ούτε δύο

έλα ρε συ, κάνε μία προσπάθεια ακόμη:

ούτε δύο

στα πλακάκια της Γιακαλούς, σαν τα δικά μας στο σπίτι μας στην Σπηλιάδου και στου Κατσίγιαννη
θυμάσαι που όταν γεννήθηκα σου έφερα μία μεγάλη σοκολάτα από τον ουρανό?
εντάξει, η πολυπράγμων μάνα μας αλλά στα 4 και μισό εσύ το πίστεψες, σίγουρα ΙΟΝ, από κείνες τις πελώριες που φέρναν οι συμμαθητές μας στα γενέθλιά μας, ναι?, λέγανε πως την πήρες αγκαλιά και δεν ήθελες να την αποχωριστείς, έλεγες: είναι το μωρό μας,
ύστερα, όλο με φρόντιζες και όλο με προστάτευες ως τώρα, έλα ρε Λωλομπόκαλη, μία προσπάθεια ακόμη, έτσι, τι να θυμάται ένα μωρό αλλά λέγανε πως τραγούδαγες "'άτα τα μαλλάκια σου ανατατωμένα", η μάνα μας έλεγε πώς είσουν πολύ χαριτωμένο παιδάκι με την ατίθαση τούφα, είχε τύψεις διότι σε βούταγε από κεί και τώρα που δεν έχεις καθόλου, δεν είναι κι αυτή βέβαια, αλλά εσύ πρέπει να είσαι ακόμη, εντάξει? κάνε μία προσπάθεια ακόμη, εντάξει? αν τα καταφέρεις και τώρα το δώρο θα είναι μία πελώρια ΙΟΝ, εντάξει? για να σε δούμε....
εξάλλου, αν κάνεις κάποια πλάκα....με ποιόν θα λέμε για τις δικές μας ντομάτες γεμιστές, ε, για πες, ποιός θα καταλαβαίνει, όπως λέγαμε ψιθυριστά προχθές ,στις φαντασιοκόπες διηγήσεις μου ένευες καταφατικά, κάτσε εδώ, καλοκαίρι είναι, βεγγαλικά ήσαν και πρέπει να θυμόμαστε και τις ντομάτες γεμιστές, συμφωνείς? σαφώς-