απέναντι από τα παράθυρά μας, τέλος δεκαετίας του '50 (58-59?) κόστισε ένα παρ' όλιγον έμφραγμα στην μητέρα μου, νέα ακόμη, ενώ φτιαχνόταν η πισίνα του Αμφιτρύωνα, έχοντας -δυστυ-χέστα-τα- ισοπεδώσει το παλιό υδραγωγείο με τις πικροδάφνες, διασχίζαμε τον πολυσύχναστο δρόμο από πούλμαν Chat και αγωνιστικά Triumph, διθέσια, κατακόκκινα, κατά προτίμησιν, με το φιλαράκι μου τον Πετράκη, θέλοντας ως πιτσιρίκια να φτιάξουμε την δική μας μικρή πισίνα, πηγαίναμε απέναντι με τα φτιαράκια μας και πέρναμε λίγη-λίγη πίσσα. Πότε βρέθηκα κάτω από το πούλμαν....μια ροπή προς τα αυτοκινητικά ατυχήματα, παιδιόθεν...
-η φωτό της εποχής από την τοπική εφημερίδα "Αργοναυπλία" του οικογενειακού φίλου Κοΐνη-

(…)Ροβόλημα στη σκάλα, αποθήκη- το γαλάζιο μου ποδήλατο, εξαφανίζομαι στον δρόμο για τους Μύλους, μαμά, μπαλκόνι: μην αργήσεις, καλά, καλά, χωρίς χέρια στο τιμόνι τρέχω σαν παλαβή, βζζζζουπ, κάτω από το τουριστικό πούλμαν Chat, φρεναρίσματα, κορναρίσματα… φωνές, το παιδί, το παιδί είναι από κάτω. Η μαμά βγαίνει στο μπαλκόνι με την τανάλια στο χέρι και το βγαλμένο δόντι αιμάσσον στην άκρη του. Κατεβαίνει ψύχραιμα στο δρόμο και με ανασύρει ήρεμα -γδαρμένη από την άσφαλτο- με ανεβάζει στο σπίτι αγκαλιά, δεν με μαλώνει. Ψωμί με βούτυρο Κερκύρας φτιάνω το σχεδιάκι μου από φετούλες ντομάτα και αγγούρι, κοκκινο-πράσινο/τσάι, τιμωρία στη βεράντα σήμερα, δεν έχει παραλία και παιχνίδι στην πισίνα. (…)
*από ένα δροσερό αφηγηματάκι του 2012, δημοσιευμένο, Λαλάντ*
**πεθύμησα την πατρίδα μου...**