1969 ανάρτηση, τότε που παραμονή Πρωτοχρονιάς με ανοιχτά όλα τα εμπορικά ως αργά, πήγαμε όλοι μαζί, οι τέσσερείς μας και η Δέσποινα μας τσάρκα ως τα παπουτσάδικα της Χαριλάου Τρικούπη, πήρε τότε η μητέρα μου ένα ωραίο ζευγάρι γόβες, χρώματος ταμπά, είχαν πάρει και σ' εμάς κατιτίς, σ' εμέναν το Shaft, σε βινύλιο από την Σκουφά, κι ένα παντελόνι, το πρώτο μου, σε χρώμα πετρόλ, στον αζιρφό τον Προύστ από του Κάουφμαν, κι ένα καταπληκτικό πουκάμισο ροζ-μωβ μαζί και την πρώτη του γραβάτα, πλεκτή, σε σκούρο βυσσινί, όλοι μαζί στον πατέρα τα άπαντα του Σουρή από την "Εστία" και ένα υπέροχο κοστούμι με γιλέκο σε τόνους πρασινωπούς, στην Δέσποινά μας, την Αξιώτισα, ένα ωραίο μεταξωτό μαντήλι κι ένα φόρεμα ουρανί, με γόβες ασσορτί, ταιριαστά με τα ουρανί της φωτερά μάτια. Τότε, δεν είχε άλλη σαμπάνια παρά κείνην της Ρόδου, τις άνοιγε ο πατέρας μας πέντε-πέντε και το πήγαινε εναλλάξ: μία αθόρυβα, την άλλην με πάταγο και τον φελλό να σκάει πάνω από το σκρίνιο. Όταν μπήκε πανηγυρικά το 1970, ήσαν εκεί καμπόσοι, ο πατέρας εμφάνισε ένα ωραιότατο δαχτυλίδι και το πέρασε στο λεπτεπίλεπτο δάχτυλο της μάνας, ήταν η επέτειος των γάμων τους, πάντα της έκανε δώρο ξεχωριστό, μετά τις τόσες κλοπές, έχει διασωθει, το φυλάω ως κόρην οφθαλμού-
μπορεί να υπήρξαν οι καλλίτερες χριστουγεννιάτικες μου γιορτές, ύστερα ήμουν από κείνους που οι Γιορτές τους μελαγχολούσαν πολύ, φωτερή αναλαμπή, όταν πηγαίναμε με τα φιλαράκια μου ανελλιπώς στην Χριστουγεννιάτικη ψαλμωδία στην Καθολική εκκλησία στην Πανεπιστημίου, μου άρεσε εξ απανέκαθεν το εκκλησιαστικό όργανο' τραγούδαγα όσα μας είχαν μάθει στο σχολείο, Oh! come all ye faithful, joyful and .. Jingle bells....φυσικά το Shaft και Led Zeppelin με τον "θεούλη" Robert Plant, όταν δεκαετίες μετά τον είδα στο πρώτο Rock Festival στον Άγιο Κοσμά, είπα,οκ, ύστερα σ' εκείνο το επεισοδιακό στην Μαλακάσα-ποτέ δεν θα ξεχάσω πως περπατούσα και κοιμόμουν, 10 χιλιόμετρα ως να φθάσουμε πίσω στο αυτοκίνητό μου-μου είπα "σκοτώνουν τα άλογα"
https://www.youtube.com/watch?v=l1wHyMR_SCA
https://www.youtube.com/watch?v=Q429AOpL_ds
https://www.youtube.com/watch?v=6hBLHkmBKDg
*φυσικά, οι ευτυχέστερες γιορτές μου υπήρξαν κείνες του 1964, αφού είχα κάνει φύλλο και φτερό τα βιβλία στην Δημοτική μας Βιβλιοθήκη, είχα πει στην μητέρα μου πως θα ήθελα διακαώς να είχα τα βιβλία, έτσι, εκεί, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, περίοδος με άκρως στενεμένα τα οικογενειακά μας οικονομικά, πήγαμε με την μαμά στο βιβλιοπωλείο Ατλαντίς, στην οδό Κοραή, είδαμε τα βιβλία, τόμοι 2, ρώτησε η μάνα τις τιμές, στο άκουσμά τους, την συνέλαβα να χλωμιάζει, ντράπηκα λίγο και είπα "να πάρουμε το ένα", η μαμά έκανε μία κυκλοτερή κίνηση και είπε στον ευγενικό πωλητή, "και τα δύο, σας παρακαλώ", ήσαν οι δύο τόμοι της Λουίζας Άσκοττ, "Οι μικρές κυρίες", τα πήρα στην αγκαλιά μου και δεν τα άφηνα ούτε στον ύπνο. Πέρασα 20 αξέχαστες μέρες, χωμένη βαθιά στην Τζο-με τον χαρακτήρα της οποίας ταυτίζομαι ως σήμερα-στον Λώρη, ή Τέντυ, στην γλυκειά κι ευαίσθητη Μπεθ και το πιάνο της... Πέρυσι, προ κορωναϊού, ευτύχισα να το χαρώ δις σε αθηναϊκά σινεμά, η παιδική μαγεία σε προβολή γηραιάς πλέον ηλικίας. Τα ξέθαψα από κούτες και είναι πια σε κοινό άγγιγμα, χάριτας στον λογοτέχνη και εκπληκτικό μεταφραστή τους Πάνο Σκοπελίτη*
https://www.youtube.com/watch?v=0Obnh3FNP74
*χίλιες ευχαριστείες στην φίλη μου που ηύρε και μοι απέστειλε το εξώφυλλο*
