"Αν ένιωθα την επιθυμία
να είμαι απλώς μια μαριονέτα στα χέρια της; Δεν το νομίζω, γιατρέ, όχι κατά
βάθος. Ίσως αυτό να έλεγα στον εαυτό μου, καθησυχάζοντας τον με τη βολική
δικαιολογία του θύματος, της ανυποψίαστης ηρωίδας του παραμυθιού που
περιπλανιέται χαμένη στο στοιχειωμένο δάσος ώσπου η μοίρα να τη φέρει στην πύλη
του ακαταμάχητου κάστρου των ηδονών, ναι, σίγουρα αυτό έλεγα, αφού, ως
κατάσταση, η απώλεια της βούλησης μου ταίριαζε γάντι.
Υπήρχε αυτό, και κάτω απ' αυτό, στα βάθη που εσύ ψάχνεις με τόση επιμονή, γεωλόγε των ψυχών, στις βαθύτερες, τις πιο παλιές, τις αρχαιότερες διαστρωματώσεις, μια πραγματικά αθώα, πρωτογενής όπως θα έλεγες, ανάγκη να ζήσω το παραμύθι.
Για μια φορά στη ζωή μου, ήθελα να αφεθώ χωρίς αναστολές και χωρίς περισπασμούς σε κάτι μαγικό, παραμυθένιο, κι ας μην ήταν το τέλος του αίσιο, δε μ' ένοιαζε -εννοείται ότι δε μ' ένοιαζε- το τέλος. Για να το πω αλλιώς, γιατρέ, για όσο κράτησε εκείνος ο φωτεινός χειμώνας, μ' ένοιαζε μόνο η στιγμή, αυτή στην οποία τόσο εύστοχα είχε αναφερθεί η Ηλέκτρα. Το μέλλον δεν ήθελα πια να το σχεδιάζω, όσο κι αν άλλοι είχαν ήδη αρχίσει να το κάνουν για λογαριασμό μου."
*ένα αιρετικό μυθιστόρημα*
*Από αυτήν την φιλία που τελειωμό δεν έχει, μέτραγα 500 από το σπίτι ως την λεωφόρο, φοράγαμε κι οι δυό κάτι αθλητικά, όταν γνώρισα την Έφη ήξερα πως είναι δικό της, θα είναι πάντα της φίλης μου της Έφης, συγγραφέως αλλά, πόσους μεταφραστές έχουμε δει έτσι?
Να είσαι καλά κυρά μου, έτσι, όπως γράφεις-με το ποδήλατο, 7 λεφτά, με τον χειμώνα, 10, στο ενδιάμεσο ήταν το εστιατόριο, τώρα πια....
Υπήρχε αυτό, και κάτω απ' αυτό, στα βάθη που εσύ ψάχνεις με τόση επιμονή, γεωλόγε των ψυχών, στις βαθύτερες, τις πιο παλιές, τις αρχαιότερες διαστρωματώσεις, μια πραγματικά αθώα, πρωτογενής όπως θα έλεγες, ανάγκη να ζήσω το παραμύθι.
Για μια φορά στη ζωή μου, ήθελα να αφεθώ χωρίς αναστολές και χωρίς περισπασμούς σε κάτι μαγικό, παραμυθένιο, κι ας μην ήταν το τέλος του αίσιο, δε μ' ένοιαζε -εννοείται ότι δε μ' ένοιαζε- το τέλος. Για να το πω αλλιώς, γιατρέ, για όσο κράτησε εκείνος ο φωτεινός χειμώνας, μ' ένοιαζε μόνο η στιγμή, αυτή στην οποία τόσο εύστοχα είχε αναφερθεί η Ηλέκτρα. Το μέλλον δεν ήθελα πια να το σχεδιάζω, όσο κι αν άλλοι είχαν ήδη αρχίσει να το κάνουν για λογαριασμό μου."
*ένα αιρετικό μυθιστόρημα*
*Από αυτήν την φιλία που τελειωμό δεν έχει, μέτραγα 500 από το σπίτι ως την λεωφόρο, φοράγαμε κι οι δυό κάτι αθλητικά, όταν γνώρισα την Έφη ήξερα πως είναι δικό της, θα είναι πάντα της φίλης μου της Έφης, συγγραφέως αλλά, πόσους μεταφραστές έχουμε δει έτσι?
Να είσαι καλά κυρά μου, έτσι, όπως γράφεις-με το ποδήλατο, 7 λεφτά, με τον χειμώνα, 10, στο ενδιάμεσο ήταν το εστιατόριο, τώρα πια....
500 ΜΕΤΡΑ ΑΝΑΣΑ
Οι αποστάσεις,
στενός κορσές
στ’ αθλητικά μας παπούτσια’
κοψοχρονιά
μας δώσαν τη ζωή
κοψοχρονιά μας τήνε πήραν.
Καρφωμένοι
πια
στο ίδιο βήμα
αβάδιστο.
Πάνω από την Λισπέκτορ, πάνω από τις λέξεις της, ίσως, να μας συνέδεσαν εφ'όρου ζωής τα χρόνια μας στο μπαλέτο, tι κρίμα, κείνες οι φωτός από το Elite, δεν υπάρχουν πια,, μόνο μια ηχώ..,. στην βεράντα μας, δεν ξέραμε τί είχε το μικρό, έλεγε ο πατέρας μου "τι όμορφο το κορίτσι μας.μεγάλωσε"
στην Έφη Τσιρώνη
Πάνω από την Λισπέκτορ, πάνω από τις λέξεις της, ίσως, να μας συνέδεσαν εφ'όρου ζωής τα χρόνια μας στο μπαλέτο, tι κρίμα, κείνες οι φωτός από το Elite, δεν υπάρχουν πια,, μόνο μια ηχώ..,. στην βεράντα μας, δεν ξέραμε τί είχε το μικρό, έλεγε ο πατέρας μου "τι όμορφο το κορίτσι μας.μεγάλωσε"
Ίσως να έχει η Εφούλα φωτό από το δικό της μπαλέτο.
