Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ'.
Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.
σπασμένες μελωδίες
ορυμαγδός κρυστάλλων
θρύψαλα
νευρώνες σκίζουν
γραμμή ζιγκ-ζαγκ
αίμα χωρίς χρώμα
ο τοίχος γνωρίζει
τα πώς και τα γιατί
ρηγματωμένες τοιχοποιοίες
βγάζουν τόνους γκριζαρισμένους
από ανάμεσα περνάς
το αίμα χτυπάει
σε φάλτσο fa.
ύμνοι-
© ΑΡ April 2017
αυτή η στριφνή και παράξενη Marcia Funebre του Χαραμή, στριφνή σαν τον εμπνευστή κι αρχιμαέστρο της για κοντά 75 χρόνια, που είναι μόνο δική μας κι αν δεν είσαι της Ενορίας της Παναγίας, δηλαδή εμείς, και δεν είσαι βέρος Αναπλιώτης, δύσκολο να σου αρέσει, εμείς, δεν κάνουμε χωρίς αυτήν, και τι ωραία η Φιλαρμονική του Άη Γιώργη τα τελευταία χρόνια, γεράζουμε όλοι μαζί, για δυο ώρες, όλη η ζωή μας..., "μαμά, έσβυσε το φαναράκι, Λόλα, να ένα άλλο" στα κολωνάκια της βεράντας, τρέχαμε να τον δούμε από ψηλά, της Ενορίας μας -μία είναι η Ενορία, η Παναγία μας- κι ύστερα, ροβολώντας, κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς μην χαθούμε, με το φαναράκι έγνοια να μην σβήσει, να μην πέσουν κεριά στα καινούργια λουστρίνια, ποιός ακούει την κοπέλλα μας??? να μην πάρουν φωτιά τα μαλλιά από τα κεριά, πρόσεχε τα μαλλιά, η μαμά-ακολουθούσαμε από τον Αμφιτρύωνα, στα Πεντ' αδέρφια, στην ανηφοριά ως την Πλατεία του Ψαρομαχαλά, διασχίζοντας όλον τον Ψαρομαχαλά και τα Βραχατέικα, κατεβαίνοντας από τη δρομόσκαλα, στα μισά του Μεγάλου Δρόμου ως την Πλατεία και την συνάντηση των τριών, ο Άη Νικόλας δεν είχε ποτέ ούτε χορωδία ούτε Φιλαρμονική, αλλά τον ωραιότερα στολισμένο επιτάφιο με άσπρες και μωβ βιολέτες πάντα, τον λέγαμε, "του βωβού".
-βλέποντας και την Φιλαρμονική και την Χορωδία μας, ο νέος αρχιμουσικός, αυστηρός, βλοσυρός, ίσως προσπαθώντας να μιμηθεί τον Δάσκαλο, αμ, ένας υπήρξε ο αγέλαστος ως πέτρα Βασίλης Χαραμής, η Χορωδία μας καμία διεύθυνση δεν έχει χρείαν, τα παιδιά τραγουδάνε με αυτόματο πιλότο, πριν χρόνια βάλαμε ταγιεράκι και μπήκαμε μέσα με μία πανευτυχή Δεσποινούλα... αυτή η Χορωδία είναι sui generis, σαν την πόλη μας τω πάλαι, όταν κατεβαίνουμε κάτω, τα παιδιά μπαίνουν και τραγουδάνε, έρχονται πολλοί και πολλές από τα πέρατα της γης, μπορεί και επώνυμοι, κείνες, όμως τις ώρες, απλώς....
Ο Επιτάφιος της Παναγίας είναι ο κυρίως χώρος ξανα-απαντήματος και συνεύρεσης για όλους μας, πιο πολύ από τον ύμνο, η χαρά της συνάντησης και το μοίρασμα μνήμης-κοινής, πόσες φορές κίνδυνος ατυχήματος να φθάσουμε εγκαίρως,να βάλουμε "τα καλά μας",-στον Επιτάφιο πάντα βάζουμε "τα καλά μας"- δεν θέλουμε να την χάσουμε, δεν θέλουμε να μας χάσουμε-.
*τα τελευταία τόσα χρόνια κρατάω σφιχτά το χεράκι της Δέσποινας, Επιτάφιος χωρίς την Δέσποινα δεν είναι Επιτάφιος....φέτος θα είναι προσωρινή η ορφάνεια, του χρόνου υποσχέθηκε πως θα κατέβη, τα τελευταία χρόνια ανεβαίναμε στο αρχονταρίκι της θείας Δέσποινας, πάνω στην Πλατεία, για να φιλμάρουμε την σύγκλιση των τριών Επιταφίων και να καμαρώσουμε τη Χορωδία μας, αργότερα, από κάτω, στης κυρίας Θεοδοσίας, ξέρω, θα μας περιμένουν, χωρίς τη Δέσποινα, πώς, να γυρίσεις... στον δρόμο μου τη Σπηλιάδου και να απλώνεις τα χέρια στις μυρωδιές από τις νερατζιές, να έρθεις του χρόνου, ναι? φέτο, θα πάμε με τη Φουλιανίτσα αλλά του χρόνου να έρθεις μαζί, ντάξ, το χέρι μην ξεχάσουμε*
**όλοι την λένε Ντένα, εγώ την λέω Δέσποινα**
Καλό Πάσχα-
ΥΓ, είχαμε και εκπλήξεις φέτο: δεν σταμάτησαν για δέηση κάτω από το σπίτι μας, ούτε και στην πλατεία του Ψαρομαχαλά, ο ίδιος γραφικός μαέστρος τους έλεγε "πάμε", σε ποιούς, σ' εμάς που φέρουμε τον ύμνο στο DNA μας? έλα, Χριστέ μου,-- κάποια στιγμή νόμιζα πως η Νία (η ξανθούλα με τα γυαλάκια, πάντα μπροστά) δεν ήταν στη χορωδία και πάω έντρομη στον αδερφό της -σολίστα μπάσο-, "μπροστά είναι παιδί μου", νηνεμία μετά--, ήρθαν φίλοι από τα εξωτερικά, για το χατήρι τους πήγαμε την πορεία σε όλα τα Βραχατέικα, κι ο Γιαννάκος, αργότερα στο εστιατόριο, θυμήθηκε εν μέσω απίστευτης θυμηδίας πως ο Χαραμής ήθελε να με βάλει στ' αγόρια λόγω μπάσας φωνής, και του Χρόνου!!
