Ζήτημα γενναιότητας να διαβείς με θάρρος (άλλοι το κάνουν με θράσος, μπράβο τους), αυτό το παλκοσένικο που λέγεται ζωή, βήμα-βήμα.
Ζήτημα γενναιότητας να πεθάνεις, επιλέγοντας τον θάνατό σου ή αφήνοντας αυτόν να σε οδηγήσει στην Αχερουσία.
Στις προαναφερθείσες αυτοκτονίες, κοινοποιημένες δημοσία εκ προοιμίου, υπάρχει, σίγουρα, αυταρέσκεια. Μεγάλη κουβέντα η ευθανασία, ας μην περιμένουμε από την Ιατρική κοινότητα να νεύσει θετικά αβρόχις ποσί, δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα συνείδησης, ή του λόγου του Ιπποκράτη (αυτός, μπορεί να αλλάξει φυσικά), είναι μάλλον ζήτημα στάσης ζωής καθενός και καθεμιάς, κουλτούρας με την ευρύτερη έννοια και, εννοείται κοινωνικού στρώματος (θα επιμένω πάντοτε σθεναρά πως οι κοινωνικές τάξεις δεν καταργήθηκαν και από την κατάταξη των ατόμων σε αυτές και στα επιμέρους στρώματά τους εξαρτάται τα μάλα η στάση ζωής τους στην πορεία του βίου τους).
Περαιτέρω, είναι και κάτι που λέγεται "ψυχή", επαρκώς αναλυμένη ως όρος από όλες τις επιστήμες, θεωρητικές και θετικές, ήγουν, το σύνολο της ψυχοσωματικής ύπαρξης του ανθρώπου ως ατομικής οντότητος σε δεδομένη χρονική στιγμή.
Στο ζήτημα του θανάτου καθενός από μας υπεισέρχεται ως ισχυροποιητικό στοιχείο.
Αφορμή για τούτα:
ο προαναφερθείς θάνατος του Αλέξανδρου Βέλλιου, ποτέ δεν τον γνώρισα, τον έμαθα από μια σειρά που διηύθυνε στις εκδόσεις Ροές. Έτυχε, κάποιες νύχτες, να τον ακούσω σε πύρινους λόγους από περιθωριακά κανάλια. Διαπίστωσα συμπαγή και δομημένο λόγο, για τον λόγο αυτόν, μου είχε αρέσει. Παρακολούθησα λίγο το στόρυ του επερχόμενου θανάτου του -και εδώ υπεισέρχεται εκ νέου η αυταρέσκεια (με πολλά ερωτηματικά, εφ' όσον ο θάνατος άπτεται ζητημάτων οντολογικής φύσης)- τα όσα ελέχθησαν από πολιτικάντηδες κλπ. αυτή την εβδομάδα είναι αμελητέας σημασίας, ως κατάπτυστα, βεβαίως.
Σήμερα, έγινε στάχτες ένας δικός μου άνθρωπος, εξ αντανακλάσεως, ο Βίκτωρ Λεβής, στο νεκροταφείο του Περ Λασαίζ, στο Παρίσι, δεν μπόρεσα να είμαι εκεί, φίλοι τού είπαν αντίο με ένα τσιγάρο κι ένα ποτήρι κρασί δίπλα στο σώμα του -άλλοι θα το έλεγαν "σορό", εγώ μιλάω για σώμα, "χωνεμένο", πλην σώμα..(οι αδυναμίες του, τους τελευταίους μήνες είχε στερηθεί με γενναιότητα και τα δύο, "γραπωμένος" στη ζωή μετά τα πρόσφατα "καμπανάκια"). Ήταν η δική μου, "παραγγελιά" για το αντίο. Μαζί με τις μουσικές, πριν να μπει στο κρεματόριο.Αυτός ήταν ένας θάνατος που δεν είδε το φως της δημοσιότητος, δεν ξέρω, όμως, αν είναι λιγότερο σημαντικός. Για κάποιους από μας, πολύ.
τέτοιο φθινόπωρο..,
τον ακούγαμε στο Λονδίνο, Νάσια και Βίκτωρ... (μία τόσο όμορφη λεπτομέρεια: τα παιδιά στο Λουξ, στη δουλειά, έχουν αφήσει ανέπαφες τις πινακίδες στην πόρτα του καθενός, με το όνομά τους, Nassia Magiakou, Victor Levis,πάνε πάνω από δέκα χρόνια, είναι κάτι φίλοι... ήσαν τόσο ξεχωριστοί...)....
από έναν τόπο όπου όλα κλαίνε κι οι ουρανοί ανοίξαν άπλετα, γυρίζοντας πίσω, το πέρυσι, χειρότερο από φέτος, το φέτος, χειρότερο από πέρυσι, το πρόπερσι, χειρότερο από το αντιπρόπερσυ, το αντιπρόπερσυ, μηδέν. Το μηδέν είναι πάντα μηδέν, ούτε συν, ούτε πλην-
Πόσες φορές να μηδενίσει κανείς το κοντέρ? Η μηχανή είναι καινούργια, ολομηδενίστηκαν τα κοντέρ. Σήμερα, έπεσα χάμω από την ολοκαίνουργια μηχανή, δεν είχε χώμα, μόνο ασφάλτινη απελπισία χωρίς προοπτική χαράς-
*Η ανάρτηση αφιερώνεται στον Βίκτωρα και στη Νάσια.
(μνήμη Νάσιας Μαγιάκου)
Τώρα που φεύγεις στα κρεμ*
Κανένα κενό: Αναχωρήσεις.
Κανένα κενό: Αποχωρήσεις.
Το πρόσωπο χωνεμένο
και χωρίς κρεμαστά σκουλαρίκια.
Το στόμα μίσεψε οριστικά.
Μόνο τα μάτια/
μεγάλα και σφραγισμένα
απ’ τα μακρυά ματοτσίνουρα\
μου αποκαλύπτουν
ανελέητα τα χρόνια που περάσαν
Χωρίς εμάς.
Τώρα που φεύγεις στα κρεμ.
Τώρα που έλεγα
Πως θα έφευγες στα μπλε-ουρανί
μ΄εκείνο το ηχηρό: «μωρή…»
οι λίγες στάχτες
με σκέπασαν μαζί σου
κι ας μην υπερίπτανται.
Πνίγηκα.
Για τη Νάσια,
στις δυο βδομάδες από το φευγιό της,
ανέμελα και βαθυστόχαστα, έτσι, όπως έζησε. - Γεν 2/12/1956 , πεθ
25 Ιαν 2010...-
Φεβρ 2010
την έστειλαν οι φίλοι σήμερα...
Καλό σας ταξίδι, μαζί πια!
