- Η αγάπη δεν μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται.
[...]

"Έως", εκδ. Νεφέλη 2003

Βύρων Λεοντάρης-


έχω έναν πίνακα παρεμφερή, κρεμασμένο από ένα δάκρυ παρελθοντο-νικό, δεν είναι της Ντιάνας,
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85,
υπήρξε μία πολύ όμορφη γυναίκα, θυμάμαι όταν με πήγαινε για μπάνιο στην Αρβανητιά και εκείνο το κατακόκκινο μαγιώ με πτυχές, φόραγε πέδιλα και χανόταν στον ορίζοντά της/ δύο μέρες πριν πήγα να της φιλήσω το χέρι, είπε: να τους θυμάσαι, ναι, θεία Ντιάνα, όταν πέθανε ο θείος Τάκης είμουν στο κρεμαστό στο Βιβάρι, Κυριακή ήταν κι ετοιμαζόμουν να φύγω για το κλεινόν, με πήρε τότε ο Πωλ, ο γιός του θείου Τάκη, είμαστε και δεν είμαστε μεις: της Μαρίας Αγγελίδου είναι, σύγχρονες οι δυό ζωγράφες και πάντα φίλες γκαρδιακές, οικογενειακής ομοίως φίλης, σαν τώρα θυμάμαι παραμονή Δεκαπενταύγουστου, πώς τον έφερε σε έναν κύλινδρο στην τραπεζαρία της γιαγιάς και τον έδωσε στον πατέρα μου: "για τα δικά μας χρόνια, Τάκη", η Ντιάνα Αντωνακάτου υπήρξε για χρόνια πολλά σύντροφος του θείου Τάκη του Μαύρου, ιστοριοδίφη,https://argolikivivliothiki.gr/2015/08/26/takis-mavros/  -εδώ, ένα, οφειλόμενο, του αδερφού, κι ένα απίστευτο οικογενειακό ανέκδοτο: τον βλέπω σε μια ταβέρνα στα μισά του 90'ς: "θείε Τάκη έμαθα πως μετακομίσατε στ' Ανάπλι' σαφώς, ανηψιά μου: απέναντι απ' το Νοσοκομείο και κοντά στο νεκροταφείο"... είρων, κλειστός χαρακτήρας, μία φιγούρα ψιλόλιγνη με σκούρα πάντα μυωπικά γυαλιά, συνετέλεσε τα μάλα στην μόνη έκδοση των απάντων του πρωτοξαδέρφου του Γιώργη Μακρή, με τον πατέρα μου ομοίως πρωτοξάδερφα- του οφείλουμε την ακάματη δουλειά του για τα μοναστήρια της αργολιδοκορινθίας καθώς και τα Δελτία Ιστορικού Αρχείου, όπου οι πρώτες μελέτες για τις δύο περιόδους της Ενετοκρατίας, όπου κι αν βρισκόμουν, μου τα έστελνε με την θερμή του αφιέρωση και την πάντα ευχή -να τα συνεχίσεις εσύ κάποτε, δεν το έπραξα εγώ αλλά ο αδερφός έγραψε καμπόσα κι ανέλαβε το "παιδί" των Αρχείων, επιμελούμενος για χρόνια ογκώδη τεύχη- (όλοι γιορτάζαν χθες, αφού όλοι εκλείψαν, σειρά μας να μας λένε Μαρικάκια). Στην δεκαετία του '70 ο θείος Γιώργης αγόρασε το γκρεμίδι του πάλαι Ταχυδρομείου, πρώτο στην δεξιά πλευρά, το έκαμε ένα πανέμορφο κτήριο -κατοικοεδρεύουσα στην σοφίτα το 2009 αναζητώντας σπίτι' η τελευταία αδερφή του πατέρα μου, το Δεσποινάκι, έστησε ένα πανέμορφο σπιτικό με λάμπες και φρέσκα πάντα λουλούδια. Η του τότε ΕΡΤ έκαμε ένα ντοκυμανταίρ για το σπίτι, για την Πλατεία για το παλιό πέτρινο σπίτι, εξ απεναντίας μας πριν από την Παραλία. Ο θείος Γιώργης, σπουδαγμένος στην Ελβετία και στην Γερμανία,  ήταν τύπος, έστησε Ολυμπιακή, έστησε τον εαυτό του, συνέχισε το ΚΤΕΛ του πατέρα του Μιλτιάδη και ανανέωσε την πρόταση στην πρώτη και μοναδική του αγάπη, το Δεσποινάκι, το πεντάχρονο σαν πέθανε ο παππούς ο Γιώργης το 1932. Μια δίμετρη ξανθή πανέμορφη θεά.
Εμείς δεν είχαμε φωτογραφίες, τις είχε σαρώσει η θεία Δέσποινα, όταν πρωτομπήκες στο όμορφο αστικό της σαλόνι είδες την γιαγιά Μαρίκα στα 17 της και αναφώνησες "είσαι ίδια, ακόμη  και τα μάτια, λαδιά" παρ' ολίγον να σε πετάξω να σκάσεις στην Πλατεία.
Κάθε του Δεκαπενταύγουστου, αφού είχαμε διανύσει με την Φουλιάννα το κάθε δείλι, κάνοντας μετάνοιες στο ασπρόμαυρο πλακόστρωτο της εκκλησίας μας, της Παναγίας, κάτι  "σκάρωνε" η μάνα μου, μας στέλναν πεσκέσι στην γιαγιά Μαρίκα όξω =όξω από τα τείχη, άσπρα πέδιλα, γαλάζιο φουστανάκι και κάτι γιασεμιά δώρο στην γιαγιά, περάσανε χρόνια πολλά επέμεινα να σε λένε Τάκη, γιορτάζαμε χθες, χρόνια σου πολλά-

Με άσπρα μάτια

 σε κοίταξα,

εξαγνισμένα,

όταν χόρευες

καντρίλλιες

με καβαλλιέρο

τον νου.

Με μαύρα μάτια

σε μίσησα

όταν τραγούδαγες

τα ρεφραίν

του μυαλού.

Τα άλικα μάτια

τα φύλαξα

              για σκηνές

                                     χειρουργείου,

Για τόπους χλοερούς (...) 

2012, Ανάπλι,©ΑΡ

https://www.youtube.com/watch?v=i-35ym6xiyM