το απαντάει όπως μπορεί η Ισμήνη Καρυωτάκη στο τελευταίο της βιβλίο, όπου μας περιλαμβάνει όλους εμάς, εκείνην, τον Κωστή, εμάς στα πριν και τα μετά, τον Μανωλιό, φλέβες που τείνουν να σπάσουν από την αγωνία, σέρνοντας παλιοκαιρισμένες μπότες στα πλακόστρωτα του Παρισιού, περπατώντας -ιδίως περπατώντας-, στις όχθες ποταμού, γυρίζοντας στο ξενοδοχειάκι, της οδού Marseille, η άκρη του έβγαζε στην quais Malaquais, η Πόλυ Χατζημανωλάκη πραγματοποιεί ανάγνωση με αφετηρία το Παρίσι, εμείς, έχουμε αναγνώσει με αφετηρία την Κομνηνών, ίσως λόγω αφιστάμενων ή εφαπτομένων εμπειριών, κυκλικά, Εξάρχεια-πλοίο, έξοδος-ξενητιά-ξενότητα-Εξάρχεια-Παμβώτιδα και πάλι από την αρχή. Τότε και τώρα υπεισέρχεται ένας Κορτάσαρ του τότε, "το βιβλίο του Μανουέλ", η Rayuela ξαναμεταφρασμένη: "αγγίζω το στόμα σου" σε βήμα Κουτσό, οι αναγνώσεις καθίστανται τελικώς κυκλικώς φερόμενες, συγκλίνουν σε ένα μόνο σημείο, στις πλατείες μιας νιότης ζώσας ακόμη.
H ανάγνωση της Πόλυς εστίασε σε πέντε σημεία, η Ισμήνη σε επτά, το έκτο ήταν αναφορές σε Λατινοαμερικανούς στους οποίους η Πόλυ δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση, η Ισμήνη, ναι, σαν τον Ουρουγουανό Μάριο Μπενεντέττι:
*μην με προκαλείς,διότι αν μας προκαλέσουμε, δεν υπάρχει επιστροφή για μας
*όταν νομίσαμε πως διαθέτουμε όλες τις απαντήσεις, όλες οι ερωτήσεις είχαν μεταβληθεί
*στο τέλος της γραφής, ο θάνατος είναι μόνο ένα σύμπτωμα ζωής'
είναι τα ζητούμενα που τίθενται, κείνης της εποχής
το έβδομο είναι το "γιατί συνέβη αυτό σ' εμάς", άνθρωπος νεώτερης γενιάς όπως η Πόλυ δύσκολα μπορεί να απαντήσει, στην δική μας την γενιά, ξέρουμε καλά: συνέβη, προέκυψε και το αντιμετωπίσαμε όπως μπορέσαμε, για τούτο και επιστρέψαμε, στην ίδια πλατεία, στην ίδια μήτρα, στην ίδια παλλιροϊκή κυκλικότητα, αφήνοντάς μας να μας εμπεριέχει συγκεκριμένο αστικό τοπίο, αποκλείοντας το ρευστό στοιχείο του νερού, αναζητώντας νέες στέριες σταθερές που εδράζονται στο μπετόν, έξοδος και επανένταξη σε αστικό τοπίο, αιωνίως διψώντες για νερό, αιωνίως εραστές πτήσης ιδεατής, η φωτιά λείπει από το σκηνικό, αυτή υπήρξε στην διάπυρη περίοδο των περιπλεύσεων σε γαίες ξένες, αλλότριες, με την ξενότητα εντός μας-
