Η Πλατεία Συντάγματος στο Ναύπλιο (για τους Αναπλιώτες, η Πλατεία, σκέτο)
Τότε που η Πλατεία ήταν…
Με τα τότε φανάρια, τέσσερα τα παρτεράκια στις 4 γωνιές
το τσιμέντο στο κυρίως μέρος και πλάκες στις τέσσερεις
μεριές. Πλάκες-πλάκες…Δρόμος στις παραλληλίες της, με τις νερατζιές (αυτή η πόλη είχε κάποτε μόνο νερατζιές, σαν τον
δρόμο «μου», γιασεμιά κι αγιόκλημα),
χρόνια φωνάζαν οι κάτοικοι να πεζοδρομηθούν οι δύο δρόμοι, κανείς μας δεν
περίμενε αυτό το αποτέλεσμα της δήθεν «ανάπλασης»-
Εκεί, στην κάτω μεριά, στο «άνοιγμα» του Μεγάλου Δρόμου, για
να κάνουμε ησυχία, καταφυγή.
Παίζαμε αμάδες, εμείς το λέγαμε τότε «σου», μια πέτρα, την
σπρώχνεις με το ένα πόδι.
Είχαμε «ρούμπους», τους χαράζαμε με κιμωλία, κειπέρα,
μπροστά στο παρτεράκι.
Αντικειμενικά, μοναχικό ήταν το παιχνίδι.
Προχωρημένο το απόγευμα, το παίζαμε πολλοί μαζί.
Τα μεσημέρια, όμως, τα μεσημέρια, ανήκαν στα μοναχικά
παιδιά.
Ζμπρώγνοντας με τις ώρες την αμάδα, με τον ολίγιστο ήχο (σσσσσσσσσσς,
οι «μεγάλοι» κοιμούνται, σσσσσσσ…)
Υστερα, η Πλατεία γίνηκε αυτό που είναι σήμερα, κόλαση, δεν
περνάμε πια από κει...
*Η μνήμη, ανεπίστροφη είναι, η μνήμη...επιστρέψιμη, μνήμη, είπατε?*
