Έφτιαξα
πολλές τσακίσεις
στον ολοκαίνουργιο
χάρτη μου
για να ‘χω να λέω:
«πάλι ταξιδέψαμε φέτος»-
«πάλι ταξιδέψαμε φέτος»-
-σε παραδείσους λάθρα.-
μεταβολίζω τη μνήμη, μεταβολίζεται η ανάμνηση της μνήμης? σαφώς, μεταβολίζεται η η μνήμη της απώλειας?, σαφώς, μεταβολίζεται η ανάμνηση της απώλειας αφού διάβηκε την πύλη της πάντα ανάμνησης? και η μνήμη? εγγράφεται ως μνήμη ή σαν ανάμνηση μνήμης? το μέγα ζητούμενον, κοιτάς την πάρτη σου και πάς να προλάβεις το μέγα φθαρτόν, το σύνολο φθαρτόν είναι, εντούτοις, μία συστοιχία ιδεών απ' όπου η γελοιώδης αίσθηση του συναισθήματος οφείλει να λαμβάνει προσηκούσες αποστάσεις, για να ψυχθεί το ζέον και να επιστραφεί ως λογική πρότασις, και μία σύνοψις, στις θετικές επιστήμες θα το λέγαν quanta, στους δικούς μας δυτικούς πολιτισμούς με Πεφωτισμένη Δεσποτεία ή μη, λέμε "ψυχωμένο όν", όχι? παραπέρα: γιατί κάποιες απώλειες κοστίζουν χωρίς επιστροφή οφειλομένων στον ψυχισμό, σε τονισμούς του υπερ~πέραντος και άλλες όχι? πάλι ο Weber και πάλι ο Δάντης στο Πουργκατόριο, εδώ και το chiaro-oscuro του Caravaggio.
https://www.mixcloud.com/evmaros/38%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CF%80-26-3-19-%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF-%CE%BD%CF%84-%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6-%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B7/?fbclid=IwAR0x_Ha-lSCeqLwsmfdDLqzQ9xn24CxPxmTgOElKbDHyaMad8I1wgvysV-0
όχι, δεν πρόκειται να διαβάσω κάτι εγώ, όχι άλλα νερά, λόγω δουλειάς, έχω σκαρώσει κι έχω επιμεληθεί τόσες εκδηλώσεις, αυτή, υπήρξε, ίσως, η δυσκολότερη, στον σχεδιασμό και στην εκτέλεση, λόγω αντικειμενικών συνθηκών και απίστευτων ανατροπών, οκ! υπάρχουν τόσοι φίλοι... πάντα εδώ, από καρδιάς, ένα ευχαριστώ στον Τάκη, στον Πέτρο, στον Γιώργο και τον Γιώργο, την Λέλα και την Βικτώρια, τον Φωτάκη και τον Γιάννη
η ιδέα είναι να αναπαραχθεί μία εποχή μ' εμάς μαζί, και έτσι θα είναι, ασχέτως γραπτών, καλών ή κακών....ασχέτως απουσιών....
https://www.youtube.com/watch?v=QhIMj9ZIwIQ
τότε που μας έπαιρνε η μάνα μας απ' το πανέμορφο χέρι της και το λουλουδιαστό της πουκαμισάκι και μας οδηγούσε σε κόσμους νέους, λουλουδιαστούς...στην αυλή μας με όλα τα λουλούδια του Θεού....
αφού-εικάζω-έτσι έλεγε η μάνα μας στο πίσω τής φωτό- του λόγου μου 4 και κάτι, ο Γιωργής 8 και μισό (είχαμε 6 μήνες διαφορά και 4 χρόνια), καλοκαίρι στην λουλουδιαστή αυλή της μάνας μας, με το αφρικάνικο μαλλί του ψιλικουρεμένο, δύο χρόνια ύστερα, ούτε 11χρονο, τον θυμάμαι με ένα πουκάμισο γαλάζιο, γυρισμένα μανίκια κι ένα καπέλλο άσπρο,αναψοκοκκινισμένο μουράκι, πρώτη φορά περήφανος εργαζόμενος, όχι που θα μας κάθεται, λέγαν οι δικοί μας, στου κουμπάρου μας, του κυρίου Σπύρου την κιγκαλερία, έκανε ένα σωρό ζημιές, μικρό παιδί ήταν το κακόμοιρο, ανακάτευε τα καρφιά,-χάλια τα έκανε- έσπαγε τζάμια, κι από δουλειά, νούλα, εξοφλούσε τις ζημιές του ο πατέρας μας, τις φωνές του θυμάμαι, φώναζε σε ένα παιδάκι, να τον βάλει στο πνεύμα άλα Weber ήθελε, μέγας θιασώτης του κι ένθερμος αναγνώστης, διαπύρρειος "θα σε κάνω άνθρωπο, εγώ, βρε τεμπελχανά", οι πάτριες αιτιάσεις... το καϋμένο το παιδάκι, τι τράβηξε!!!!, βούταγε το ποδήλατο κι εξαφανιζόταν....
*
κι επειδή εμείς δεν το βάλαμε κάτω ποτές, τέτοιες μέρες πέρυσι, έγραψα αυτό στο κιν και το πήγα στον Γιώργη, μαζί με κρουασάν σοκολάτα, και την φωτογραφία της Αίγλης, του θερινού σινεμά μας, δηλαδής, με τις κίτρινες ψαθωτές πολυθρόνες, όπου είδαμε όλη την Βουγιουκλάκη και την Καρέζη-εμείς, σταθερά υπέρ της Καρέζη- και του λόγου μου τον πρώτο Τζαίημς Μπόντ -έγινε το κορίτσι 13? ρώτησε ο Χουντάλας, τότε επιτρεπόταν από 13, ψέμματα είπε η μάνα μου και περάσαμε μέσα, αφού ήμουν συμμαθήτρια της κόρης του.... του λόγου μου είχα γίνει σαν το φορεματάκι μου, ροδί, από ντροπή-γέλαγε ο αδερφός για μέρες, φυσικά, ο δραγουμάνος κειδίπλα, έσταξε το γνωστό, -δεν κάνει να τρώει τέτοια-,άει παράτα μας!!!!, εμείς, ω, ναι, εμείς, περάσαμε καλά, χοροπηδώντας έστω, νοητά, και μέρες μετά, όταν έμπαινα μέσα, μου χαμογέλαγε κι έλεγε "αν", γι'αυτά τα μικρά είναι η ζωή...
αν:
αντίθετα από μέναν που μου αρέσουν πολύ οι μπάμιες, ο Γιώργης τις απεχθανόταν, όταν έρχονταν στον δίσκο, του έβαζα το-αν- και λέγαμε: "αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν", "φάτε τες και μετά έχει κανονικό κρουασάν σοκολάτα", μια προσπάθεια, την έκανε, δεν λέω.... στα πέντε του έγραψε το πρώτο του διήγημα, κουβεντιαστό, διότι δεν ήξερε ακόμη γραφή κι ανάγνωση: "ο Γιωργάκης και η μισή πάστα", ολοκληρωμένη γραφή και με προσδοκίες, η μάνα μας συγκινήθηκε τω όντι, γεννήθηκε και πέθανε γλυκατζής αυτός ο άνθρωπος, με παρηγορεί η ιδέα πως την προηγουμένη του πήγα ένα μικρό γλυκάκι και το έφαγε με την μέγιστη ευχαρίστηση, η μάνα μας το έχει διασώσει το διηγηματάκι του πρωτότοκού της, μένει να επιστραφούν τα γραπτά....ο μικρός, είχε πολύ πλάκα ως μικρός, να τα λέμε κι αυτά, η Λισπέκτορ έλεγε πως τα παιδιά έχουν ζουγκλοειδή φαντασία, καλπάζουσα, ήταν η περίπτωση, ο αδερφός-
