αν το θες

είπα στον Τάσο να βάλει και χρονολογία θανάτου, με μάλλωσε διότι την είχε ήδη βάλει, χαίρομαι που αναφέρονται η μάνα κι ο πατέρας κι όχι εγώ, λένε πως έχω χωριστό λήμμα, ε, και? https://argolikivivliothiki.gr/tag/rouvalis-georgios/, στην βικιπαίδεια επέλεξα άλλη φωτό, με περισσότερα μαλλιά,
.https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82 διότι, θαρρώ, πως πρέπει κάπου να εγγραφούμε, κι ας μην είναι η μεγάλη Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας, μας αρκεί η δική μας μικρή πατρίδα που πολλοί την παίξαν σε μια παρτίδα και κατήντησε στο σήμερα, να το πω καθαρά, δεν θέλω να "κατεβαίνω", δεν είναι αυτή πια η πατρίδα μας, κείνη που ανιστόρησες στο "Ναύπλιον, Σπηλιάδου, 1" κείνη που ανιστορώ στα δικά μου ποιητικά σκαριφήματα. Η δική μας πατρίδα δεν ήταν ούτε παρτίδα στο μπριτζ του πατέρα μας, αλλά αυτό που σημείωσε κάπου η μάνα μας για τον Μεγάλο Δρόμο, "βρίζει ο Ζήσης τον Στρατή και πάλι αγκαλιαστά/μαζί/χαράζουν νέους δρόμους"

*ξαναδιαβάζω τώρα το Κονγκό Cha-cha, το ίδιο μου έλεγε τώρα και το ξαδερφάκι μας η Μάγιω:
δεν έπρεπε να είχες βάλει τα γράμματα του πατέρα tale quale, σου το είχα πει και τότε....., εκτός από τον παππού τον Κώστα, κι ο πατέρας όταν σου έγραφε σε αποκαλούσε Γεώργο, και Γεωργάκη, είχε μεγάλο άγχος αν θα έφθανε εγκαίρως το ευχετήριο γράμμα του για τα γενέθλια της μάνας, στις 4 και για τα δικά σου στις 8 τ' Οκτώβρη, έλεγε: "ελπίζω να το κάψατε και να το χαρήκατε" προφανώς το κάψαμε και το χαρήκαμε, χαιρόταν σαν γύφτικο σκεπάρνι τα πρώτα σου δημοσιεύματα στην εφημεριδούλα "Πορεία" του Καλκάνη από τις περιηγήσεις σου ανά τας Ευρώπας, νεανίας ούτε 15 χρονώ, εξήρε τα της Βενετιάς,διέκρινε σ' εσέναν λογοτεχνικό τάλαντο, τρομάρα μας συσσώμως οικογενειακώς πως, να, όμως, που επαληθεύθηκε έστω και δεκαετίες μετά, είχε, βλέπεις, οξύ νου*
**ποιος να το έλεγε πως το ζόμπι που επεδίωξες μαζί θα μας στερούσε τις  μνήμες μας, ο ζουμπάς ζόμπι, ναι ρε φίλε, ήρθε από την κουλτούρα του πουθενά να μας κατσικωθεί, κρίμα στο μπόι σου καλέ που έλεγε ο πατέρας μας, είμαστε οι επιλογές μας, εσύ, επέλεξες έναν ζουμπά-ζόμπι, καλοφάγωτα τα ρέστα, σίγουρα στον τάφο του, εκεί όπου κατέληξες κι εσύ, στριφογυρίζει και σε βρίζει, πολύ καλά πράττει, αν θες να μάθεις, δηλαδή, δεν θες, εσύ, εκεί, με τον ζουμπά σου αγκαλιαστά, να σας χαίρεσθε....
*Ιούλιος 2019*