Όταν
τ’ αστραφτερά χαμόγελα
σιγήσουν
κι οι ρεβεράντζες
υποχωρήσουν
Οι βράχοι
σταθεροποιήσουν
την πτώση τους
πάνω στο βλέμμα μου,
θα μιλήσω
στη σιγαλιά του τζίτζικα
που είπε πια να κοιμηθεί
στην οχλοβοή του ωκεανού,
πνίγει τα κύματα
σαν πρίγκηπας των Καρπαθίων.
‘Οταν οι κουβέντες
πεθάνουν
κι οι τυφλοπόντικες
τρελλαμένοι απ’ το φως
κατασπαράξουν
την αιμάσσουσα σάρκα
του εμείς
Θα σιωπήσω.
Όταν τ´ασπρισμένα κύματα
των ωκεανών
σοβήσουν
τις θύελλες
λυσσομανούσες
στα πέρα βουνά
Θ’ ανατείλω
σαν φεγγάρι
ανάμεσα στα πεύκα
της κοιλάδας
που ροβολάει στη θάλασσα.
Θα λάμψει τότε
η φεγγαρόστρατα
της μνήμης,
θα μας πάρει αγκαλιά
για να μας ταξιδέψει
στις απλάδες των πνευμάτων.
Θα φανεί λοιπόν
ο πρίγκηπας
με τη μαύρη κάπα
το αλάβαστρο στο πρόσωπο
και την ασπράδα του Χάρου
στο χαμογέλιο.
Σαρδόνια θα τραβήξει
τις κλωστές
της μνήμης
θα καταποντιστούμε
στις ζοφερές λίμνες
της λήθης.
Οκτ.2011
