ατέλειωτη συννεφιά για ένα ατέλειωτο ταξίδι, αργό το αμάξι, κι είχα ένα ποιημάτιο για εικονοκλαστικές εικόνες μωβ-ροζ, ακόμα η μνήμη στις ζεστές κούπες από ένα τσάι που ποτέ δεν ήπιαμε. Σε κείνη τη στάση αναλογίσθηκα την τελική μοίρα. Mια μεγάλη οντολογική κουβέντα, μην καταλήγοντας πουθενά. Η νύχτα επέτεινε την δυσθυμία, οι απόψεις πάντα συνέπιπταν, οφειλόταν αυτό σε συναφή επιστημονικά αντικείμενα και κοινή θέαση του όλως όντος? ίσως. Δύο μέρες μετά τα σκουλαρίκια κρέμονταν ανάμεσα στους βράχους των Μετεώρων. Κουβαλούσες παραμάσχαλα τη Región más transparente του Φουέντες με το χαρακτηριστικό εξώφυλλο με τους ουρανοξύστες στην Πόλη του Μεξικού. Ενώ περίμενες να ετοιμαστώ, διάβαζες στην αυλή, κρατώντας σημειώσεις. Διατεινόσουν πως σε άλλη γωνιά της γης, κείνη τη στιγμή ξανα~ερχόσουν σε επαφή με το κουκούλι της μεξικανικότητας, επιστρεφόταν απλόχερα η ρίζα που κρατάει από τους Αστέκας. Μήνες μετά, διάβασα πάλι πολύ προσεκτικά το βιβλίο με σημειώσεις. Χρόνια μετά, ο ίδιος ο κυρ Κάρολος επέμενε πως μόνο η αφεντιά μου όφειλε να το μεταφράσει στα Ελληνικά. Πάνε τόσα χρόνια, για αυτές τις υποσχέσεις, με μεγάλη πάντα αργοπορία, αυτό τελειώνει σιγά-σιγά. Από κείνο το ταξίδι θυμάμαι το γαλάζιο καρώ πουκάμισο, ασορτί με το αυτοκίνητο, χαρισμένο ένα απόγευμα από κείνο το μαγαζί στο Κολωνάκι κλειστό πια,
 το πάντα απαστράπτον χαμόγελο και ότι όλα τα μαγαζιά απ' όπου περάσαμε κλείναν στο πέρασμα, κατάρα κι αυτή, τον ξάστερο ουρανό στην Ελάτη όπου αναζητούνταν οι αστερισμοί και τα συμπλέγματα από τους Γαλαξίες.- στα ασσόδυα μείναμε και ασπρίσαμε-



οι πληγές
σε άνορακ
              ανυπαρξίας
κίτρινο
-μάταιη
καταφυγή
          σαν
μονές
των Μετεώρων.

Μνήμη
στην αιχμηρή ακμή
Τίποτα
δεν
θα
είναι
                        στο 
                                            χτες
όλα
καραδοκούν
το σήμερα
Οι θάλασσες
του Νότου
        σε κανένα αύριο/
Ένα
πελώριο
 μ ά  τι
αναμονή
ατίθασο  αυτί
                                                προσμονή
    σελοτέιπ
στο στόμα
χείλη
ξεχειλίζουν
εκατέρωθεν
                              του       
εσύ
Μ   \ ά / τια
           υγραίνουν
       το
           στέρφο
                   [πηγάδι]
της
      ουσίας σου.
ΝΙΨΟΝΚΥΡΙΕΤΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΟΥ    
 γλώττα
                                                λανθάνουσα
προσπίπτειν
-υμών-/

Μόνο τα σκουλαρίκια
                              κρέμονται
                                                             αντέχοντας
                                                    τον  γκρεμό
στα Υψίπεδα
                                        του Γκολάν.
27 Φλεβ. 2012
©ΑΡ υπό έκδοσιν 



*με αλλαγή φύλου, φυσικά*



Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...