επί μικροτάτη αφορμή: "για μένα ο δρόμος είναι δρόμος"

η ζωή μας δρόμος, η ζωή ένα σοκάκι, 1982, είχε μόλις βγει ο δίσκος, λατρεύαμε τον Άκη Πάνου, ως σήμερα. Μας χάρισε από τα ωραιότερα ζεϊμπέκικα και χασάπικα των δικών μας καιρών, πάντα θα του χρωστάμε στιγμές-

-τι βλέμμα δηλητηριωδώς πληγωμένο, με αυτό το πράσινο μάτι και το οστεώδες πρόσωπο -τζόρας και μάγκας, δεν του άξισε αυτό το τέλος, ίσως να το επεδίωξε, μάγκας,άτεγκτος με τις αρχές του,ως το δικό του τέλος,όλοι του οι στίχοι είναι ποίηση πνοής-

τέλος πάντων, είχαμε περάσει τα τραγούδια σε κασέτα και πήραμε την μηχανή να περιπλανηθούμε,όπως το συνηθίζαμε τότενες, βρεθήκαμε στην Εθνική κατά Πάτρα μερά, κατά πως το συνηθίζαμε κείνους τους καιρούς, σε όλη την διαδρομή παίζαμε τον "δρόμο" ο... το ούρλιαζε, 

αφουγκραζόμουν την θάλασσα δεξιά μας προς το Αίγιο, είχε ένα ελαφρύ πούσι, τότε και τώρα, ναι, η ζωή μας δρόμος υπήρξε, σε ένα από τα ωραιότερα χασάπικα του Άκη (Αθανασίου-Δημητρίου) Πάνου, αιωνία η μνήμη του ποιητή συνθέτη, και στην δική μας μνήμη έχει καταγραφεί-

https://www.youtube.com/watch?v=OZzkGg1Kiac https://www.youtube.com/watch?v=2xJasQH2x0Y

https://www.youtube.com/watch?v=2xJasQH2x0Y