πρώτο τραπέζι πίστα, οι πρώτες μας διαδηλώσεις κι η Μελίνα μπροστά, στην πατρίδα μας, αυτή η μέρα φέρει το στίγμα της Μελίνας, ήταν η δημόσια κηδεία της, το 1994
το Μαράκι τρίτο από αριστερά, με τον τηλεβόα,από την ομάδα μας της Νομικής, τα διαδίκτυα λένε χούντα,μια ζωή ανιστόρητα αυτά τα αμερικάνις διαδίκτυα...1980, ήταν. αριστερά η Βάσω, τακτική καθηγήτρια κοινωνιολογίας στην Χάγη σήμερα
για αυτήν την αφίσσα και την σύλληψη της ιδέας οφείλουμε πάντα χάριτας στο Χριστινάκι ,την Χριστίνα Χαρέμη, μην την αναζητήσετε, δεν κατήντησε επώνυμη όπως ούτε εμείς, η πιο ισχυρή μας ομάδα στο Σπίτι των Γυναικών ήταν για την βία και τους βιασμούς, κοντά 40 χρόνια πίσω πια. Κάναμε ό,τι μπορέσαμε κείνη την εποχή, διαδηλώσεις με μάσκες, νύκτωρ, διημερίδες, κλπ. Μερικές από του λόγου μας, μετά από ατέρμονες συζητήσεις αντιρρήσεις και ακόμη-ακόμη αποχωρήσεις, δεχθήκαμε να πάμε συμβουλευτικά σ' εκείνη την εθνική επιτροπή για την μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου που προς τιμήν του ξεκίνησε και ολοκλήρωσε ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης.'Ο,τι μπορέσαμε, κάναμε, στο ενδιάμεσο πέθαναν η Νάσια με τους χορούς της στην Διάπλαση των Παίδων και τον ξάδερφό της Νικολό να σκαρώνει μπλαντυ μέρη (είμασταν ακόμη στην φάση που με φτύναν όλες κι όλοι με την αγνή μου πορτοκαλαδίτσα), η Έλλη κι η Φανούλα η Ζιώζια που από σκηνοθέτις του σινεμά κατέληξε μοντέζ πολύ επιτυχημένη,η Φραίη, πέρυσι, η Ζώγια στη Σαλονίκη, η Ελένη Παμπούκη, γυναίκα του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς, που έστησε το πρώτο βιβλιοπωλείο των γυναικών, εκεί, χαμηλά στην Μασσαλίας, έγινε το καθημερινό μας σπίτι, κι η Ελένη Μπακοπούλου (η τουριστική οδηγός, όχι η μεταφράστρια από τα Ρωσικά) οι υπόλοιπες ζούμε κακήν κακώς, φλερτάρουμε με την 7η δεκαετία, λέμε, είμαστε καλά, έχουμε γράψει διατριβές οι περισσότερες για κείνα τα χρόνια που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα αλλάζαμε την ζωή μας και των συντρόφων μας, μιά τρύπα στο νερό κάμαμε, δεν το μετανοιώνουμε αλλά και δεν επαιρόμαστε, χαρήκαμε τους πρώτους μας πολιτικούς γάμους σε δημαρχεία, ίσαμε κει ήταν η στοιχειώδης μεταρρύθμιση, προφανώς. Και η αναμόρφωση του Ποινικού κώδικα, πάλι από αυτό το φεγγοβόλο αστέρι που λεγόταν Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ανάγοντας τον βιασμό σε κακούργημα, εκεί, νιώσαμε πως κάπως δικαιώθηκαν κάποιοι από τους αγώνες μας, το γιορτάσαμε κιόλας σε ένα μεγάλο πάρτυ στο Σπίτι των Γυναικών,σε κάτι φωτογραφίες της εποχής έχουμε ακόμη στα τότε "ΤΑ ΝΕΑ" ολόκληρο αφιέρωμα στην εξόρμησή μας στην Κόρινθο για να "κράξουμε", ειρηνικά αλλά όχι λιγώτερο μαχητικά έναν σουβλατζή που κατηγορείτο για βιασμό, κι όμως, κοίτα να δεις που τα ανιστόρητα οι Συριζαίοι θέλουν να το αλλάξουν επί τα χείρω, ποιός θα το έλεγε τότε....Σήμερα, ακόμη απορούμε για τα πισωγυρίσματα, σε μικρές ίσως κατακτήσεις, αλλά, ναι, κατακτήσεις, στην συνείδηση γυναικών και κάποιων αντρών, στην επικράτηση συντηρητικών ιδεών της δεκαετίας του '50 που νομίσαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας πια,
την παιδοφιλία και το bulling, το traffiking θηλέων και παιδιών, γεράζουμε, είμαστε λίγο κουρασμένες και τα βήματά μας σέρνονται πίσω από κείνο που θελήσαμε εξεγερσιακό φεμινιστικό κίνημα, όχι αβρόχοις ποσί, με υπονομεύσεις από τα δήθεν προοδευτικά κόμματα, χιλιάδες συνελεύσεις, εν μέσω καύσωνος καλοκαιρινού, όλοι επεδίωκαν να "καπελλώσουν" τον αυτόνομο χαρακτήρα των δικών μας κινήσεων, δεν τους το επιτρέψαμε, όλως αντιθέτως, τους "σύραμε" σε δικές μας πολιτικές και κοινωνικές και οικονομικές θέσεις και διατυπωμένες απόψεις.
*το σώμα ατονεί αλλά το πνεύμα μας, εκεί, επιμένει, δεν είμαστε ίσες, δεν είμαστε ίδιες αλλά είμαστε ακόμη όλες μαζί, εμείς, μιας κάποιας εποχής αστοκόριτσα, με το πείσμα της εξέγερσης που ποτέ δεν έγινε,την εναποθέτουμε στις νεώτερες γενιές, ας κάνουν κάτι κι αυτές-
*αυτό το οικτρό που έχει επικρατήσει παγκοσμίως, Μέρα της Γυναίκας (μία είμαστε και δεν το ξέρουμε ως τώρα?) δεν αντιστοιχεί στην ανακοίνωση του ΟΗΕ ="Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των Γυναικών απανταχού της γής", τι, όχι?, μα, έτσι ακριβώς.
Στις 6 μμ σήμερα στην Πλατεία Κλαυθμώνος, οι νεώτερες κοπελλιές διοργανώνουν συγκέντρωση και πορεία, για πρώτη μας φορά, κηρύχθηκε και στην Ελλάδα, κάθε 8 του Μάρτη, απεργία των γυναικών από όλες τους τις δραστηριότητες, πάλι ξαναρχίζει δειλά-δειλά κάτι και σ' εμάς, avanti il popolo delle donne...*
και ολίγη Ιστορία, ποτέ δεν κάνει κακό να μαθαίνουν οι νεώτεροι πως μία αστή κυρία, η Καλλιρόη Παρρέν, εξορίστηκε στην Ύδρα το 1918 για τα φεμινιστικά της φρονήματα και τους αγώνες της, η πάντα φίλη Ελένη Βαρίκα (μα ναι, η θυγατέρα του Βάσου Βαρίκα, είμεθα αστόπαιδα εμείς, διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε?) στο βιβλίο της αφιέρωσε μέγα μέρος στην Καλλιρόη Παρρέν, στο τότε φεμινιστικό περιοδικό "Η Σκούπα" , δεν θυμάμαι πολύ καλά, μπορεί να ήταν και στην διάδοχό της "Η Δίνη", είχαμε συνυπογράψει ένα μεγάλο άρθρο για την Παρρέν, πρόπλασμα για την διδακτορική της διατριβή "Η εξέγερση των κυριών", πρώτη έκδοση 1987, Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, το δικό μου αντίτυπο, με την αφιέρωσή της, δεν έχει πια εξώφυλλο λόγω της πλημμύρας στην αποθήκη του 1994, το corpus σώζεται, το διαβάζω καμιά φορά, με την Ελένη, μιλάμε καμιά φορά, μπαίνει και αυτή στην 7η δεκαετία της θαλερή και αισιόδοξη όπως πάντα υπήρξε ως σήμερα, τι να κάνουμε, είμαστε αλλιώς εμείς, "οι παρισινές" που τα λέμε και γελάμε, με την Ελένη, την Χρυσούλα, την Αγγέλικα, την Ρόδη-θυμάμαι την Ρόδη σαν τώρα στο δωμάτιο της Αγγέλικας στην Σιτέ Υνιβερσιτέρ με διπλωμένα τα πόδια, να αγορεύει με πάθος: "θα τους νικήσουμε, δεν θα μας ξαναβγούνε μπροστά τα αρσενικά" η Ρόδη υπήρξε χρόνια ατέλειωτα Ευρωβουλευτής της ΝΔ, ε, και? τις ίδιες ιδέες έχει, όπως κείνες που έχει η Μαριέττα η Γιαννάκου, κι αυτή ΝΔ δεν είναι? ε, και? η στάση ζωής μετράει όχι τα κόμματα, και με τις δύο νιώθω πάντα άνετα όταν συναντιόμαστε και τα λέμε, δεν πέρασε μια μέρα, τις ιδεολογικές μας διαφορές διατηρήσαμε πάντα,αλλά, αλλά, έχουμε κάτι κοινό που μας συνδέει, τους αγώνες μας για την αναγνώριση των γυναικών, του μισού του Ουρανού, εκεί, είμασταν και θα είμαστε πάντα μαζί σαν μια γροθιά, κι όσες απομείναμε, βρε αδερφέ, είμασταν αλλιώς, εμείς, συνεχίζουμε, αλλιώς εμείς, όσες μακροημερεύσουν, την αγάπη μας όλη-
