αυστηρά προσωπικό

γεννήθηκα, αυτό είναι σίγουρο, απ’ όσο είπαν, έβρεχε γκρίζα βροχή στην Πειραϊκή, και σοκολάτες

-εμένα μόνο κείνη με γέμιση νουγκατίνα της ΙΟΝ με την κυρία με το τσεμπέρι μου άρεσε, τόση δα ήταν εξάλλου, μου κράταγε δύο μέρες την φορά-

έκανε ευτυχισμένο και το μεγάλο μου αδερφάκι

γεννήθηκα κάθε που βλέπω την φωτογραφία:  ένα μωράκι απλωμένο τόσο δα πάνω στις πλάκες της αυλής κι ας μην ήσαν του Πικιώνη και το αδερφάκι,  μόλις του είχαν φορέσει γυαλιά, να μου κουνάει ένα παιχνιδάκι κρεμαστό, έτσι περάσαν χρόνια, γεννημένοι κι οι δυο.

Οι κουρτίνες στη σάλα ήσαν λίγο αραχνΰφαντες όταν σε φέραν πίσω από την Αθηναϊκή κλινική Μαγιάτικο αφού γλίτωσες από του Χάρου τον Αχέροντα once again, κι από το μακρύ-μακρύ φτενό κορμί ξαπλωμένο διακρίνονταν μόνο δύο κομμάτια μήλο, κομμένο στα δυο και κολλημένα στα μάγουλα.

Σου έβαζα Μπάουι και Τζόννυ Χάλιντει, Μικ και θα την σφάξω (satisfaction) Αμπει Ρόουντ και  από όλα το αγαπημένο μας «οι θαλασσιές οι χάντρες», διότι συμπίπταμε πως ήσαν ίδιες σαν ένα κολλιέ της μαμάς με πράσινες, ρόζ και απαλά θαλασσιές χάντρες, πάνω στο κρεμ φόρεμα με το τετράγωνο ντεκολτέ,  δημοφιλής είσουν πάντα ως σήμερα, ερχόταν ο Παπαμιχαλόπουλος, ο «Μπακαλιάρος» σου κι ο αγαπημένος σου Κώστας Σφήκας, ο Φυσικός, το κοκκαλάκι της νυχτερίδας είχες πάντα, είμουν, δεν είμουν δεκατριών, τον κοιτούσα, τι όμορφο αγόρι, ξανθογάλανο, σου έβαλε 17 Φυσική για να βγει ο καλός βαθμός στο Απολυτήριο. Ακόμα γελάμε: βγαίνουν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών, κουλ, πας στην μικρή τραπεζαρία για πρωϊνό, η κοπέλλα μας η Δέσποινα σε κατάσταση λιποθυμίας, η μάνα αναρωτιόταν, -κόντευε να πάθει εγκεφαλικό, φυσικά- κίλλερ, κατεβαίνεις, αγοράζεις εφημερίδα, 4^ος στην Νομική αλλά με άγχος έψαχνες να δεις αν πέρασε η  αιώνια αγαπημένη σου, λίγο προς το τέλος, πέρασε, πρώτος, ο πάντα φίλος μας Φώντας. Ο πατέρας έγραψε κάτι (και πολύ καλά έπραξε), δημοσία, στις φυλλάδες του χωριού μας, διότι συνέταξες ένα ευχαριστήριο γράμμα στον Χατζή, στου οποίου το φροντιστήριο πήγες από την Κυψέλη στην Κυψέλη, όπου έβαλες το ρήμα στο τέλος, ίσως, χωρίς να το γνωρίζουμε, είχε ήδη εμφανισθεί το λογοτεχνικό σου τάλαντο, δεν ξέρω, αδερφέ, ποιά άλλα καλά εποίησες (για μέναν, όχι πολλά) αλλά αυτό το ευχαριστήριο γράμμα είναι πολλά λογοτεχνικά, σημειωθέν, σαν σονέτο ήταν και σαν φούγκα, βλέπεις, έχεις την αίσθηση του ρυθμού, βλέπεις, διαθέτω την ίδια αίσθηση του ρυθμού, την ίδια ανάσα φούγκας, είναι που στις φλέβες μας κυλάει ανάποδο αίμα, το δικό μου - Ο αρνητικό και Ρέζους και το ίδιο _Ρέζους, καταλαβαίνεις, σε τίποτα δεν μπορώ να βοηθήσω, μια ζωή ανάποδο το μικρό... 

Κοίτα σύμπτωση: χρόνια μετά, φτύνω την Ιατρική, γράφομαι πάνω και μες την  γκρίνια του πατέρα δίνω κι εδώ μόνο σε μία Σχολή: 4^η, ε, καλά,ε!!!

Τα κόκκινα από τα μήλα σβήσαν, το μπλουζάκι είναι τώρα χακί και κάναμε πλάκα χθες μες στα καλώδια, λίγο δεν τρως, λίγο πονάς, καθόλου δεν χαμογελάς. Μου θυμίζει το χείλος, το ξέρω και το ξέρεις Κονγκό τσα-τσα, κοίτα να συνέλθεις διότι έχουμε και δουλειές και πρέπει να σου γυρίσω πίσω την  γουαγιαμπέρα που έφερες πριν χρόνια κι αναπαύεται στην  ντουλάπα της πατρίδας, να την ξαναφορέσεις,  να ξαναπάμε στην Κούβα, η Νάνσυ περιμένει και το σπίτι της Μάρτας να μας ξανα~στεγάσει, είναι κι ο Ερνέστος που έστειλε τις προάλλες σιδερένιος. 

*Αν είναι κάτι που θυμίζει παλιούς καιρούς και γκρεμνούς είναι αυτό:

Παίζοντας με το τιμόνι

Και όλα και τίποτα

στο χαλαρωμένο σκοινί

Το κάτω του γκρεμού

θα κλείσει τις ρηγματωσιές

θα βγάλει ανθάκια

πουρνάρια και θάμνους.

Και όλα και τίποτα

στο χείλος μου.

Έκανα αναστροφή
η υπόκλιση αλλοτινού καιρού
στο χρώμα του γκρεμού-

©ΑΡ

όταν γενείς καλά, έστω και στην πολυθρόνα σου, θα κάνουμε ένα πάρτυ αστραφτερό σαν εκείνο του Λουκιανού ξύπνα για να θυμηθούμε, βγες από τον λήθαργο, πάμε κάτω στο σπίτι μας

*έχω μόνο εσέναν από αίμα Ρέζους, ξύπνα, να πάμε κάτω και να χοροπηδήσουμε, μπανιέρες θες, οκ, μπανιέρες, δεν θα σε ζορίσουμε τώρα με τις ανηφοριές για την Αρβανητιά, έχω να σου ψιθυρίσω κι άλλα, τα φλιτ της μαμάς και το πώς μου κρατούσες την μύτη να μην σκάσουμε, ύστερα ήρθε η Σκάρλετ Ο'Χάρα και το περίφημο ψάθινο καπέλλο σου στις Μπανιέρες, σαν της Μαργαρίτας Λυμπεράκη δηλαδή, τα καταφέραμε ως εδώ, ξύπνα να μιλάμε, δεν πειράζει αν τα λες μυστήρια σαν την Γιακαλού, έχουμε θητεύσει, καταλαβαίνουμε, μην γλιστράς, ξύπνα και μίλα όπως θες,- ξύπνα.....