https://www.youtube.com/watch?v=Ilfr4ymDZV4 μια εποχή, μία φωτογραφία έχει απομείνει, μαλλί σγουρό και ένα μπουφάν ζεστό σε τόνο κοκκινωπό, μία σαλοπέτ κόκκινη σκούρα κι ένα χαμόγελο στον καιρό να!!! τίποτα δεν ευοδώθηκε, ευτυχώς, είμαστε ακόμη εδώ με άλλη προβιά...
*τον Gürsel γνώρισα το 1978 στο Παρίσι από έναν τότε γκαρδιακό φίλο, Τούρκο, φυσικά, μου χάρισε το βιβλίο του, όταν άρχισα να μαθαίνω Τουρκικά, προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω, δύσκολο πολύ...Το 1982 ο τότε Εξάντας της Μάγδας το έθεσε σε κυκλοφορία, σε καταπληκτική μετάφραση της αγαπημένης μας Ρηνιώς Παπανικόλα, έγραψε αυτούς τους καταπληκτικούς στίχους για τα ολοκαυτώματα που μελοποίησε αισθαντικά ο Μιχάλης Γρηγορίου κι απέδωσε υπέροχα η Φαραντούρη: http://www.katiousa.gr/politismos/mousiki/rinio-papanikola-thelo-dyo-matia-olokaftomata/ https://www.youtube.com/watch?v=5lcFAcYxRKw
"Δε θέλω τώρα να ξυπνάω τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας. Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές και τις κουβέντες τις μεγάλες, κουβέντες που δεν λένε τίποτα Δε θέλω τρίμματα θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα και μια συνηθισμένη καλημέρα. Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων που σαν γυρνάνε απ’ το ταξίδι τους διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου. Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους." *τον καιρό που ταλαντούχοι άνθρωποι εκφράζονταν απλά κι ουσιαστικά* |
*στις φωτός, σε κείνη από το Φεστιβάλ Αθηνών, ο Στάθης Κατσαρός είναι κείνο το παλληκάρι με το μεγαλύτερο χαμόγελο, σηκώνει το χέρι ψηλά, πανηγυρικά, με τα γυαλιά του. Είναι ο γιός του αγαπημένου μας ποιητή, Μιχάλη Κατσαρού, υπήρξαμε συμφοιτητές, πήγε ύστερα για σπουδές στο σινεμά στο Λονδίνο*-μνήμη Μονεμβασιάς κείνους τους καιρούς, όπου μαζευόμασταν νωρίς στο ξενοδοχείο, η κασσέτα έπαιζε Λιβανελί και διαβάζαμε δυνατά εναλλάξ σελίδα-σελίδα- εμείς είχαμε πάει με το αυτοκινητάκι μας και θάμπωσα όταν είδα στην σειρά να εναλλάσσονται Μερσέντες και Μπεμβέ σε έναν δρόμο, μικρόν, να!!!!... κατάλαβα, τότες, το κακό που είχε γενεί από την Πολιτεία, αυτά πληρώνουμε τώρα ως κενωνία!!!!
κι ύστερα, αρχές του '80 πάλι, βάζαμε ξυπνητήρι για ν' ακούσουμε στις 8 π.μ. το "γλυκό του κουταλιού" και τις άλλες εκπομπές της Ρηνιώς Παπανικόλα με κείνη την βραχνή κι αισθαντική φωνή, μας πήγαινε στα πέρατα της γης με μουσικές αλλότριες, αλλόκοτες, μας πρωτογνώρισε το σιτάρ με προεξάρχοντα τον Ραβί Σανκάρ, άσχετο αν κάποιοι από μας τον είχαμε ήδη δει σε ζωντανή παράσταση, τα τύμπανα της Κένυας, μας θύμισε την κένα του Περού, μας περιέγραφε τις μουσικές στην δημόσια κι υποχρεωτική γυμναστική των Κινέζων τον καιρό ακόμη της θηριώδους "Πολιτιστικής Επανάστασης" της χήρας του Μάο, σχολιάζοντας πικρά, με λεπτεπίλεπτη ειρωνεία... Μία άλλη εποχή, μία άλλη κοινωνία, άλλες των Ελλήνων οι κοινότητες ήσαν τότες...περισσότερο από άλλοτε, η Νοσταλγία κάνει κακό στην υγεία, ευχαριστούμε την Ρηνιώ για τα δώρα της-
