Η Ιστορία, θεωρητική επιστήμη, όπως όλες του ευρέως κλάδου,
δεν είναι αθώα ούτε επιστημονικά ουδέτερη. Θεωρείται από τις δυσκολότερες
επιστήμες, εξάλλου, διότι χρειάζεται το πέρασμα ικανού χρόνου για να
κατακαθίσει η σκόνη της επικαιρότητας και να αρχίσουν να βγαίνουν ορισμένα
συμπεράσματα, είναι από τις δυσκολότερες, ακριβώς διότι πολλά από τα
συμπεράσματά της επί ενός συγκεκριμένου γεγονότος μπορεί να αποδειχθούν άκρως
επισφαλή. Στα παρακάτω παραθέματα, προσωπικά, κανένα δεν με ενθουσιάζει για την
αμεροληψία ή την ακριβή ανιστόρηση των γεγονότων, ενδείξεις μνημών απλώς. Από
εκείνες που φέρει η γενιά μου, ως απόηχο βιωμάτων των γεννητόρων της. Όταν
εκλείψουμε και εμείς, ακράδαντη η πεποίθηση πως αυτή η δυστοπική περίοδος θα
παραμείνει σε νέες αναγνώσεις νεώτερων γενιών Ιστορικών. Θα έχει, δηλαδή,
εκλείψει η συλλογική μνήμη. Οι δικοί μου πρόγονοι συμμετείχαν (ένα από τα
ολίγιστα σπαράγματα αφήγησης είναι πως ο νεαρός τότε γεννήτοράς μου έδωσε την
μάχη της Αθήνας του ΕΛΑΣ από του Γκύζη,
με ορμητήριο ένα σπιτάκι σε ανηφοριά που ακόμη στέκει όρθιο στην Ιστορία,
δυστυχώς, δεν υπάρχει αφήγηση για το πού βρισκόταν ο στρατιωτικός παππούς στα
Δεκεμβριανά αφού συμμετείχε στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης με τον
ΕΛΑΣ, ή, αν κάποτε, κάτι είπε,
αδυνατισμένη η μνήμη πια), πρέπει να ήταν κάποια από τις ημερομηνίες των
Δεκεμβριανών μες στην δεκαετία του ’60, άκουσα κάποια στιγμή την μητέρα μου να
τραγουδάει σιγαλά «δεν μας τρομάζουν του Σκόμπυ τα κανόνια…Λαοκρατία και όχι
βασιλιά»
διότι αυτό μου άρεσε πολύ από παιδί
https://youtu.be/f1ij2vGc2IA
(μπρός-μπρός, ο Μάρκος Βαφειάδης, μία μικρή ιστορία: πρέπει να ήταν το 1982? στην Πλατεία Κοτζιά, στην Αθήνα, μόλις είχε κάνει κυβέρνηση ο Αντρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ, μία εκδήλωση για υποδοχή του Μάρκου στα πάτρια (όλα αυτά τα χρόνια ήταν σε χώρα των Βαλκανίων), γεμάτη η Πλατεία και για πρώτη φορά άκουσα το "επέσατε θύματα αδέρφια μου εσείς", ψέμματα, σε παλιά χρόνια το σιγοψιθύριζε η μάνα μου, σκαλίζοντας μενεξέδες και τριαντάφυλλα στην αυλή, ο Μάρκος, γερασμένος αλλά ακόμη θαλερός, βγάζει έναν κουρασμένο και σύντομο λόγο, ελεγεία για τον Ανδρέα Παπανδρέου -λογικό, τον επαναπάτρισε-, υπήρξε ένα από τα πρώτα πολιτικά χαστούκια που δέχθηκε κείνος ο νεανικός ρομαντισμός -μου είχα ψιθυρίσει μέσα μου: "αχ, βρε παππού, καλά που δεν ζεις πια" -όταν πήγα είχα σκεφτεί να πλησιάσω για να πω" καλωσήρθες σύντροφε κ. Μάρκο, είμαι εγγονή του Παπαδόγιαννη", είμουν πολύ νέα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν "Ανδρεϊκή", μάλλον δεν το τολμούσα εξάλλου, έπασχα από κοινωνική συστολή, ίσως αηδίασα, έφυγα σύντομα, στην αγκαλιά του φίλου μου του Νικόλα, με παρηγορούσε όλη την νύχτα ο Καρούζος, να είναι καλά το παιδί!!!!
http://www.imerodromos.gr/dekemvris-44-epidi-chasame-emis-ki-epidi-nikisane-afti-tou-nikou-bogiopoulou/
την χρονιά που γεννήθηκα, "καθαρίσαν" τον Κωστή Γυφτοδήμο, ή Καραγιώργη, η μοναδική αδερφή του, η κυρία Χρυσούλα, ήταν συμφοιτήτρια με την μητέρα μου, παντρεμμένη με τον Χρήστο Ρουμελιώτη, μέλος του ΣΕΚΕ και ύστερα του ΚΚΕ, Ακροναυπλιώτη από το 33, υπήρξε συν-κρατούμενος με τον παππού μου Κώστα Παπαδόγιαννη, στρατιωτικό, ο κύριος Χρήστος έμεινε στην Ακροναυπλία ως το 1943, μόλις αποφυλακίσθηκε, ενετάχθη στο ΕΑΜ (όχι στον ΕΛΑΣ, είχε βλάβες σοβαρές υγείας). Ο κύριος Χρήστος και η κυρία Χρυσούλα ήσαν στενοί φίλοι των γεννητόρων μου, πέθαναν πριν λίγα χρόνια, με τα παιδιά τους, δύο αγόρια, ο ένας κατά τι μεγαλύτερος, ο άλλος, λίγο μικρότερος, διατηρείται επαφή (λαμπρώς φερόμενοι, διαπρέπουν επαγγελματικώς σε άλλη χώρα)
μία μαρτυρία του Κύρκου, χωρίς σχολιασμό (δεν αναλογεί, εκτός ίσως από τις κουκουλάρικες κουρτίνες στο περίφημο διαμέρισμα της Καλλιδρομίου και το ότι ήταν λάτρης της τεχνολογίας, μπήκε στο φέις, το χειριζόταν, φυσικά, μόνος του, είχε πεθάνει η κυρία Καλή η γυναίκα του, τα παιδιά αλλού, δεν υπήρξα μόνη να εκπλαγώ από αίτημα "φιλίας")
μία μαρτυρία του Κύρκου, χωρίς σχολιασμό (δεν αναλογεί, εκτός ίσως από τις κουκουλάρικες κουρτίνες στο περίφημο διαμέρισμα της Καλλιδρομίου και το ότι ήταν λάτρης της τεχνολογίας, μπήκε στο φέις, το χειριζόταν, φυσικά, μόνος του, είχε πεθάνει η κυρία Καλή η γυναίκα του, τα παιδιά αλλού, δεν υπήρξα μόνη να εκπλαγώ από αίτημα "φιλίας")
