Και
πάντοτε αυτή η ακατανίκητη μνήμη της απώλειας, που κατά βάθος ποθεί να
μετατραπεί σε απώλεια της μνήμης. Πηγή:@Ioanna Mousselimidou «από μνήμης, ίσως, εκ μνήμης»….
Τι σηματοδοτεί μία μνήμη (ποτέ δεν είναι μία), η μνήμη, ποια μνήμη, πού εγγράφεται, τι χρώμα χρείεται η μνήμη? τι σημαίνει η μνήμη της απώλειας, ο Ζαν Ζιγκλερ, Ελβετός κοινωνιολόγος, το όρισε καλλίτερα από χιλιάδες πολλούς όσους, στο δοκίμιό του: “Essais de sociologie, Les vivants et la mort” Seuil, 1973, σημειολογώντας το πένθος της μνήμης της απώλειας που πενθεί την απώλεια της μνήμης. Αν εξαιρέσει κανείς εκφυλιστικές ασθένειες που συνεπάγονται δραστική απώλεια μνήμης –το τραγικότερο της ύπαρξης, εφόσον είμαστε ο χρόνος των μνημών μας όσο διαθέτουμε σαρκίο-, ο διανυόμενος χρόνος, ο "πίσω" χρόνος, ο μέλλων χρόνος, ο ες προβολήν χρόνος (πίσω, εδώ, εμπρός) -αυτός είναι όρος για άλλη γραφή, κυκλοτερή- αυτή η αλληλουχία ίσως να συνιστά ένα από τα τραγικότερα στοιχεία του εαυτού, με την όποια προβολή στον άλλον, δηλαδή σε έναν καθρέφτη -ή σε πολλαπλούς- διαυγή, καλογυαλισμένο ή θολωμένο από την χρήση, τα χρόνια ή θολωμένο βλέμμα. Τι σημαίνει βλέμμα? Διαυγές ή θολό, αμβλυωπικό ή διαστρεβλωμένο = διαθλασμένο. Πάλι: τι σηματοδοτεί βλέμμα διαθλασμένο? προς ποιες κατευθύνσεις, Τι σημαίνει βλέμμα διαστρεβλωμένο? Προς τα πού ορώντας, μέσω ποιανών χιτώνων του ορώντος νου?
*σημειώσεις γραφών, σημειολογώντας* σειρά από δοκίμια –απόσπασμα-
η μνήμη πάντα θα ρολάρει αλητεύοντας στους νευρώνες του μυαλού
η μνήμη θα ενδύεται πάντα το χρώμα μαβί, η μνήμη δεν θα μπορεί να λειτουργεί
πάρεξ σε κυκλώνες, εκεί, σε βαθύ, άλλοι το λένε σεληνιασμένο ασημί εμείς, βαθύ
σκούρο μπλε ως μαβί
(συνεχίζεται)…..
