https://katerinatoraki.blogspot.gr/2017/04/blog-post_6.html
http://www.releituras.com/clispector_bio.asp
δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να μας αρέσουν όλοι οι συγγραφείς, οι αναγνώσεις ερμηνεύονται βάσει της ιδιοσυγκρασίας μας, συνήθως, πλην, όσοι γράφουν και ως δημοσιογράφοι, όπως εδώ ο Νίκλας Σαίξπηρ, μάλλον δεν θα έπρεπε να στηρίζονται σε ένα ή δύο μόνο αναγνώσματα. Το βιβλίο του Μπέντζαμιν Μόζερ, στην πορτογαλική του μετάφραση, έχω διαβάσει αρκετές φορές, δεν χωρεί αμφιβολία πως είναι εραστής της γραφής της Λισπέκτορ πλην, θέμε το νεαρόν της ηλικίας όταν το συνέγραψε, θέμε η αμερικανόπνευστη θωριά στην λογοτεχνία, (το Ολλανδικό του-ευρωπαϊκό- λούστρο δεν λέει και πολλά πράγματα) προχωρεί σε ορισμένα άκρως αυθαίρετα συμπεράσματα (αυτό είναι ένα από τα κακά της λογοτεχνίας σε βάθος χρόνου, διότι εγγράφονται στα κιτάπια και οι επερχόμενοι τα παραθέτουν ως πηγές χωρίς πολλά-πολλά) για την γραφή της Λισπέκτορ. Σε γενικές γραμμές, η οπτική του γωνία δεν με βρίσκει σύμφωνη αλλά, θέμε οι δημόσιες σχέσεις, θέμε η τεχνολογία που καταγράφει ευκόλως τα σύμπαντα χωρίς καμιάν ανάλυση, οι απόψεις του συντομότατα κατέληξαν σε περίπου "θέσφατα".
Εξάλλου, μας ήρθε κι εδώ, έμαθα, πέρυσι, για την Ελληνική παρουσίαση του τελευταίου εν ζωή εκδοθέντος βιβλίου της Λις A Hora da Estrela (=H ώρα της Σταρ) στα Ελλ. εκδ. Αντίποδες: Η ώρα του αστεριού, στην πολύ συμπαθητική μετάφραση του Μάριου Χατζηπροκοπίου, έκδοση που σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων, πώς να μην χαρεί κανείς?
σημειωθήτω πως ο Νίκλας Σαίξπηρ δεν είναι ένας τυχαίος δημοσιογραφίσκος, πλην αναγνωρισμένος συγγραφέας.
Οι αψιμαχίες της γραφίδας δεν είναι φαινόμενο της εποχής, καλά κρατούν από τον καιρό του Γουτεμβέργιου. Απλώς, χρόνια μετά, πολλά χρόνια μετά, νομίζω πως η ζωή της συγγραφέως αδίκως μυθοποιήθηκε τόσο, φτιάχνοντας μιαν "περσόνα", την οποία η ίδια, βάσει της αίσθησης της γράφουσας, ουδέποτε επεδίωξε και μάλλον, βάσει της ίδιας αίσθησης, θα απεχθάνετο βαθύτατα. (αισθήσεις είναι τούτες, ό,τι συλλαμβάνουν-συλλαμβάνουν). Ας συγχωρηθεί η έκφραση: "για να τα κάνω λιανά": η Λισπέκτορ ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, τα υπόλοιπα, γνώμη, περιττεύουν. Συμβαίνει σε εμέναν να αρέσει αλλά κόκκινα γυαλιά στα γραφτά: μακριά!!!
-Eτοιμάζεται το A Paixão segundo G.H (= το πάθος κατά το Ανθρώπινο Είδος) από τον Μάριο Χατζηπροκοπίου πάλι στους Αντίποδες, ενώ η γράφουσα δουλεύει τα δύο μικρά δοκιμιακά της (εν καιρώ) και καμπόσα άλλα-.
http://www.telegraph.co.uk/culture/books/10607727/Clarice-Lispector-Morbidly-insensitive.html
κυκλοφορούν περίπου 5 βιογραφίες, -εργογραφίες της Λισπέκτορ, οι 3 ενόσω ήταν εν ζωή, η πληρέστερη ίσως της Νάντιας Γκόντλιμπ, ενδεχομένως διότι είναι πανεπιστημιακή, δεν παρασύρεται από το Λισπεκτοριανό ιδίωμα, δεν τρελλαίνεται με την προσωπικότητά της, την τοποθετεί σωστά (τι σημαίνει, άραγε "σωστά"?) στην εποχή της και στον περίγυρο μιάς κάποιας γραφής. Ο νεαρός Μόζερ σκάρωσε μία εκτενέστατη βιογραφία (υπερ-πολυσέλιδη και άκρως φλυαρίζουσα σε ύψος "κουτσομπολίστικης ματιάς") η οποία ουδέν νεώτερον κομίζει, προστρέχοντας στο προσφιλές σπόρ των νεωτέρων "αντιγραφή-επικόλληση"-ευτυχώς, είμαστε παλαιάς κοπής και διαθέτουμε μάτι που ακονίζει γραφτά και συγγραφείς. απτά.-
