Η ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ

Κωνσταντίνος Παπαδόγιαννης, Διοικητής Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, 1943-1944, 2η σειρά άνω, στο κέντρο με το μουστάκι, κάτω σειρά από αριστερά: Μάρκος Βαφειάδης, Ευριπίδης Μπακιρτζής, (άγνωστος σ΄ εμάς), Σαράντης Πρωτόπαπας (Γ. Κικίτσας). Ο Παπαδόγιαννης κι ο Μπακιρτζής ήσαν συμμαθητές στην Σχολή Ευελπίδων και από τους Βαλκανικούς πολέμους δεν χώρισαν ποτέ. Μαζί ήσαν και στον ΕΛΑΣ ως αξιωματικοί (Συνταγματάρχες και οι δύο) του τακτικού Ελληνικού Στρατού. Mαζί μπήκαν στη Θεσσαλονίκη απελευθερώνοντας την (υπάρχει η σχετική φωτό). Μαζί ήσαν και στον πόλεμο της Αλβανίας υπό τις διαταγές του Δαβάκη.

http://youtu.be/2IQ1z99izjU

από την ιστοσελίδα: "Οικολογική Εναλλακτική Παρέμβαση Ερμιονίδας" :http://sikam.wordpress.com/ του μικρού μου αδερφού Μάκη Κατσαΐτη:

Ελαβα κυκλικο μαιλ και το σηκωνω.  Ο πολεμος δεν τελειωσε με την παραδοση του (μετεπειτα κατοχικου δωσυλογου πρωθυπουργου )Τσολακογλου. Ουτε ξεκινησε με το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβριου. Ξεκινησε στις 15 Αυγουστου 1940 με τον τορπιλισμο της Ελλης. Δεν εχω να προσθεσω τιποτα.Τα εχω γραψει τοσες φορες ειναι η γνωστη η θεση μου .Ταυτιζεται με το παρακατω κειμενο

Αν ομως εχετε διαθεση να ψαξετε λιγο εστω την αληθεια αναζητηστε την θεση του Βενιζελου για τον Ιταλικο φασισμο (η Ελλαδα χρειαζεται εναν Μουσολινι)του Πλαστηρα για την κατοχη ,αναζητηστε τις ευθυνες του παλατιου και την περιφημη φωτογραφια της Φρικης (βασιλομητωρος )με στολη της Ναζιστικης νεολαιας.

http://sikam.wordpress.com/

Αυτοι ηταν οι εκπροσωποι του αστισμου που υποτιθεται ειπαν το ΟΧΙ. Ηταν μηπως οι Βενιζελικοι Ραλης και Παγκαλος, οι ιδρυτες των ταγματων ασφαλειας  ; Μα αυτοι ηταν οι “κεντρωοι ” της εποχης Αυτοι που ηταν κατα των ακρων Παλατιου-ΚΚΕ

Για τον Μεταξα πρακτορα των Αγγλικων συμφεροντων στην Ελλαδα δεν εχω και πολλα να πω. Οι απειρες φωτογραφιες του καθεστωτος του με σηκωμενα τα χερια στον φασιστικο χαιρετισμο τα λενε ολα.

Μια ιστορία … που δεν θα τη διδάξει

το σημερινό σχολείο! 

Η γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου δεν είναι παρέλαση, επέτειος και μνημόσυνο. Είναι η ιστορία του λαού μας γραμμένη με το αίμα του.

Το επίσημο σημερινό σχολείο, τα βιβλία του στόχο έχει να γεμίσει με ψέματα και ανακρίβειες το μυαλό μας, να μας κοιμίσει μεγάλους και μικρούς, να κρύψει το κύριο και το πιο σημαντικό: Η ιστορική αλήθεια είναι μια και τη γράφουν οι λαοί. Ο λαός όταν πιστέψει στη δύναμή του μπορεί να νικήσει «θεούς και δαίμονες». Τα πρόσωπα, οι «ηγέτες» παίζουν ρόλο αλλά δεν φτιάχνουν την Ιστορία, όπως μας λένε στα βιβλία. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό έδειξε ότι δεν είμαστε πατριώτες όλοι επειδή είμαστε Έλληνες. Τότε κάποιοι λέγανε «καθίστε φρόνιμα», «είμαστε μικροί κι αυτοί μεγάλοι», κτλ. Ο λαός δεν τους άκουσε κι έγραψε μια ιστορία που και σήμερα μπορεί να μας εμπνεύσει. 1.

Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι δεν ήταν τρελοί, όπως μας λένε. Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές. Τον στήριξαν οι βιομήχανοι. Ο Φασισμός γιγαντώθηκε με την ενίσχυση που απλόχερα του παρείχαν δεκάδες μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και της Γαλλίας (Ford, General Motors, IBM). Το ναζιστικό καθεστώς κυνήγησε πρώτα τους γερμανούς πρωτοπόρους αγωνιστές, τους κομμουνιστές. Έκανε τους Γερμανούς εργάτες σκλάβους για τα κέρδη των Γερμανών καπιταλιστών. Μεγάλοι βιομηχανικοί κολοσοί, όπως η ThyssenKrupp, γιγαντώθηκαν πάνω στο αίμα χιλιάδων εργατών που τους μετέφεραν τα τρένα των ναζιστών σαν σκλάβους απ’ όλη την Ευρώπη.

 Δίπλα στη δίκη της Νυρεμβέργης (ηγέτες των ναζί που δικάστηκαν για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»), εξίσου σημαντική ήταν και η «δίκη των βιομηχάνων» που στήριξαν τους ναζί και σήμερα έχει «ξεχαστεί», γιατί δείχνει ποιος και τι γεννάει το φασισμό.

Η δικτατορία του Μεταξά (4^η Αυγούστου του 1936) στηρίχθηκε από όλα τα κόμματα που του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή- εκτός του ΚΚΕ. Στηρίχθηκε από τους τους ντόπιους καπιταλιστές, και το βρετανικό ιμπεριαλισμό. Εξαθλίωσε το λαό, τσάκισε το εργατικό-λαϊκό κίνημα, άνοιξε τόπους εξορίας για τους αγωνιστές, ενίσχυσε τα κέρδη των καπιταλιστών.

Με ευθύνη του καθεστώτος Μεταξά ο στρατός βρέθηκε απροετοίμαστος, με τεράστιες ελλείψεις σε πολεμοφόδια, πολεμικά μέσα απαρχαιωμένα, χωρίς οχυρωματικά έργα, μπροστά στην εισβολή των κατακτητών. Ο λαός, οι απλοί φαντάροι, τίμιοι αξιωματικοί του στρατού – κόντρα στα σχέδια της Δικτατορίας και της Στρατιωτικής Ηγεσίας-, πολέμησαν με σθένος και ηρωισμό και κατάφεραν να πετάξουν τους Ιταλούς έξω απ’ τα ελληνικά εδάφη. Όταν τον Απρίλη του ’41 επιτέθηκε η ναζιστική Γερμανία, μέσα σε λίγες μέρες δόθηκε η εντολή για συνθηκολόγηση άνευ όρων, ενώ ακόμα πολεμούσαν. Έτσι η χώρα βρέθηκε κάτω από την τριπλή κατοχή των Γερμανών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών. Το «όχι» του Μεταξά στους Ιταλούς είχε να κάνει με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης που τότε συνδεόταν με τη Βρετανία. Δεν είχε σχέση με το πραγματικό, ενθουσιώδες «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού.

Ο λαός ενωμένος και οργανωμένος είναι ακατανίκητος!

Ο λαός μας το 1940-1945 είπε το μεγάλο ΟΧΙ, οργανώθηκε και έδιωξε Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες.

Οργανώθηκε με ψυχή και πρωτεργάτη τους κομμουνιστές μέσα από το ΕΑΜ, τον ένοπλο ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Απελευθέρωσε τη μισή Ελλάδα πολύ πριν φύγουν οι Γερμανοί, λειτούργησε σχολεία, με θέατρα και πολιτισμό στις ελεύθερες περιοχές. Οργάνωσε ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες ελεύθερες εκλογές που ψήφισαν για πρώτη φορά οι νέοι από 18 χρονών και οι γυναίκες. Με το τουφέκι τους στον ώμο, οργάνωναν την κοινωνία των αναγκών και των ονείρων τους, τη «λαοκρατία», όπως τη λέγανε. Αυτή που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στον ελεύθερο χρόνο και θα απαγορεύει την ανεργία, την πείνα, τα ναρκωτικά. Μια κοινωνία που μαζί με τον ξένο κατακτητή θα έδιωχνε και τον ντόπιο εκμεταλλευτή.

Το ΕΑΜ (1943) εμπόδισε και τελικά κατάφερε να μην φύγει ούτε ένας Έλληνας για να πάει εργάτης στα εργοστάσια των ναζί. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα, οργάνωσε τη «μάχη της σοδειάς». Και τότε και σήμερα αυτό που πραγματικά φοβούνται όλοι αυτοί που κατέχουν τον πλούτο είναι ο οργανωμένος λαός που διεκδικεί να κάνει κουμάντο στον τόπο του και στον πλούτο που παράγει. 

2. Τι έκανε η αστική τάξη της Ελλάδας τότε; Ένα κομμάτι της συνεργάστηκε με τον κατακτητή, έλεγαν «δε γίνεται τίποτα, ο εχθρός είναι παντοδύναμος», λούφαξαν περιμένοντας να έρθουν πάλι στα πράγματα. Και σήμερα υπάρχουν πολλοί είναι αυτοί που σου λένε «κάτσε φρόνιμα». Είναι η ίδια φάρα και τότε και σήμερα. Είναι οι επιχειρηματίες, βιομήχανοι, τραπεζίτες, τα κόμματά τους. Είναι αυτοί που τότε έπαιρναν το χρυσάφι της χώρας και έφευγαν για το Κάιρο και όταν έφυγαν οι Γερμανοί κυνηγημένοι από το λαό, δεν δίστασαν να τον ματώσουν όπως και οι Γερμανοί κατακτητές. 

3. Τα σχολικά βιβλία δεν θα πουν για το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του ναζισμού-φασισμού. Περισσότερα από 20 εκατομμύρια, έφτασαν οι ανθρώπινες απώλειες της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν θα πουν ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία  άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη το 1944 για να προλάβουν την απελευθερωτική πορεία του Κόκκινου Στρατού.

Δεν θα πουν ότι την 1η Μάη του 1945 η σημαία της ΕΣΣΔ κυμάτισε στο Βερολίνο. Αυτή η σημαία έσερνε μαζί της το τίμημα 20 εκατομμυρίων νεκρών σοβιετικών πολιτών.

4. Οι σημερινοί φασίστες-δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής, οι νοσταλγοί του Χίτλερ είναι οι φυσικοί και πολιτικοί απόγονοι των Ελλήνων συνεργατών των Ναζί, που μαζί αιματοκύλισαν τον ελληνικό λαό που αντιστεκόταν! Υπηρέτησαν το ναζιστικό τέρας με πλήρη συνείδηση, για τα πλούτη ή την εξουσία. Ήταν οι ταγματασφαλίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες που ορκίζονταν πίστη στον Χίτλερ. Συμμετείχαν με ζήλο σε όλες τις θηριωδίες κατά του άμαχου λαού, σε μαζικές σφαγές, σε βιασμούς και στο πλιάτσικο. Ήταν οι χαφιέδες στις γειτονιές, φορούσαν κουκούλες και κατέδιδαν τους αγωνιστές. Αυτά είναι τα πρότυπα του Χρυσαυγίτη! ίζε  

«Τότε χίτες τώρα Χρυσαυγίτες»! Είναι με τη μεριά των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών για αυτό και έχουν εγκληματική δράση. Χτυπάνε και δολοφονούν Έλληνες και ξένους εργαζομένους, νέους και νέες για να τρομοκρατήσουν. Είναι τα τσιράκια των εφοπλιστών! Δεν έχουν καμία δουλειά μέσα στα σχολεία και τις γειτονιές μας! 

5. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα σχολικά βιβλία μιλάνε για ολοκληρωτισμό ταυτίζοντας τους κομμουνιστές, τους αγωνιστές με τους φασίστες. Αναρωτήσου: ποιος τα λέει όλα αυτά; Η Ευρωπαϊκή Ένωση της ανεργίας, της φτώχειας, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Σπ

Γυρίζουμε την πλάτη στο δηλητήριό τους. Στόχο έχουν το μέλλον και το δίκιο μας! Θέλουν να μας πείσουν ότι είναι ακρότητα να παλεύεις για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια και εκμετάλευση. Δίνουν χιλιάδες ευρώ για να προπαγανδίζουν αυτή τη θεωρία οι ίδιοι που σου κλέβουν το μέλλον, που απολύουν τους εργαζόμενους, που μας βυθίζουν στη φτώχεια.

Σήμερα το σύγχρονο περιεχόμενο της πάλης του ΕΑΜ είναι ο ανυποχώρητος αγώνας για το δίκιο μας. Για να έχει η νέα γενιά μόρφωση, δουλειά, δημιουργικό και ελεύθερο χρόνο, ασφάλεια. Το 2013 όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Αν ο λαός-όπως και τότε- αποφασίσει να οργανωθεί και να παλέψει. Να στραφεί ενάντια σ’ αυτούς που κλέβουν τον ιδρώτα και τον πλούτο μας. Τους καπιταλιστές.

*Δεν συμμερίζομαι όλο το κείμενο που  βασίζεται σε εκτιμήσεις του ΠΑΜΕ, παρακλαδιού του ΚΚΕ το οποίο ουδέποτε μου ήταν συμπαθές, όσο για το ΠΑΜΕ συνεχίζω να απεχθάνομαι τις παλαιοκομματικές του κι εκτός τόπου και χρόνου δράσεις του.  Συμμερίζομαι ορισμένα μόνο μέρη του που περιέλαβε ο συντάκτης στο πολιτικό του άρθρο*. 

**O Κώστας Παπαδόγιαννης ήταν ο παππούς μου εκ μητρός (και, βέβαια, και του Μάκη Κατσαΐτη, γιού της μικρότερης αδερφής της μητέρας μου), από πατέρα επίσης αξιωματικό, και τα παραμύθια του για να κοιμηθούμε ήσαν οι διηγήσεις του από τους  Βαλκανικούς πολέμους, τον πόλεμο στη Μικρασία, όπου πέρασε "ζάχαρη" σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Τούρκων (1922-1923), την εκπαίδευσή  του στην αεροπλοΐα και αεροπορία στη Γαλλία (1916-1918), ένας από τους πρώτους αεροπόρους, τον πόλεμο της Αλβανίας και τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών. Βενιζελικός, αντισυνταγματάρχης του Πυροβολικού το 1935, "κίνησε" τον Σπερχειό και μετά τη δίκη τους (βλ. αρχείο Πουλίδη, ερτ) βρέθηκε θανατοποινήτης στην Ακροναυπλία, απ' όπου δραπέτευσε το 1940 για να καταταγεί στην Ήπειρο υπό τις διαταγές του Δαβάκη.  Μετά την απελευθέρωση, έφαγε ουκ ολίγες εξορίες και ταλαιπωρίες, ξαναδούλεψε (είχε προλάβει να σπουδάσει στο ενδιάμεσο τοπογράφος μηχανικός στο Πολυτεχνείο), του "οφείλουμε' εξάλλου την αποξήρανση της λίμνης Ξυνιάδας, στην Στερεά Ελλάδα, και πέθανε τον Φλεβάρη του 1973 με τον βαθμό του στρατηγού (ολόκληρου, ούτε υπό ούτε αντί).**

 

 

αναπλι

 

 

 

Έφυγες



και δεν είπες ν' αφήσεις πίσω σου

ούτε μια ρανίδα από σέναν,

Έτσι,

για να σε θυμάται ο χώρος.

 

Έπεα πτερόεντα; 2009

 

~~~~~~~ 

 

Μου 'μαθαν

να μην περπατάω

απαλά,

μου 'μαθαν

να μην περπατάω

βαριά,

μου 'μαθαν

να προσέχω

πού περπατάω.

 

Να περπατάω

δεν  μου 'μαθαν.

 στην Παναγίτσα

και στην Παραλία.

 

Στο πουθενά

έμαθα να περπατάω

\από μόνη μου.-

 

Οκτ. 2013

 

http://youtu.be/BHGTBYp1L88



 



SILVIA~GIACOMO LEOPARDI

Giacomo Leopardi (1798 – 1837)


http://youtu.be/7CHmfgxF2ek
με την περίφημη φωνή του Vittorio Gassman
και στην εξαιρετική απόδοση από τη Λένα Καλλέργη:

( Nuovi Canti ~ Νέα Άσματα~ 1823-1832)

Στη Σίλβια

Σίλβια, θυμάσαι ακόμα
Τις μέρες της θνητής ζωής σου
Οταν γελούσε η ομορφιά
Στα λαμπερά και φευγαλέα σου μάτια
Κι εσύ, ελαφριά και σκεφτική, στεκόσουν
Στης νιότης το κατώφλι;

Τα ήσυχα δωμάτια
Και οι γύρω δρόμοι ηχούσαν
Απ' το τραγούδι σου, και σκύβοντας
Στις γυναικείες δουλειές, χαιρόσουν
Με τα όνειρά σου για ένα μέλλον μακρινό.
Ηταν Μάιος, μ' όλα τ' αρώματά του
Κι έτσι περνούσες τον καιρό.

Αφηνα τότε τις μελέτες μου
Και τα ιδρωμένα μου χαρτιά
Οπου τα πιο καλά μου χρόνια ξόδευα
Και στο μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού
Εβγαινα ν' ακούσω
Τον ήχο της φωνής σου, το επιδέξιο χέρι
Που δούλευε το δύσκολο υφαντό.
Κοίταζα τον γαλήνιο ουρανό
Τους δρόμους που έλαμπαν, τους κήπους
Κι από μακριά τη θάλασσα
Και το βουνό πιο εδώ.
Λόγια δεν θα 'βρισκε άνθρωπος να πει
Τι ένιωθα στο στήθος.

Τι γλυκές σκέψεις
Τι επιθυμίες, τι καρδιές!
Αχ Σίλβια, πώς μας φαινόταν τότε
Η ανθρώπινη ζωή και η μοίρα! 
Οταν θυμάμαι όλη εκείνη την ελπίδα
Πίκρα με πιάνει απαρηγόρητη
Θρηνώ και πάλι για τη συμφορά μου.
Αχ, φύση, φύση
Γιατί ποτέ δεν κράτησες
Τις υποσχέσεις σου;
Γιατί σε τέτοια πλάνη
Αφήνεις τα παιδιά σου;

Πριν μαράνει ο χειμώνας το χορτάρι
Από κρυφή ασθένεια χτυπημένη, νικήθηκες
Και χάθηκες, μικρή μου. Και δεν είδες
Το άνθος της ηλικίας σου
Δεν σου μαλάκωσε η καρδιά
Μ' επαίνους για τις μαύρες σου τις μπούκλες
Για τις ερωτευμένες, ντροπαλές ματιές
Ούτε τις μέρες της γιορτής, με φίλες
Κρυφομιλούσες για έρωτες.

Μα και η δική μου ελπίδα
Η γλυκιά, γρήγορα χάθηκε.
Οι μοίρες έκοψαν και τη δική μου νιότη.
Πόσο έχεις σβήσει και χαθεί
Αγαπημένη, σύντροφε της άνοιξής μου
Δακρυσμένη μου ελπίδα!
Ποιος κόσμος είναι αυτός;
Αυτές είναι οι χαρές, ο έρωτας
Τα έργα, οι περιπέτειες
Που κουβεντιάζαμε μαζί;
Αυτή είναι η τύχη των ανθρώπων;
Μόλις η αλήθεια φάνηκε, φτωχή μου
Λύγισες, και με χέρι ορφανό
Εδειχνες από μακριά
Τον κρύο θάνατο κι ένα μνήμα γυμνό

Αποσπάσματα από τη δίγλωσση έκδοση (ιταλικά-ελληνικά) Η νύχτα απομένει που αναμένεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Απόδοση: Λένα Καλλέργη 

Πηγή: e-poema/poεtry e~zinc

και: http://youtu.be/DUzsNkKTXMU
πάλι με τη φωνή του Vittorio Gassman
 

 

\Επιστροφές./-

                                    Ευσύνοπτα

                                        επιστρέφουν

                                           ο προτάσεις αναμνήσεων

                                           σε δυσνόητο περίβλημα

                                           επαρκώς σφιχτοτυλιγμένο

                                                     γύρω

                                                        από ακρωτηριασμένους

                                                              αρμούς

 

                                       Ευνόητα

                                          επιστρέφουν

                       καταπτοημένες οι ιδέες

                                       από δύστροπες ατραπούς

                               

                                με πονεμένα τα μάτια απ’ τον ήλιο

                            καταπονημένες

                                   \εξάντληση του πουθενά/.

 

                                      Ευάλωτα

                                          αναπτύσσονται

                                          οι ιδέες των προτάσεων

                                          μετά το τόσο άλγος.

                                          Και τα χέρια, ακρωτηριασμένα κι αυτά\

 

    Γιαυτό μου λέω:

    -άστο καλλίτερα…../-

 

 

ΙΔΕΑ ΛΑΜΠΕΡΗ

 

ΚΑΒΑΦΗΣ

 

όπως κι αν έχει, με γκρίνιες ή μη, είναι πολύ ωραία η υλοποίηση (τώρα που δεν υπάρχει κι ΕΚΕΒΙ), το Ίδρυμα Ωνάση έσωσε μέρος του αρχείου Καβάφη που "ξεπουλιόταν" σε αλλοδαπό φορέα και απομονώνοντας μη πασίγνωστους στίχους η Στέγη του Γραμμάτων και Τεχνών "φόρεσε" καμπόσους σε λεωφορεία, τρόλλευ και τραινο-μετρό. Έπραξε λαμπρά κατά τη γνώμη μας.

Λάθη μπορεί να γίναν (ή να ήσαν και ηθελημένα, βάσει της διαίσθησης πολλών), δεν έχει τόση  σημασία. Μετράει η συνολική εικόνα, αυτή  εισπράττεται θετικά.

(Ναι, η βία είναι, φυσικά, βιάση)

 

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.

Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.

Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.

Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –

Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.

[1928]

Ένα ιστορικοφανές ποίημα του Καβάφη με θέμα την αρνητική δράση των Πολιτικών Αναμορφωτών που αναλαμβάνουν να επανορθώσουν την οικονομική κατάσταση μιας ελληνικής αποικίας.
Η δράση του ποιήματος τοποθετείται στα 200 π.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στρέφει την προσοχή της προς τις ελληνικές περιοχές και αποφασίζει να αναμιχθεί ενεργότερα στις υποθέσεις τους. Το 197 π.Χ. ο Φίλιππος ο Ε΄ της Μακεδονίας θα ηττηθεί στις Κυνός Κεφαλές και το τέλος της ελληνιστικής εποχής θα ακολουθήσει με γοργούς ρυθμούς. Η χρονική τοποθέτηση, επομένως, του ποιήματος σε αυτή την εποχή ενισχύει την ειρωνεία του ποιητή καθώς η ελληνική αποικία είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένη είτε αποφασίσει να καταφύγει στη βοήθεια του Πολιτικού Αναμορφωτή είτε όχι.
Ο όρος Πολιτικός Αναμορφωτής αποτελεί αναχρονισμό, καθώς στην εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη καθιερωθεί ο όρος αυτός, αλλά ο ποιητής θέλοντας να καυτηριάσει τη δράση εκείνων που αναμειγνύονται στις ξένες υποθέσεις με το πρόσχημα της βοήθειας, δημιουργεί -κατά την προσφιλή του συνήθεια- ένα δικό του ιστορικό σκηνικό, προσαρμοσμένο στις ποιητικές του ανάγκες, οπότε ο αναχρονισμός δεν επηρεάζει αρνητικά το αποτέλεσμα.
Η κατάσταση στην αποικία (που δεν κατονομάζεται) είναι άσχημη και παρόλο που η πρόοδος της πολιτείας συνεχίζεται, εντούτοις αρκετοί πιστεύουν πως πρέπει να αιτηθούν τη βοήθεια κάποιου Αναμορφωτή. Η ειρωνεία του ποιητή είναι σαφής όταν τονίζεται ότι η πολιτεία συνεχίζει να προχωρά μπροστά και να προοδεύει, υπό την έννοια ότι σύντομα η αποικία αυτή όπως και οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις θα τεθεί υπό τον έλεγχο των Ρωμαίων, οπότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε προόδου ούτε και βελτίωσης της κατάστασης. Ο Αναμορφωτής θα προέλθει είτε από τη μητρόπολη είτε από κάποια ξένη πολιτεία, κάτι που δεν διευκρινίζεται καθώς σε κάθε περίπτωση θα είναι κάποιος ξένος, εντελώς αποστασιοποιημένος από την εκεί κατάσταση και τους πολίτες και θα έρθει να επιβάλλει σκληρά μέτρα, χωρίς να τον απασχολούν οι αρνητικές επιπτώσεις.
Ο δισταγμός της πολιτείας να καταφύγει στη λύση του Αναμορφωτή είναι λογική μιας και οι Αναμορφωτές έχουν τη συνήθεια να έρχονται και να ελέγχουν τα πάντα, αδιαφορώντας για τις περιστάσεις που έχουν οδηγήσει στη δημιουργία διαφόρων καταστάσεων, έστω και αρνητικών, και προχωρούν αμέσως σε δραστικές επιλογές, με σκοπό να αλλάξουν τα πάντα ριζικά. Θα ήταν ευτύχημα να μη χρειαζόταν καμία πολιτεία να καταφύγει σε αυτούς, όπως σχολιάζει ο ποιητής, καθώς το μόνο που τους απασχολεί είναι να φτάσουν στο υποτιθέμενα θετικό αποτέλεσμα της οικονομικής επανόρθωσης, βασιζόμενοι όμως κυρίως στις θυσίες και στις περικοπές, αδιάφορο αν οι θυσίες αυτές λειτουργούν με πολλαπλό τρόπο εις βάρος της πολιτείας.
Οι Αναμορφωτές δεν έχουν κανένα λόγο να ασχολούνται με τις αρνητικές συνέπειες που θα έχουν οι επιλογές τους, μιας και οι ίδιοι έρχονται από αλλού και δε θα χρειαστεί να βιώσουν τη λαίλαπα που θα προκαλέσουν με τις δήθεν λύσεις τους. Η σταθερή απάντηση των Αναμορφωτών σε κάθε πρόβλημα είναι οι περικοπές και οι συνεχείς θυσίες, όχι η δημιουργία αλλά η κατακρεούργηση, όχι το ενδιαφέρον για τους πολίτες αλλά ο ψυχρός υπολογισμός. Τίποτε δεν έχει σημασία για τους Αναμορφωτές πέρα από το τελικό αποτέλεσμα, έστω κι αν αυτό προκύψει μέσα από βίαιες ανατροπές για ολόκληρη την κοινωνία. Οι Αναμορφωτές δε γνωρίζουν τις λεπτές ισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί με τα χρόνια σε μια κοινωνία, δεν ενδιαφέρονται για τους πολίτες και τις ανάγκες τους, το μόνο που κάνουν είναι να «βρίσκουν και βρίσκουν περιττά». Όντας αποστασιοποιημένοι και αδιάφοροι για την πολιτεία, οι Αναμορφωτές τα θεωρούν όλα περιττά.
Κι όταν τελειώσουν το χειρουργικό τους έργο τι απομένει; Μια οικονομική επανόρθωση στα χαρτιά και μια κοινωνία που έχει έρθει αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο των κρατούντων. Εκείνοι παίρνουν στο ακέραιο την ανταμοιβή τους -τους αξίζει άλλωστε για το αποτελεσματικό τους έργο- και η πολιτεία μένει ακρωτηριασμένη.
Ο Καβάφης δεν επιλέγει τη λύση των Αναμορφωτών, δε συμφωνεί με τους ξενόφερτους ειδικούς που ξέρουν μόνο να κόβουν κάθε τι περιττό, γι’ αυτό και προτείνει την αναμονή και τη σύνεση προτού η πολιτεία καταφύγει σε κάτι που μόνο ως έσχατη λύση θα μπορούσε να θεωρηθεί. Βέβαια, ο ποιητής που τόσο αγαπά την παρακμή, έχει φροντίσει ήδη από την αρχή του ποιήματος (200 π.Χ.) να καταστήσει σαφές ότι επί της ουσίας δεν μπορεί να υπάρξει λύση, εφόσον σύντομα οι Ρωμαίοι θα έλθουν και θα κατακτήσουν τα πάντα.
Ο χρόνος στον οποίο έχει τεθεί η δράση του ποιήματος (200 π.Χ.) έρχεται σε εμφανή αντίθεση με την αισιόδοξη νότα του τελευταίου στίχου που πρεσβεύει ότι τουλάχιστον η πολιτεία προχωρά μπροστά. Ο ποιητής, άλλωστε, δεν επιθυμεί να στηρίξει τη σκέψη ότι η πολιτεία θα σωθεί χωρίς τους Αναμορφωτές, η πολιτεία είναι ούτως ή άλλως χαμένη. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να δώσει με μεγαλύτερη έμφαση την άρνησή του απέναντι στους Αναμορφωτές. Ακόμη και μια πολιτεία που είναι καταδικασμένη να χαθεί δεν έχει κανένα λόγο να στρέφεται στους Αναμορφωτές.
Μια πολιτεία με τα λάθη και της ατέλειές της είναι σαφώς προτιμότερη από μια πολιτεία που έχει πέσει στα χέρια απρόσωπων και αδιάφορων Αναμορφωτών που έρχονται για να ανατρέψουν τα πάντα. Είναι προτιμότερο να ζει μια κοινωνία με τις ατέλειές της αλλά και τις θετικές της προσδοκίες, παρά να καταφεύγει σ’ εκείνους που ξέρουν να βλέπουν μόνο τις ατέλειες.

 

(η υπογράμμιση δική μας).

 

Πηγή:

http://latistor.blogspot.gr/2010/07/m-200.html

Είναι έτος Καβάφη και οφείλει να δοθεί έμφαση και να προβληθεί το έργο του (ολιγογράφος κι όμως ουσιαστικός) από την πολιτεία και εν αδυναμία της από σημαντικούς ιδιωτικούς φορείς, με γνώσεις και με σεβασμό προς ένα έργο κι έναν ποιητή που, αν μη τι άλλο, προσπόρισε + στην Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά από την Διεθνή κοινότητα χωρίς η Ελλαδική του πατρίδα να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι. Οι Έλληνες, μια ζωή στη φαγωμάρα μεταξύ μας, κατασπαράσσουμε ακόμη κι αυτά που μας χαρίζονται. Ας χαρούμε τις πέντε καλές του προτάσεις (και δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που "τρελλαίνονται" με τον Αλεξανδρινό. Αναγνωρίζω, παρ' όλα αυτά, ταπεινά και σεμνά ότι πέντε ουσιαστικά πράγματα τα διατύπωσε με ποιητικότητα κι ενάργεια και κατεγράφησαν ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά). Τα ρέστα είναι μιζέριες. Πάντα, αλλά κυρίως στη συγκυρία ζούμε αρκετές από αυτές σε τούτη τη χώρα, ας μην τις αυγατίσουμε έτι.-