requiem

Είχα θελήσει η πρώτη ανάρτηση του Νέου Χρόνου να είναι αισιόδοξη, έτσι, για να ξεφύγουμε λίγο από όσα φέρανε στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια, να τα αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε, με μίαν έστω ελάχιστη ανάσα αισιοδοξίας, γεννημένοι αισιόδοξοι εμείς. Σε μήνυμα, γυρίζουμε πάλι στα ίδια, στα αρνητικά, στις απώλειες, ήμασταν συνομίληκες, οι συγκυρίες είναι πάντα θηριώδεις, από ένα διεθνές περιβάλλον, γνωριστήκαμε στη Φλωρεντία (στο Φιέζολε για την ακρίβεια, όπου ο Αλ. και του λόγου μου περνούσαμε μεγάλες περιόδους στο σπίτι του κοινού μας φίλου γλύπτη), ύστερα, τα λέγαμε στην Αθήνα, η Έφη πάλευε, το πάλευε, παραδίδοντας στην απολαυστική αναγνωστική εμπειρία άψογες, δημιουργικές και κατατοπιστικές μεταφράσεις χρόνια ατέλειωτα, "προστατευμένη" εγώ -πόσο ποιό ηλίθια- από μία εξαρτώμενη μισθωτή εργασία, έστω και κακοπληρωμένη, με μία κουτή "έπαρση", "μεταφράζω ό,τι θέλω, όπως θέλω και όποτε θέλω". Έπρεπε να έρθουν τα χρόνια της κρίσης και να μας γονατίσουν στην κυριολεξία. Μετά το δεύτερο ατύχημα δεν υπήρξε καμία τύχη, πριν να χτυπήσουν διάφορα "χαριτωμένα" της ηλικίας, έστω και νωρίς-νωρίς, είχα κάρτα αιμοδοσίας, πρόλαβα να της στείλω αίμα. Χθες, χάσαμε την Έφη, στα "υπέρ" των διαδικτύων, έστω, ας καταγραφεί πως ανακοινώνεται ο θάνατος μεταφραστή (επάγγελμα διεθνώς περίπου στον σκουπιδοτενεκέ του κύκλου έκδοσης δηλαδή). Εμάς, δεν μας νοιάζουν αυτά, μας νοιάζει αυτό που είπε η Κλαίρη: "είχα πει στον Αρμάο πως αν μπορέσω να φτάσω το δαχτυλάκι της Καλλιφατίδη, θα είμαι ευτυχής" 
η Κλαίρη είναι φίλη καρδιάς, υπήρξε φίλη καρδιάς της Έφης, και οι δυό τους ήσαν-είναι συνοδοιπόροι: caminante, no hay camino, se hace camino al andar (= οδοιπόρε, μονοπάτι δεν υπάρχει, το μονοπάτι το ανοίγεις του λόγου σου οδοιπορώντας),
Με πόνο καρδιάς: στο καλό Έφη μου, της άρεσε πολύ η σαραμπάντα του Χαίντελ

https://www.reader.gr/life/culture/pethane-i-gnosti-metafrastria-efi-

kallifatidihttp://www.lifo.gr/now/culture/175062