σε μία δύσκολη συγκυρία, ο Σταύρος Σταμπόγλης ειδοποίησε πως βάζει κάτι στην Αυγή, σήμερα μου φέραν αυτό, στάχυ σαπισμένο στον καιρό, έστω και από εδώ, τον ευχαριστώ, πρωτίστως για την χρόνια φιλία, οι κοινοποιήσεις κι εγώ, καμία σχέση, σε διαδίκτυα τρέφονται και λυκοφιλίες, δεν ενέδωσα, όπου περίπτωση, κόπηκαν μαχαίρι, μόνο ό,τι αντέχει για μέλλον
-τα ρέστα, δίφραγκα--της δραχμής ορμώμενα--

Το στάχυ

Πώς ξεπηδάει ένα στάχυ

μέσα απ΄τους αμπελώνες’

θεριεύει, μεστώνει,

λιγνό.

Εκεί στέκει,

γδαρμένο από τον αέρα,

λυγίζει, γονατίζει

και πάλι ορθό.

Μοναχικά ψηλό,

να επιμένει, ν΄αγναντεύει

ανάμεσα στην πράσινη άπλα

και τον ορίζοντα, ζοφερό.

Πώς αντιστέκεται ένα στάχυ

στο μαστίγωμα των καιρών.

Να τρέφεται από τον καρπό του

Να μάχεται το απειλητικό υγρό.

Πώς επιβιώνει ένα στάχυ.

Να γίνεται ψωμί

μες στο υγρό.

2004

Έπεα πτερόεντα? εκδ.Τυπωθήτω, Λάλον ύδωρ, 2009

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ

Ποτέ δεν θα μάθεις

ποιά χημεία με ένωσε νοητά

με τα κύτταρά σου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί αφαιρούμαι στη θέα

των χεριών σου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί τραγουδάω πιά αλλιώς

από την ώρα που το προφίλ σου

κατοίκησε μόνιμα το βλέμμα μου.

Ποτέ δεν θα μάθεις

γιατί το απατηλά δειλό σου χαμόγελο

σκάβει πληγές στα σωθικά μου.

Ποτέ να μην μάθεις

  πόσο σε θέλησα κομμάτι της ζωής μου.

Αν έρθεις κάποτε, ατόφιος,

ίσως και να μην βρεις την καρδιά μου.

Τρύπια, εξάλλου, τι να την κάνεις;

2000 του Αλ-

Έπεα πτερόεντα? εκδ.Τυπωθήτω, Λάλον ύδωρ, 2009

Παλιά, πολύ παλιά, τώρα το βλέμμα αλλιώς κι οι γραφές άλλες