Carlos Pellicer
En el silencio de la casa, tú...
Μες τη σιωπή του σπιτιού, εσύ…
Μες τη σιωπή του σπιτιού εσύ,
και στη φωνή μου η παρουσία τού ονόματός σου
φιλημένο μέσα απ' το σύννεφο της απουσίας
χρυσαφένιο μήλο της μοναξιάς.
Όλα με θύρες σφαλιχτές, η ησυχία
να σε προσμένω είναι ηρωϊκή πρωτοπορία,
καραδοκώντας τα μιλιούνια των εναγκαλισμών
και το πανόραμα της τύχης.
' Γω δεν ξέρω να βαδίζω παρά προς σέ,
απ΄το γλυκό το μονοπάτι της θωριάς μου πάνω σου
να βάζω τα χείλια μου δίπλα στις ερωτήσεις μου
- απλό, αιώνιο άνθος των ερωτήσεών μου -
και να σ΄ακούω έτσι μέσα
μου και μ΄αίμα και φωτιά
ν΄αντικρούω, φωτεινό, το ημίφως...!
Χρυσαφένιο
μήλο της μοναξιάς,
σιωπηλή δαγκωματιά της απουσίας,
λέξη που
ταξιδεύει, ντύμα του χειμώνα
που θα κάνει τη γύμνια του λειμώνα.
Εσύ μες τη σιωπή του σπιτιού. Εγώ
στα χείλη
σου της απουσίας, εδώ τόσο σιμά
που ανάμεσα στους δυο μας η γύρα των λέξεων
χωνεύεται στο καλλίτερο που έχει το ποίημα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoy que has vuelto, los
dos hemos callado...
Σήμερα που γύρισες, σωπάσαμε κι οι δυο...
Σήμερα που γύρισες, σωπάσαμε κι οι δυο,
και μόνο οι αλλοτινές μας σκέψεις
φωτίσαν το γλυκό σκοτάδι
να είμαστε μαζί και τίποτα να μην λέμε.
Μόνο τα χέρια σφιχτήκαν τόσο
σα να τσακίζαν το σίδερο της απουσίας.
Αν ένα σύννεφο εξαφάνιζε τις ζωές μας!
'Ασε στην καρδιά μου τις νέες φωνές,
την ξεκάθαρη έφοδο, παρούσα,
της παρουσίας σου στα τοπία
που εντός μου κείνται για τον αγέρα της ζωής σου.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Mi voluntad de ser no
tiene cielo…
Η θέλησή μου να υπάρξω δεν ξέρει ουρανό...
Η θέλησή μου να υπάρξω δεν ξέρει ουρανό´
μόνο κοιτάζει κατά κάτω και δίχως ματιά.
Φως του δειλινού ή της αυγής;
Η θέλησή μου να υπάρξω δεν ξέρει ουρανό.
Μήτε το ημίφως πένθους προσφιλούς
εξευγενίζει το τυχερό μου σαρκίο.
Αγάλματος ζωή, θάνατος ακατοίκητος,
δίχως την κηπουρική ενός πόθου.
Ύπνος δίχως τέλος σιωπά και σκιάζει
τη θαυμαστή κυριαρχία των οφθαλμών μου
σμικρυμένη στη γκριζάδα ενός χωριού.
Δίχως την παρούσα απουσία ενός μαντηλιού
κυλάν οι μέρες σε δύσμοιρες αρμαθιές.
Η θέλησή μου να υπάρξω δεν ξέρει ουρανό.
- Από τη συλλογή: Σονέτα, «Έσχατα σονέτα» (Sonetos: Sonetos últimos), 1950
-δημοσιευμένα, για την απόδοση © ΑΡ -
