όσο ζούσαν οι δικοί μου, ο πατέρας μου έφερνε δέκα αγκαλιές κόκκινα τριαντάφυλλα σε εκείνην που τον άντεξε τόσα χρόνια. Ήταν η επέτειος των γάμων τους. Πρέπει να ήταν το 1966, της έφερε ένα χρυσό δαχτυλίδι, πανέμορφο, μπομπέ, με διαμάντια, από του Σκουλαρίκου, στ' Ανάπλι, ένα από τα ελάχιστα στην κατοχή μετά από διαρρήξεις χρόνια μετά.
Εκείνη την 31η Δεκεμβρίου του 1984 πήγαμε με τον αδερφό στην Κηφισιά και της ακουμπήσαμε δέκα αγκαλιές κόκκινα τριαντάφυλλα, προσπαθώντας να υποκαταστήσουμε τον θανόντα λίγους μήνες πριν πατέρα μας, ήταν εξαιρετικά εξασθενημένη, το απόγευμα, κατεβήκαμε στην Αθήνα και πήραμε τον νέο δίσκο της Αρλέτας, θέλαμε πολύ να χαρούμε λίγο και να πάμε βόλτες, είμασταν τόσο νέοι και χαζωπά ανέμελοι ακόμη, αλλά μας περίμενε, γυρίσαμε πατητά πίσω, τον βάλαμε στο πικ-άπ και χαμογέλασε με αυτό, είπε: "έχει ωραία ρίμα":
η ρίμα ήταν η ποιητική ζωή της...
ύστερα, ανεβήκαν τα παιδιά, φέραν σαμπάνιες, της πήγαμε ένα ποτήρι, έκανε μία κίνηση απαξίωσης και γύρισε οριστικά στο πλάι, υπήρξε μία απίστευτα θαρραλέα γυναίκα....
To 1983 αποφασίστηκε τρομερό πάρτυ για τα 40 τους χρόνια μαζί, είχα αναλάβει την τούρτα, πενταόροφη (θα παρήλαυνε le tout Athenes, όπως και έγινε), με κρατήσαν στην δουλειά -άτιμη Πεγισέρ, επίτηδες το έκανε η Όλγα, αν και καλεσμένη, ως τις 8 μμ- πάω με την ψυχή στο στόμα μπλέκοντας γκάζι-φρένο στου Ασημακόπουλου, την παραλαμβάνω κι ανεβαίνω. Όταν μπήκα μέσα, μου κόπηκε η ανάσα: πρέπει να είσαν τουλάχιστον 300 μπουκέτα κόκκινα τριαντάφυλλα, σε όλα μία λιτή γραφή δια χειρός της υπέροχης δικής του: "στην Τερέζα μου, Τάκης". Θυμάμαι την αρζαντέ ρενάρ της Ζωρζέττας, δεν μείναν, είχαν να πάνε και αλλού....Κείνη τη νύχτα η μάνα διάβασε ένα ποίημα γραμμένο για την επέτειο, παίξαν χαρτιά ως το πρωΐ, μας βγάλαν κάτι φωτογραφίες....οι καφέδες πηγαινοφέρνονταν από τις κοπέλλες μας στα λεπτά φλυτζανάκια (πού στο καλό πήγαν αυτά?)-
Δεν υπήρξε άλλη 31η Δεκεμβρίου, εκείνην του 1985 ήμασταν σε ένα κοκαλωμμένο Αμστερντάμ. Δεν το θυμηθήκαμε καν, του λόγου μου σαν σε αναλαμπή αλλά με τράβαγε από το μανίκι το παιδί.
Κείνη η χρονιά νόμισα ως πρόσφατα πως ήταν η χειρότερη σε μία γηραιά πλέον ζήση. Χρειάστηκε να ερθεί το 2017 για να διδάξει πως υπάρχουν χειρότερα και τα χειροτερότερα (που λένε σε άθλια Ελληνικά στα καθ' ημάς διαδίκτυα) έπονται. Παρ' όλα αυτά, ίσως και να υπάρξουν αναλαμπές ελπίδας, Χρόνια καλά στην επόμενη χρονιά του 2018 για όλους μας
-Καμιά φορά, κάθε 30 ή 31 Δεκεμβρίου πάω και παίρνω λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα, δεν είναι εορταστικά, ίσως θυμητικά-
μία παράδοση που τηρούμε ευλαβικά, τότε από τον Zubin Mehta, φέτος το ακούμε από τον Riccardo Muti, γκριζάραμε....
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!
