~ έχουμε να λέμε....~

Πεταλίδες στα βράχια

Ένα συναίσθημα αποστέρησης

                                                                                                                     κατακαθίζει στα βράχια,

                                                 μεσοστρατίς στον ήλιο.

                        Ούτε οι πεταλίδες

                                                                                                                δεν παρηγορούν –

                        την έλλειψη σελήνης-

                                                                                      Δροσίζω τα πόδια μου

στην άρμη

                                                                                                   και σκέφτομαι το τοπίο

                                                                                                     του κόλπου

                                                 π´ανεμίζει μαντήλια

                                                                                                                  από απέναντι.

Το Μπούρτζι βέβαια,

                                                                                                   στενοχωριέται

                                                                                               για την απώλεια προσοχής

Αλλά, τι να κάνω κι εγώ;

                                                                                      Λίγες αισθήσεις έχω

                                                                                                 και δύο μόνο μάτια.

Αυγ.2010

©ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ/AMALIA ROUVALIS

 Τρισδιάστατη δυαδικότητα

Ι

Με λένε πέτρα 

Με λένε πέτρα

και πέτρα είμαι

κροκάλα, ήρεμη, απήνεμη;

γδαρμένος βράχος

άσπρα βράχια

μαύρα βράχια,

οψιδιανός

Δεν κόβομαι

Με λένε πέτρα

Και πέτρα είμαι

Σαν εσάς.

ΙΙ

Με λένε νύχτα 

Με λένε νύχτα

και δεν ξέρω από ουρανό

Με λένε νύχτα

και δεν έχω πέπλα.

                                                                                              Με λένε νύχτα

και δεν υπήρξαν ονείρατα

Με λένε νύχτα

και δεν έχω παρά κενό.

Με λένε νύχτα

Γιατί,

τι θα έκανα χωρίς τη μαύρη θάλασσα;

ΙΙΙ

 Με βλέπει η νύχτα

Ανεβαίνει η νύχτα

Δεν κοιμάμαι

Με βλέπει ο Θεός

Μες απ’ τ’ άστρα

μες απ’ το Παλαμήδι,

τούρτα ολόφωτη

μακρυσμένη.

Με βλέπει η νύχτα

Με βλέπει η θάλασσα

μαύρη.

Δε βλέπω,

Δεν ακούω.

Γεύομαι θάλασσα,

Αγγίζω νύχτα

Ανασαίνω ουρανό.

Δεν φοβάμαι.

Με βλέπει η νύχτα-

                                                                                                                                                       Αυγ.2010

               Ανάπλι, φυσικά

 ©AR

photo 2020 Vathi, Samos στο βάθος, η Τουρκιά, 

έχουμε μάθει να ζούμε με την Τουρκιά εμείς, όχι με απογόνους της βαθειάς Αφρικής, 1 Σύριος-Αφγανός-Ιρανός-Ιρακινός-Υεμένιος, 99 από την βαθειά μάμα Άφρικα, ευγενικοί, δεν λέμε, αλλά, τι προσδοκούν όντας εδώ, την Ευρώπη? τους γελάσαν, αυτό είναι το τραγικό, γεννοβολάνε ασυστόλως και δεν μπορούμε να τους εντάξουμε στους δικούς μας γερασμένους λευκούς πληθυσμούς, απλώς γεννοβολάνε, όπως κι οι Σύριοι-Αφγανοί-Ιρανοί-Ιρακινοί, κανένα μέτρο αντισύλληψης, απλώς μωρά και καροτσάκια χωρίς στον ήλιο μοίρα- και να τους μιλήσεις, δεν καταλαβαίνουν, θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, έτσι, γενικώς, χωρίς ιδέα τι σημαίνει αυτό, το ότι τα σύνορα είναι κλειστά, η κυρία Ευρώπη δεν τους θέλει, δεν έχει να τους δώσει δουλειά, δεν το αντιλαμβάνονται καν... λίγοι-αφρικανοί-δουλεύανε στον Δήμο, ανοίγοντας και κλείνοντας χαντάκια της Cosmote SA, μικρά παιδιά, έξω από την πόρτα μας, τους ρωτάς τι μεροκάματο έχουν, άσυλο τους έχουν ήδη χορηγήσει, 15 € το 10ώρο, η Cosmote, Deutche AS com αυτά, κατεβαίνεις στην Παραλία και στα γήπεδα παίζουν χαρούμενα ποδόσφαιρο, τα παιδιά κάνουν κούνια και τραμπάλα στην μεγάλη παιδική χαρά, μαζί με τα σαμιωτάκια, ούτε απόσταση, ούτε μάσκα, αγκαλιάζονται αγαστά, κάτι προσπαθούν οι μανάδες, αλλά τα παιδιά, μπά...., έτσι, για να έχουμε μιαν εικόνα και να μην μας ξενίζουν οι φωτιές στη Μόρια, στην Χίο, κλπ..

*κι ένα πολύ ωραίο, το καταχαρήκαμε: ροβολώντας τα σκαλιά, απέναντί μας στην Κατεβαίνη-σπουδαίος φιλόλογος όπου και το Πυθαγόριο Γυμνάσιο-Λύκειο-, ένα νέο μαγαζί, μου λένε: "λευκός δεν μπαίνει μέσα", μπαίνω, ένα μαγαζί λες κι είναι η Κούβα τον καιρό του απόλυτου αποκλεισμού, ή τα Λιντ στις αρχές με τα προϊόντα σε χάρτινα κιβώτια, μιλάω,ελληνικά, γιοκ, αγγλικά σπαστά, τελικά, 2 Αλγερινοί, ήρθανε στο νησί να "τα πιάσουνε", αλλά πολιτικοποιημένα τα παιδιά, υπέρ των Τούρκων, κατά του Ερντοάν που αποκαλούν φασίστα και κακής κοπής τζιχαντοισλαμιστή, κατασυμπαθηθήκαμε, φυσικά, μιλώντας γαλλικά, βρήκαμε φούλια από την Παλαιστίνη -τα καλλίτερα- κους-κους από όλο το Μαγκρέμπ, κλπ, μου κουβαλάγανε καθημερινά τα νερά τα παιδιά, με κυρίαρχο πνεύμα: εμείς είμαστε εδώ για τους άραβες, αν μας αξίζετε, χμ... θα το σκεφτούμε, πάλι καλά ' το συζητάει όλο το Βαθύ, όπου οι Σαμιώτες, μόνο ρατσιστές δεν είναι οι άνθρωποι, ανοιχτόμυαλοι, καταλαβαίνουν από προσφυγιά, και στην οικογένειά μας, από τον Γέροντα ήρθε η γιαγιά, από αρχόντισσα, στα ταμπάκικα, έπρεπε να ζήσει 4 παιδιά, έχασε και τα δίδυμα στην μεταφορά από απέναντι. Πολύ την χάρηκα την στάση των Αλγερινών που ήρθαν στο νησί σαφώς για να βγάλουν λεφτά, αλλά με άποψη, φάγαν ένα χαστούκι οι Σαμιώτες. Εκεί πάντως, αν ακούσετε πως ο ντόπιος πληθυσμός εξεγέρθηκε εναντίον των  προσωρινώς κατοικούντων στο ΚΥΤ, μιαν ανάσα από μας, από τον δικό μας δρόμο περνάνε μιλιούνια καθημερινά, μην δώσετε τόση σημασία, θα πει πως κάποια "παιδάκια", συνήθως Αφγανοί-΄'εχουν κι αυτοί τα θέματά τους- ξεκίνησαν φασαρίες, συνήθως καταλαγιάζουν, έχουμε σπουδαίο δήμαρχο τον φίλο μου τον Γιώργη,  τα πάει όσο καλά μπορεί κι εμείς, μαζί του πάντα, αντιδήμαρχο τουρισμού και πολιτισμού το Δεσποινάκι μας, κάνει θαύματα, κι ένα σωρό άλλους κι άλλες, σπουδαία πόλη, σπουδαίο νησί....*