(με τη σειρά της, πάει κι αυτή σπίτι για να γράφει από κει). Είμασταν όλοι εκεί, στο Βουλευτικό τις προάλλες για την τελετή των φετινών αποφοίτων του Τμήματος και για ένα πιο επίσημο αντίο στην Άλκηστη.
Η Αργολίδα της οφείλει τον μέγιστο ενθουσιασμό της που μετουσιώθηκε σε έργο:
να φέρει κοντά κάποιους Αργολιδιώτες που γράφουν με το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού του Νομού, μέσα σε δύο μόλις χρόνια.
Φτιάχτηκε, έτσι, το 1ο Συμπόσιο Λογοτεχνών Αργολίδας, το βιβλίο είναι σχεδόν έτοιμο.
Γνώρισα την Άλκηστη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στον Βόλο, ως συνάδελφο της αγαπημένης μου Μπίλης Βέμη, πανεπιστημιακής αλλά πρωτίστως ποιήτριας, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν με κάλεσε να δώσω μερικές διαλέξεις πάνω στο δικό μου αντικείμενο, την Κοινωνιολογία νέων κοινωνικών κινημάτων.
Η όλη εκδήλωση του Συμποσίου στην Αργολίδα οφείλεται στην εργώδη προσπάθεια της Άλκηστης, φυσικά και όλων των συνεργατών της στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί επιτυχώς, εντούτοις, χωρίς την απίστευτη δουλεια, το πάθος, το μεράκι και την επιμονή της Κατερίνας Παπαδριανού:
της πολυαγαπημένης Κατερίνας μας, που έστησε τον σύλλογο Λογοτεχνών της Αργολίδας, μπάζοντάς μας τους περισσότερους μέσα με το άστα ντούε.
Συνεχίζει, ακάθεκτη, αεικίνητη, πανταχού παρούσα παρ' όλες τις τωρινές της δυσκολίες. Η Κατερίνα εξέδωσε πέρυσι τα "99 χαϊκού της ψυχής μου" σε πολύ όμορφη εικονογράφηση της κόρης της, Αναστασίας Κορδάρη, συνεχίζει ετοιμάζοντας νέα βιβλία, με την ιστορία της Ψωροκώσταινας της, σημείο αναφοράς στην νεοελληνική Γραμματεία.
Μένοντας πλέον πιο πολύ στ' Ανάπλι, μάλλον θα ανανεωθεί η συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, τώρα, με μεγαλύτερη άνεση, θα το χαρώ περισσότερο...
