επιμένω, να κάτσουμε και να σκαρώσουμε πάλι εμείς το περίπερο του Μανιταρά, σαν Ελβετικό σαλέ, στην άκρη του Πάρκου, για βανίλια-υποβρύχιο και καστρίτικο βύσσινο με βυσσινάδα, για να ξαναπεράσει ένας από τους γνωστούς ή φίλους του πατέρα, να χαζέψει τον πιτσιρικά, να τον αρωτήξει, "τι χαριτωμένο αγοράκι, πώς σε λένε μικρέ"? και να ψελλίσει το σχεδον μωρό "Λώλο Μπόκαλη", ιδέες έχουμε, ας τις εφαρμόσουμε, Ανάπλι, πάμε, αυτό θέλει κι Λώλος Μπόκαλης, ο αζιρφός, πάμε και πάλι https://www.youtube.com/watch?v=
Τι είν΄ η πατρίδα μου;
στην μνήμη του αζιρφού, Λώλου Μπόκαλη
Γιώργου, για τον πατέρα μας, τον καφέ, το βύσσινο και το καρπούζι
Η
πατρίδα μου’
χωράει στο μισό
μόνο γούβωμα
της παλάμης του
βουνού.
Ένδοξο παρελθόν,
θαλερό παρόν,
εξασφαλισμένο
παγκοσμιοποιημένο μέλλον.
Η πατρίδα μου
είναι τώρα
πολλές,
απλώθηκε στον
κάμπο.
Κι ήρθαν
αλλότριοι
μα δεν ξέρουν να
την κατοικήσουν.
Διότι η πατρίδα
μου είναι
κείνο το
μισοφέγγαρο
στον μυχό του
Αργολικού,
μόλις που πιάνει
το μισό γούβωμα
στην παλάμη του
βουνού
και καθόλου δεν
τηνε νοιάζει
όσα ένδοξα
απεργάζονται γι’ αυτήν.
Θέλει μόνο
ν’ αναπαύεται
στο γούβωμα
της παλάμης του
βουνού
και να χαιρετάει
την θάλασσά της
πρωϊ-μεσημέρι-βράδυ
(-διότι το
απόγευμα «σιγά, η πατρίδα κοιμάται»
και ξυπνάει
με τούρκικο,
καστρίτικο βύσσινο και βυσσινάδα-.
-Το βράδυ έχει
καρπούζι και κρύο νερό,
σαν τη θάλασσά
της-).
Αυγ-Σεπτ.2010
©ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ/AMALIA ROUVALIS
