αν πεθάνω, ίσως το μάθεις, ίσως το δεις
τι είναι η αφή? τι είναι το άγγιγμα? τα όλα ποτέ δεν θα είναι όλα, μένουν, τα δέντρα στον κήπο κι οι θάλασσες, ένα πλατύγελιο στον παραστάτη εκείνης της Σαντορίνης
20 τέτοια χρόνια πια
**σταλμένο σε μια κόπια αλλοτινού καιρού, από κείνη την Κούβα**
Διόσκουροι και τ' αμάξι πήγαινε σιγά, πολύ σιγά, για να τ' ακούμε, αργά πολύ
αργά, και όλο ρώταγες τι θα πει μπαλαμός, αγάπη μου μεγάλη θα πει-
acordem,
nem?
“SI EM MOR” (Raimon, 1964).
Si em mor, que el cant siga ja realitat.
Si em mor, que les esperances siguen fets i que d'altres continuen
el que nosaltres continuem.
Si em mor
(quin absurd descans),
ja per sempre
lluny de tot el que més estime,
lluny de tot el que més vull.
Si em mor,
que el cant siga ja realitat.
Si em mor,
que el nostre treball
haja guanyat.
Si em mor.
Si em mor.
