χτυπάνε τα ναρκοπέδια

ένα προς ένα

τροχιοδρομούνε

σε τοίχους παλιούς

βαράνε οι σφαίρες

με άσφαιρα

\ποιοι κάλυκες;/

σε ζόρικες

αισθήσεις του νου.

Ασπρίσαν οι αρθρώσεις

Για πες,

οι κουρούνες

πάντα μαύρες δεν ήσαν;

Ε, γι’ αυτό

το γαλάζιο τ’ ουρανού

μούλιασε στα γκρι-

 Στριμώγματα

Στριμώχτηκαν

πάλι οι λέξεις 

στις ιδέες

της εποχής:

«χρόνος αδιαμεσολάβητος»

«άχρονη αντίδραση».

Γιαυτό

τσουγκρίζουνε

τα μούτρα μας

             
 με το έβγα 
του καιρού

\ αντικαθρεπτισμοί

στον απέναντι τοίχο-

άσπρο, αν θυμάστε/

του ζώντος χρόνου

αχρόνιστα/

βαρέθηκε

ν’ ακούει τα ρολόγια

μέσα μεριά

έξω μεριά\.

Ξωμάχοι, σας λέω,

ξωμάχοι πια.

Φυσάει κι αεράκι δροσερά.

©AR