οι γκαρδιακοί, σοι ομοιάζουν, πάντα επέλεγα ευθυτενώς κείνους που μου ταιριάζουν, η Μέρη Λιόντη, μεταξύ αυτών, ποίηση χαμηλότεχνη-πιστεύει εκείνη, για μας, υψητενής-, υπόσκαφη, λαχανιαστή, χτυπάει κόκκαλο και μέσα από ωκεάνιους αφρούς, αναδύεται, κραταιή:

"Ορεία κρύσταλλος οι μέρες

της σιωπής

Κι όσοι σε θυμούνται πεθαμένες μνήμες

κουβαλούν"

ΑΝΑΣΑ

Aποκαταστάθηκε η ηρεμία

Οι αναταράξεις στη ζωή της πόλης

έγιναν παρελθόν

Και μόνο ουλές από πληγές έχουν μείνει

να αχνώνουν,

έως ξανά να συσσωρευθούν όνειρα

Και να ζητήσουν το γιατί του θανάτου τους

Και πάλι θα ρθουν οι παλιές ιστορίες

Να πουν για τούτο που θα μοιάζει

με κείνο που πέρασε

Και ο πόνος του νόστου θα δαγκώνει

μικρή τιμωρία εκδίκηση

Κούνησε το κεφάλι η Ελένη στο άκουσμα

της ευτυχούς είδησης

Ο συμβιβασμός ακόμα μια φορά θριάμβευσε

Τι κρίμα μουρμούρισε

Τι κρίμα που η ομορφιά είναι αδύναμη

Τι κρίμα που τα ερωτήματα τα βαψαν

Απαντήσεις

Κούνησε το κεφάλι της η Ελένη

Όλα τελειωμένα

Αγωνίες κι ελπίδες και φόβοι

Μέρες αγρύπνιας και νύχτες καθημερινές

Συμφωνήθηκε ο φόρος

Ανάσαναν οι άνθρωποι

Θα την άφηναν τώρα να κοιμηθεί;

Να γύρει στις δικές της λύπες ανάμεσα

Να τις παρηγορήσει;

Να ησύχαζε… να ησύχαζε μόνο…

Να γείρει στα παιδικά της όνειρα σε

Μια ουτοπία μέσα να τα σαρκώσει

Σήκωσε Το χέρι κι άδειασε η σάρκα

(Το πλήθος έξω έπαιζε με την κορδέλα

Του γέλιου)

 *τι μουσική να βάλεις εδώ? το υπόσκαφο της θαλασσινής σπηλιάς ή το κύμα στο κορμί, τα υπόλοιπα, προσβολή* -από τα ωραιότερα πράγματα που διείδαν τα πτωχά μοι ματάκια προσφάτως, σκέτη φούγκα...-