http://youtu.be/7CHmfgxF2ek
με την περίφημη φωνή του Vittorio Gassman
και στην εξαιρετική απόδοση από τη Λένα Καλλέργη:
( Nuovi Canti ~ Νέα Άσματα~ 1823-1832)
Στη Σίλβια
Σίλβια, θυμάσαι ακόμα
Τις μέρες της θνητής ζωής σου
Οταν γελούσε η ομορφιά
Στα λαμπερά και φευγαλέα σου μάτια
Κι εσύ, ελαφριά και σκεφτική, στεκόσουν
Στης νιότης το κατώφλι;
Τα ήσυχα δωμάτια
Και οι γύρω δρόμοι ηχούσαν
Απ' το τραγούδι σου, και σκύβοντας
Στις γυναικείες δουλειές, χαιρόσουν
Με τα όνειρά σου για ένα μέλλον μακρινό.
Ηταν Μάιος, μ' όλα τ' αρώματά του
Κι έτσι περνούσες τον καιρό.
Αφηνα τότε τις μελέτες μου
Και τα ιδρωμένα μου χαρτιά
Οπου τα πιο καλά μου χρόνια ξόδευα
Και στο μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού
Εβγαινα ν' ακούσω
Τον ήχο της φωνής σου, το επιδέξιο χέρι
Που δούλευε το δύσκολο υφαντό.
Κοίταζα τον γαλήνιο ουρανό
Τους δρόμους που έλαμπαν, τους κήπους
Κι από μακριά τη θάλασσα
Και το βουνό πιο εδώ.
Λόγια δεν θα 'βρισκε άνθρωπος να πει
Τι ένιωθα στο στήθος.
Τι γλυκές σκέψεις
Τι επιθυμίες, τι καρδιές!
Αχ Σίλβια, πώς μας φαινόταν τότε
Η ανθρώπινη ζωή και η μοίρα!
Οταν θυμάμαι όλη εκείνη την ελπίδα
Πίκρα με πιάνει απαρηγόρητη
Θρηνώ και πάλι για τη συμφορά μου.
Αχ, φύση, φύση
Γιατί ποτέ δεν κράτησες
Τις υποσχέσεις σου;
Γιατί σε τέτοια πλάνη
Αφήνεις τα παιδιά σου;
Πριν μαράνει ο χειμώνας το χορτάρι
Από κρυφή ασθένεια χτυπημένη, νικήθηκες
Και χάθηκες, μικρή μου. Και δεν είδες
Το άνθος της ηλικίας σου
Δεν σου μαλάκωσε η καρδιά
Μ' επαίνους για τις μαύρες σου τις μπούκλες
Για τις ερωτευμένες, ντροπαλές ματιές
Ούτε τις μέρες της γιορτής, με φίλες
Κρυφομιλούσες για έρωτες.
Μα και η δική μου ελπίδα
Η γλυκιά, γρήγορα χάθηκε.
Οι μοίρες έκοψαν και τη δική μου νιότη.
Πόσο έχεις σβήσει και χαθεί
Αγαπημένη, σύντροφε της άνοιξής μου
Δακρυσμένη μου ελπίδα!
Ποιος κόσμος είναι αυτός;
Αυτές είναι οι χαρές, ο έρωτας
Τα έργα, οι περιπέτειες
Που κουβεντιάζαμε μαζί;
Αυτή είναι η τύχη των ανθρώπων;
Μόλις η αλήθεια φάνηκε, φτωχή μου
Λύγισες, και με χέρι ορφανό
Εδειχνες από μακριά
Τον κρύο θάνατο κι ένα μνήμα γυμνό
Η γλυκιά, γρήγορα χάθηκε.
Οι μοίρες έκοψαν και τη δική μου νιότη.
Πόσο έχεις σβήσει και χαθεί
Αγαπημένη, σύντροφε της άνοιξής μου
Δακρυσμένη μου ελπίδα!
Ποιος κόσμος είναι αυτός;
Αυτές είναι οι χαρές, ο έρωτας
Τα έργα, οι περιπέτειες
Που κουβεντιάζαμε μαζί;
Αυτή είναι η τύχη των ανθρώπων;
Μόλις η αλήθεια φάνηκε, φτωχή μου
Λύγισες, και με χέρι ορφανό
Εδειχνες από μακριά
Τον κρύο θάνατο κι ένα μνήμα γυμνό
Αποσπάσματα από τη δίγλωσση
έκδοση (ιταλικά-ελληνικά) Η
νύχτα απομένει που αναμένεται προσεχώς από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Απόδοση: Λένα Καλλέργη
